Łowcy roślin.

Opowiadałam wam kiedyś, jak poznałam TP?
Nie? To opowiem. Bo to taka blogowa i nośna historia.
I jeszcze dlatego, że... nie mam wspomnień. Tak naprawdę ja niewiele pamiętam z przeszłości, ciągle pędząc gdzieś do przodu. Moje wspomnienia są błyskami światła pod powiekami, skojarzeniami zapachów, pamięcią koloru.
Ostatnio są też zdjęciami. Może warto je zapisywać. Może nie.
TP był na studiach rok wyżej ode mnie, a jednak go nie znałam, mimo że ciągle przewijał się w rozmowach znajomych.
Zbiegiem, naprawdę zderzeniem okoliczności znaleźliśmy się razem na ćwiczeniach terenowych, które ja kontestowałam, a on olewał.
Było to w takim mniej więcej krajobrazie

w czerwcu, w uczelnianej bazie, która była zmurszałą sudecką chałupą.
Koleżanki zaczęły jej nędzę ogarniać, zamiatając podłogi, szorując łazienkę (tzn. umywalkę i kibelek;-), wieszając w oknach zasłony z prześcieradeł, ścieląc na stołach ceraty, ubierając stół do wspólnej kolacji w bukiet łąkowych kwiatów.
Przy której to (kolacji) prowadząca zapytała, jak się nazywają rośliny w bukiecie.
Cisza. Cisza.
I TP: nooo... ZERWA KŁOSOWA... CIECIORKA PSTRA... RDEST WĘŻOWNIK... MARCHEWNIK ANYŻOWY... BNIEC CZERWONY... ŚWIERZĄBEK ORZĘSIONY...
AAAAAAAAAAAAAA!
Staliśmy się nierozłączni, w "pracy" terenowej, "opracowywaniu" wyników (te "" oznaczają, że przede wszystkim chcieliśmy mieć dużo czasu dla siebie), kąpielach w strumyku (łazienka była, no cóż), popołudniowym drinkowaniu i- tak- dalej.
Jednym słowem, był to płomienny dwutygodniowy romans.
W łąkowej scenerii.

Nie miał szans na trwanie, więc TP wymyślił piosenkę:

Ty zapomnisz o letniej przygodzie,
o tej naszej zabawie w przyrodzie,
i o łące z bistortem na górze,
o marzeniu, by zostać na dłużej...


Ale mimo, że nie miał szans, że byłam mężatką z dzieckiem, że czekało nas wiele trudnych chwil, romans przetrwał. I trwa do dzisiaj, jakkolwiek bym lokalnie TP nie nienawidziła i nie wkurwiała się na niego.
Zdarzyło się to 25 lat temu, w czerwcu.
Dwa lata później, w czerwcu, urodziła się Anula zwana obecnie Weganką.
A nam ciągle najlepiej wychodzi pętanie się po łąkach i kolekcjonowanie wzruszeń związanych z odkrywaniem roślin. Najlepiej tych dawno lub nigdy niewidzianych. Ostatnio:

 (liczydło górskie, Streptopus amplexifolius)

 (ciemiężyk białokwiatowy, Vincetoxicum hirundinaria)

 (buławnik mieczolistny, Cephalantera longifolia- storczykowate)

 (gnieźnik leśny, Neottia nidus- avis, bezzieleniowy pasożytniczy storczyk)

 (jakiś storczykowaty, ale noszszsz... stoplamek jaki?)

(łąka pełna pełników europejskich, Trollius europaeus. Dacie wiarę, że ja taką łąkę widziałam w niedzielę pierwszy raz w życiu?)
A w związku z czym to?
Bo łąki w kwiatach... bo czerwiec u bram... bo tak.
I ciągle łatwo mnie uwieść na chwasty. Sorry, rośliny spontaniczne.

 (żywokost lekarski, Symphytum officinale)

 (przetacznik ożankowy, Veronica chamaedrys)

 (kuklik zwisły, Geum rivale)

 (bniec czerwony, Melandrium rubrum)

 I rdest wężownik, Polygonum bistorta, roślina symboliczna;-), bohater ballady:-)

Pozdrówka, Megi.
Zapomniałam! PS. link do babeczek czekoladowo- pomarańczowych. Były jednakowoż pieczone w mniejszych foremkach, zatem dużo ich wyszło.