dobrego roku, oby nie był gorszy!

Takie życzenia słyszałam chyba najczęściej.
2016, zły rok dla przyrody i jej ochrony.
Trzeba o tym pamiętać i przypominać, bo co chwila zdarza się kolejny alarm.

Już wczesną wiosną minister środowiska ruszył na wojnę z przyrodą. Pierwszą ofiarą padła Puszcza Białowieska, w której kilkakrotnie zwiększono limity cięć pod pretekstem gradacji kornika drukarza, mimo że zamieranie zaatakowanych nim drzew obejmowało mniej niż 10% świerków na powierzchni nie większej niż 3% obszaru całej Puszczy. Przy okazji na wycinkę załapały się drzewostany liściaste, nie atakowane przez kornika (opowieść o "sadzonym ręką człowieka lesie, w którym trzeba utrzymać porządek") i negatywnie opiniująca decyzje ministra Państwowa Rada Ochrony Przyrody.
W przypadku PROP słowa stały się ciałem, Puszczę na razie uratowały protesty obywatelskie, UNESCO i Komisja Europejska, ale na jak długo? Co to za kraj, którego obywatele muszą być wciąż czujni, żeby nie zniszczył go rząd?
(i żeby nie było- tak było niemal odkąd pamiętam, ale nie na taką bezczelną skalę)

Pod koniec roku- kolejna przegrana bitwa, wprowadzenie nowelizacji ustawy o ochronie przyrody oraz o lasach. Ta zmiana, kolejne projekty (ustawa o zmianie ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko; zmiana prawa ochrony środowiska) i lokalne decyzje wymagające tylko podpisu ministra zakładają  m. in. możliwość "pozyskiwania "zwierząt objętych częściową ochroną (żurawie, bobry) z pominięciem spełnienia przesłanki braku alternatywnych rozwiązań (strzelamy zamiast chronić uprawy), ograniczenie dochodzenia roszczeń odszkodowań od Skarbu Państwa w przypadku niepodjęcia działań zmierzających do "pozyskania" (dotyczy też zwierząt chronionych, jak niedźwiedzie, wilki i żubry), pozostawienie decyzji o wycince i ochronie drzew i krzewów gminom (dotyczy np. lasów łęgowych, zadrzewień śródpolnych, alei przydrożnych), zniesienie możliwości odmowy zezwolenia na realizację działania mogącego negatywnie oddziaływać na cele ochrony obszaru Natura 2000, w przypadku, w którym przemawiają za tym wymogi nadrzędnego interesu publicznego i wobec braku rozwiązań alternatywnych (czyli w praktyce dopuszczenie inwestycji w obszarach Natura 2000), likwidację Dyrekcji Ochrony Środowiska i zastąpienie ich organami o ograniczonych kompetencjach, marginalizację roli oceny oddziaływania na środowisko i przekazanie jej w kompetencje organów administracji terenowej i samorządu terytorialnego (!), ograniczenie dostępu NGO- sów do udziału w decyzjach dotyczących ochrony środowiska, zwiększenie roli Lasów Państwowych w systemie ochrony przyrody (...), zniesienie obowiązku uzgadniania prognoz oddziaływania na środowisko dla Planów Urządzania Lasu z organem ochrony środowiska, zniesienie obowiązku uzgadniania z organem ochrony przyrody PUL w otulinie rezerwatu przyrody, traktowanie PUL jako automatycznej zgody na odstępstwa od zakazów ochrony gatunkowej w odniesieniu do czynności wynikających z tego planu.
I inne takie, aż miło poczytać.

Narracja uzasadniająca te działania w przyrodzie jest socjotechnicznie sprytna, odwołująca się do meritum ludzkiej natury i mainstreamowego sposobu myślenia.
Kto, jak nie leśnik, zna się na lesie.
Kornik jest zagrożeniem dla wszystkich drzew, trzeba usunąć te chore, żeby ratować las.
Bobrów jest za dużo.
Żurawie niszczą uprawy.
Stada wilków są zagrożeniem dla zwierząt gospodarskich.
Możliwość wycinania drzew na własnej posesji jest realizacją prawa własności.
Drzewa zabijają kierowców.
Foki zabierają ryby rybakom.

Laikowi często trudno się nie zgodzić z powyższymi stwierdzeniami, zwłaszcza gdy dodamy kilka emocjonalnie zabarwionych przymiotników. Pozornie neutralne hasła odwołują się do potrzeby kontroli, panowania człowieka nad przyrodą.
Każde można przewrócić.
Las jak pole kartofli.
Martwe? drewno.
Problemy ochrony gatunkowej na przykładzie żubra. (punkt widzenia, nie ze wszystkim się zgadzam, poza tym nawracam się na ochronę bierną)
Mnóstwo ludzi cieszy się z nowego prawa nieograniczonej wycinki na własnym terenie (dąb o obwodzie 250 cm na opał? proszę bardzo. Niestety, ale logicznie rzecz biorąc pkt. 3 ustawy brzmi właśnie tak, źle rozumiem?) i już z niego korzysta, jak widzę w grupie Arboryści. Tymczasem Komitet Biologii Środowiskowej i Ewolucyjnej PAN jasno formułuje stanowisko: "[...] szeroka liberalizacja procedur wycinania drzew i krzewów może mieć poważne i rozległe konsekwencje środowiskowe. W szczególności niepokojące jest zniesienie konieczności uzgadniania z organem ochrony środowiska decyzji o wycinaniu drzew z alei przydrożnych. Grozi to – znanymi z pierwszej dekady obecnego wieku – powszechnymi wycinkami alej, prowadzącymi do znaczących przekształceń krajobrazu i redukcji różnorodności biologicznej na terenach zdominowanych przez krajobraz rolniczy. [chodzi m. in. o pachnicę dębową, nadobnicę alpejską, kozioroga dębosza, wiele gatunków ptaków, p. m.]
Co więcej, zniesienie w przedmiotowej ustawie wymogu uzyskiwania pozwoleń na wycinkę drzew na gruntach należących do osób fizycznych otwiera ścieżkę do dewastacji niektórych leśnych siedlisk priorytetowych (w znaczeniu dyrektywy siedliskowej ), których znaczące powierzchnie znajdują się na gruntach prywatnych (np. nadrzeczne łęgi wierzbowe i topolowe). [...] Taki układ powoduje, że właściciel gruntu mający zamiar wyciąć fragment łęgu będzie musiał (o ile będzie w ogóle świadomy tego obowiązku) każdorazowo samodzielnie oceniać, czy wycinka określonej liczby drzew stanowić będzie znaczące pogorszenie właściwego stanu ochrony siedliska w rozumieniu celów dyrektywy siedliskowej. Oczywistym jest, że taka – przeprowadzana na własny użytek – nieformalna ocena będzie z reguły afirmatywna dla planowanej wycinki. [...] Komitet wyraża obawę, że planowane rozwiązania z wysokim prawdopodobieństwem będą prowadzić do powszechnych, nieodwracalnych strat w wybranych siedliskach przyrodniczych zlokalizowanych na terenach stanowiących własność prywatną."
Mój przyjaciel przyrodnik Krzyś Kujawa na fb: "Jedną ze zmian jest danie możliwości prawnej (na drodze uchwały) gminom możliwości rezygnacji z obowiązku ubiegania się właściciela lub zarządcy o zezwolenie na wycinkę drzew lub krzewów. Czyli można sobie wyobrazić, że gmina X zgodzi się na usunięcie wszystkich zadrzewień! Horror. Zadrzewień, od których zależy właściwie większość tego co przyrodniczo cenne, przynajmniej na terenach zdominowanych przez grunty orne. To od nich zależy czystość wód gruntowych, one osłabiają wiatr, zmniejszają parowanie, zmniejszają erozję wietrzną, są siedliskiem wielu chronionych (i licznych innych!!) gatunków itp. Dają cień w upalne dni, poprawiają estetykę krajobrazu. Ich wartość jest ważna dla społeczności i ogólnie - przyrody, a nie tylko dla właściciela czy zarządcy."
Wiem, są w Europie kraje, w których można bez ograniczeń wycinać na własnej działce i nic się nie dzieje, drzewa rosną. Ale w tych krajach jest niższa gęstość zaludnienia lub wyższa świadomość dotycząca środowiska i krajobrazu.

A globalnie- w 2016 przydarzył się trumpizm, so it goes. Co było nieuniknione w świecie granic wzrostu.

Jednak to wszystko, i wszystko inne, to nie jest nasz prawdziwy problem. Prawdziwym jest to, że "trzeba sobie wreszcie uświadomić, że „koniec świata” w postaci „potopu” – ocieplenia klimatu, podwyższenia poziomu wód i wszystkich tego konsekwencji – nie nadchodzi. On już trwa, a my w nim tkwimy po uszy. Dinozaury nie wymarły jednego dnia. Ten proces trwał tak, jak trwa obecnie nasze wymieranie."- piszą prof. prof. Gabryś. To naprawdę najważniejsza wiadomość.
Demografia i katastrofa klimatyczna implikuje katastrofę humanitarną.
Rok 2016 to dla mnie rok, w którym uświadomiłam sobie, że zabrnęliśmy bez odwrotu.
Sześć lat tkwię tu na blogu- a w tym czasie zmienił się świat.
Wobec tego wiele rzeczy przestaje mieć znaczenie, jaki mu nadawałam. Ogrody, hygge srygge, przyszłość.
Oprócz tego- jak przetrwać.

Zgodnie ze swoją naturą ludzie próbują sobie z tym poradzić na swoje sposoby. Ogrody, hygge srygge, posadzimy cebulki i wyrosną wiosną.
Nie chcę pisać teorii wszystkiego, ale sposoby na koniec świata bardzo mnie interesują :-) zatem wrócę do nich.
Bo, oczywiście, owinięcie się w prześcieradło i czołganie w stronę cmentarza nie jest moim ulubionym sposobem działania.

Natomiast powyższe pisarstwo to przekonywanie przekonanych, więc już się w to nie bawimy. Pooglądamy świąteczne hygge, zwane przeze mnie pospolicie ujutnością.

Takie mamy Koty Nadworne. W dwóch egzemplarzach, pozostałe odmawiają wychodzenia.

Chyba taki bardziej listopad, niż grudzień- sąsiedzki buk teraz jednak nie ma liści, nie teraz.

Mryszard chodzi z kluczem na szyi za karę- wciąż gubi adresatki.

Drugi Kot Nadworny, nasza Księżniczka na Ziarnku Grochu :-)

Takie mamy Koty Domowe. Uchi jak radari.

Bo za oknem mazurkowo,

sierpówkowo.

Najwięcej mamy Pudełkotów

Łóżkotów

Pięknotów

(z których najpiękniejszy jest Polar, prawdziwa Bastet)

Fotelotów (oto różnica w rozmiarach między Mrysławem a Polą...)

Kotów Zwisłych

Kotów Stołowych

i Kotów Workowatych z rzędu Torbaczy.

 Natomiast prawie w ogóle nie występują u nas Choinkoty.

Nie robią choinkom nic a nic, nigdy.
Mam pytanie do opiekunów kotów i choinek- skąd to przekonanie, że koty jedzą choinki? Może robicie to źle? Albo nie próbowaliście?
Tegoroczny Serb Kazimierz został przeze mnie ubrany, jak to określiła VegAnka, w Smog (i nie było to neutralne emocjonalnie określenie).

 Inne Światła Moherii:

To jest, no cóż. Ocet. Przynajmniej tak mi się wydaje. Szkoda mi było matki octowej z dna słoika od Marylki.

Pierwsze hiacynty, zawsze na święta.

Światła wiadomo- mają rozświetlić ciemność, zbudować krąg między nami a duchami, przywołać Słońce. W czasie stania Słońca wszyscy jesteśmy blisko Ciemności. Jeszcze chwila, a koło czasu się przetoczy, jeszcze przez chwilę stoi w martwym punkcie.
I to nie są tylko słowa.

Warte zapisania uszka mojej cioci.

I najlepsze

prezenty! Jest jeszcze jeden, ale boję się go dotknąć :-D 

 Pogoda rozpieszczająca! Słońce i szron, szrą szrą. Tak w Moherii.

Parujący kompost o wschodzie słońca :-)

Dzisiaj dla odmiany śnieg.
W innych ogrodach:

srebro (ten taki bardziej in spe)

sumiaste peruczki perukowca

cukrowe róże

koronki hortensji

szkielety traw

Człowiek to jednak dziwna konstrukcja, co nie?
Naprawdę wierzę w katastrofę :-) a tu jakieś infantylne zachwyty. W naszej okolicy jest sporo domów z 1940 roku, wiara w przyszłość jest wieczna jak trawa.
Więc dobrego roku. Bez zaklinania rzeczywistości, bez eskapizmu, bez...
Gdyby cały rok byłby taki jak ostatnie dni- byłby piękny. Za co dziękuję Rogatej Owcy i Jerzemu, Psu w Swetrze, Basikowi i Wojtkowi, Emilce i TP :-)
Pozdrówka, Megi.