misz. Masz:-)

Wróciłaś?

Wyskakuj z żarcia.
No jusz jusz.

Dobra, a teraz wypuść. Na dwór. Czekaj, zastanawiam się.
Hej, wróciliśmy. Dawaj kolację.
Takie powitanie po dwóch dniach.

***

Po trzech godzinach jesteśmy w Tarnowie, jak ten świat się skurczył, zmniejszył.
Podły bar na skraju.
Wzięłam sobie trzy dni wolne. I oglądałam seriale. Nie, nie te, tamte, bo te się skończyły. A w sobotę byłam, wiesz, tam, pobawić się. I on tak na mnie patrzył, i jak ten poszedł do toa, to się przysiadł. I powiedział, ale ty się kurwisz na prawo i lewo. No to ja mu z plaskacza, odwinęłam. Jak ten wrócił, to się pyta, wszystko dobrze. To ja mówię, dobrze. No i teraz on na dziecko nie da, a tak to daje, bez problemu, nie, bez sądu.
Nijak nie dam rady naśladować dodo, ale nie wierzę.
Dziewczyna ma mało ponad 20 lat.
W jakiej ja rzeczywistości żyję, w jakim świecie, w którym młode laski pod czterdziestkę płaczą, bo nie mogą zaciążyć, a takie młode, w świecie, w którym jadę spotkać się z nieznaną koleżanką- blogerką, a tych seriali nie znam nawet po tytułach.
Polska C? Powrót do przeszłości, do początku lat 90tych? Nie oglądam się za siebie, brrr.

***

W Rzeszowie najbardziej podoba mi się stary cmentarz nad Wisłokiem i rynek galicyjskiego miasteczka, aczkolwiek odpicowany. I to, że od dawna sadzi się tam wiśnie przedziwne 'Umbraculifera', w ogóle zieleń raczej zadbana, nie to, co w "zielonym Wrocławiu".

Ciągłość między starymi a nowymi czasy

no cóż- ciągłość, 

... ta ciągłość bez cezury 1945 to dla mnie egzotyka.

Taki rynek.

I takie wiśnie.

Oraz spotkanie z Zofijannom. Trochę mnie zmieliło, potrzebowałam chwili, żeby przetasować puzzle.
Wrażenia intensywnie pozytywne, ale...
... nic nie jest takim, jakim się wydaje.
Za każdym razem przekonuję się, jaką kreacją są blogi. I jaka jest siła słowa, i moc naszej wyobraźni.
Próbowaliście np. przeczytać bloga Chustki wiedząc to, co się wydało? Albo czytać bloga Indianki jednocześnie z antyblogiem?
TP przyznał, że to bardzo interesujący aspekt mojego blogowania- spotkania w realu. Bo to są "spotkania z ciekawym Człowiekiem".
No.
Natomiast czarny ciągnik wciąż w planach.
(właśnie po to, by wozić JĄ. Czekam.)

***

Trzeba będzie rozebrać Jerzego, czas go wystawić na powietrze, ale jakoś się nie nacieszyłam.

Zima, nie zima.
Śniegu ni ma.

Ptaki są. Te poniżej- w Uzdrowisku, na Wzgórzu Wdów.

Pan mazurek.

Sikora bogatka.

Sikora modra.

Pan dzwoniec.

Dzięcioł duży, którym nie mogłam się nacieszyć.

I dzięcioł średni.

BMI się spisał znakomicie, co prawda pominął kosy i sikory ubogie.
W karmniku tłok, bo Ciocia uważa, że ptaki dokarmiamy dla swojej przyjemności, na przykład słoniną.
VegAnka wyczytała, że karmienie tłuszczem zwierzęcym obniża sukces lęgowy w następnym sezonie, toteż bez wyrzutów wieszam niesmaczne kolby roślinne.
W sumie racja- ptaki w naturze nie mają szans w zimie żywić się tłuszczem zwierzęcym.
 Niedługo pojawią się jery, kwiczoły, grubodzioby, wreszcie szpaki... może ominą nas jemiołuszki... i będzie się miało ku wiośnie.
Się ma. Dzień taki dłuuugi po południu...

I kwiaty kwitną...
(pachną okrutnie)

dobranoc i pozdrówka, Megi.

PS. W Uzdrowisku, czyli w Obornikach Śląskich, mieszkańcy jarają się wyciętym lasem. Sosnowym, gospodarczym.

A nieopodal, na źródlisku, cichutko rośnie sobie piękna populacja skrzypu olbrzymiego...

(aktualnie mało wyględna)

zasypywana śmieciami z ogródków i zarastająca którymś z rdestów. Pfff...

... sami nie wiecie, co posiadacie.