Taki las.

Taki las nadmorski.
Się do niego idzie od lądu

 albo od wody.

 Pilnuje go Śpiący Pies

 i Czary, i Kości Drzew.

Jest bardzo niezwykły.
Widać, jak mu ciężko.

Sztormowy wiatr, marznący deszcz, wiosenny śnieg przyginał młode drzewa- a one rosły, starając się odzyskać pion i śmigając ku światłu
(czyli wykazując ujemny geotropizm pędu i korelację wzrostową, li i jedynie)
no i tak się porobiło.

 Bardzo tajemniczo się porobiło, co dotyczy też brzóz;-)

A obok nas
jest inny las.
Taki zwykły, codzienny, spacerowy.
Luuudzie, nigdy jeszcze nie widziałam tak zadeszczonej Szwecji.
(wczoraj 13 stopni, powodzie w dolnych biegach rzek... a jeszcze niedawno było stopni 30 i pożary lasów)
Ale po deszczu jest przepięknie.

Przy drodze rosną takie te, jakoś nikt ich nie zbiera. Po minięciu siódmego się skusiłam.

 Siedem przesmażonych na maśle, z czosnkiem i łyżeczką dżemu z borówek, wystarczyło jak raz na przegryzkę.
Następnym razem było już fafnaście, włączając prawdziwki.

I taki ten. Jajo sromotnikowe.

 W lesie spacerowym ściele się bujnie zimoziół północny, Linnaea borealis. 
Okwita przedwcześnie, jak wszystko w tym roku, a fotki ma tylko w zachodzącym słońcu:-)

Oraz.
Z okrajka widać domek.

Odpowiednio mały
odpowiednio na skraju niczego
odpowiednio pod lasem
odpowiednio blisko miasta
odpowiednio z widokiem
żeby można było powiedzieć, że to idealna lokalizacja;-)
A w ogóle to mogłabym mieszkać w tej wsi. Tak tak.
Pozdrówka, Megi.