to właśnie miłość

a to jest wpis konkursowy- Jasna prosi o zdjęcie przedstawiające przyjaźń między kotami.

Trudno się nieprzyjaźnić w siedmiokocim stadzie, byłoby niewygodnie, należy się co najmniej znosić i tolerować.

tak, u mnie jest tak zielono:-) a jak kwitnąco!

Ale bywają też relacje wyjątkowe, jak ta między matką i córką. Polar ma dziesięć lat, Punia dziewięć. Może nie kochają się jakoś specjalnie, ale mimo że tak różne, są takie same (jak VegAnka i ja, ekhm?) Rozczulająco.

Wyjątkowa jest miłość Nory do małych Norwegów.

Nora to kotka "nadwornego" pochodzenia, do niedawna przebywanie w zamkniętym pomieszczeniu schizowało ją tak, że ofszę, spędzała na kanapie i fotelu wiosnę, lato i jesień, ale gdy zamykaliśmy drzwi balkonowe, nerwowo wychodziła. I potrafiła spać na dworze w największe mrozy przez tę klaustrofobię. I mogła znikać na całe tygodnie.

Zniknęła po śmierci Mohera, którego kochała bardziej niż własne dzieci, do którego po raz pierwszy zakradła się na fotel i rozkosznie misiła łapkami.

Właściwie zdziczała.

I dopiero Foss, który jest wersją Mohera, małym i dziwnym mieszańcem norweskoleśnym, przyprowadził ją z powrotem do domu i na kanapę.

to jest zdjęcie konkursowe

Nora i Foss, Foss i Nora. Przyjaciele.

Jeszcze banerek od Jasnej:

i wielkie dzięki za komentarze pod poprzednim wpisem. Odpisam:-)

Pozdrówka, Megi.