światło, detal

w tym Krajobrazie

te wszystkie drobiazgi, efemerydy.

(kocanki piaskowe)

(iglica pospolita)

Bez Krajobrazu z poprzedniego posta nie byłoby tej gry światła rozlewającego się na detalach, tych kolorów.
Nie w każdym ogrodzie, "poprawionym krajobrazie", tak jest.
Mój ulubiony ostatnio ogród- krajobraz to ten z 46:30 tego odcinka "W 80 ogrodów dookoła świata".
Zwiewność, nieprzewidywalność i ulotność bylin ujęta w geometryczne ramy kształtów rabat i masywów żywopłotów, jak w, hmmm, favikonie tego bloga.
Kontrast, rozmach i prostota robią w tym ogrodzie robotę.
Na końcu odcinka Monty Don mówi coś w tym stylu- "poznaję świat poprzez ogrody, przez ogrody poznaję siebie".
Też tak mam.
(zdjęcia aktualne, wbrew pozorom. Kwitnące teraz jednoroczne wyrosły na zaoranej latem glebie.)

Z innej bajki- Dzień Jeża przypada 10 listopada, ale Ekostraż tym razem zorganizowała jego obchody w niedzielę, dwa dni przed Dniem Bez Futra (pamiętajcie o nim- jutro możecie uczestniczyć w manifie, a co najmniej podpisać petycję w sprawie ustawy o ochronie zwierząt doświadczalnych).
Można też adoptować nornika, VegAnka ma na DT (nie, nie jednego, przecież norniki są stadne;-)
Ze znanych blogiń na Dniu Jeża były Basia i Basia, która zdążyła imprezę opisać;-)
Ja po raz trzeci (ale nie tak samo) opowiadałam o tym, jak ogród uczynić przyjaznym dla jeży. I innych istnień.

Z bajki jeszcze innej- był to także dzień urodzin Synka.
Po jeżach siedzieliśmy w Vedze z nim i M, i N, która przyjechała do Wro studiować i poznaje miasto takim, jakie jest.
N wspomniała o swojej trasie biegowej nad rzeką, Synek wspomniał Łąkę, która kiedyś była, Łąka mojego dzieciństwa w pradolinie Ślęzy, świeża, wyczyńcowa, bujna, dwukośna, z różowymi od firletek meandrami starorzeczy, z wysoczyznami zakwitłymi komonicą i krzyżownicą.
Teraz zarosła trzciną, wierzbą i wiązówką, została zasypana śmieciami, a kolejni deweloperzy spychają w nią hałdy gruzu, na których stawiają nietrwałe budynki.
(co oczywiście nie jest winą deweloperów, tylko władz miasta)

Ta Łąka.
Wspomnienia z dnia narodzin Synka są wspomnieniami z zimowego, niefajnego dnia, ale nasza rozmowa przyprowadziła obraz pierwszego dnia matki, kiedy byłam mamą.
Poszliśmy wtedy z Synkiem na spacer na Łąkę, rzut beretem od domu.
Stałam w tej majowej bujności, pod słońcem świecącym z samej góry, w wilgoci parującej z żółtych irysów, kłosówki i drżączki.
Z warkoczem, w marszczonej długiej spódnicy z kretonu, dziś zwanego wiskozą, w pastelową dżunglę, w bluzce z dwóch tetrowych pieluch, którą sama uszyłam (a cóż to za szycie- dwa ściegi, trzy węzły, na ramionach i biodrze, słonecznikowy barwnik, nadruk z pieczątek w czarne słonie zrobionych ze sznurka naklejonego na linoleum), wtulałam usta w dmuchawcową główkę Synka.
Bardzo uświadomiona musiała być ta rzeczywistość, skoro ją tak pamiętam.
Pamiętam też myśl, że nigdy już nie będzie. Takiego dnia, takiej Łąki.
Nad nami, bo Łąka była przecież w obniżeniu, pradolinie, pylistą drogą przeszedł oddział żołnierzy w polowych mundurach.
Już wtedy, miesiąc po Czernobylu, ten obraz wydał mi się malarski, a kontrast naszych rzeczywistości symboliczny i, wiadomo, złowrogo proroczy.
Wróciłam do domu, wstawiłam do wody zerwane po drodze maki, zrobiłam obiad dla dziadka, który przyszedł w miedzyczasie. Zjedliśmy go razem z tatą, cztery pokolenia, zwykły dzień.
I nigdy już takiego dnia nie było.
Dziadek odszedł następnej wiosny, tato- kolejnego maja.
Przez okienko straty widać więcej.

Takie tam, słaby związek z krajobrazem;-) chociaż Łąka.
Ale nie wymyśliłam chwilowo żadnego godziwego prezentu dla Synka, więc proszę, taka opowieść;-))
Powinnam to jednak namalować.

Pozdrówka, Megi.
PS. Taki nowy blog do czytania opisuje się hasłem: Psychologiczne DIY dla starszych i zaawansowanych. Inspirujące.