aktualizacja jest dostępna

i oby to nie była jedyna w tym miesiącu😊

Wolałabym pisać jakieś konkrety o projektach, obsadach (jak mówio nasadzacze), pięknych parkach czy wycieczkach w kierunku dzikich roślin, ale jak tak człowiek wypadnie z rytmu blogowania, to łatwiej wrócić postem o niczem, czyli lajfstajlowym.
Nie można się po mnie spodziewać niczego dobrego do końca haj sezon😕

Na początku było trzęsienie ziemi, kociej ziemi.
Mrysław miał nieco za złe ograniczenie bambusowego zagajnika.

Ponieważ jednak jest to jego ulubione miejsce zabaw w Wietnam- często odwiedza Fosska, nudząc się zresztą bez niego niezmiernie i frustrując opędzaniem terenu z kilku obcych kocurów, które poczuły wiosenny zew.

Tak jak się spodziewaliśmy- odeszła Polar.
To jej ostatnie zdjęcie.

Odeszła spokojnie, jakby już tego chciała, ale zostawiła taką pustkę...
Była naszym łącznikiem z zupełnie innymi czasami- czternaście lat to pół życia VegAnki, to moja młodość (no jednak😡), czas przed chorobą mamy.
Teraz jest naszą łączniczką z zaświatem.

Od pewnego czasu Mrysław nie kontempluje rzeczywistości z poziomu balkonu sam, ale wcale mu to nie w smak, wcale.

Jakiś miesiąc temu, kiedy jeszcze Foss i Polar byli z nami i nic nie wskazywało na szybką zmianę tego stanu, przybył Udolf Anuszkin, zwany Uduś.
Nie pytajcie, dlaczego tak się nazywa. Nie wiem, jak to się mogło stać😂

Udolfo Anuchin ma te swoje osiem- dziewięć miesięcy i smutną historię, która sprawiła, że był agresywny- biernie agresywny, ofensywnie agresywny, sfrustrowany, zły, zagubiony, przestraszony.
Trochę mu przeszło. Duch Fosska nauczył go, jak być miłym, uginać się od głaskania, zajmować człowiecze kolana i pukać łapkami- niefossołapkami do balkonowych drzwi (bo już jest kotkiem wychodzącym, choć niechętnie wychodzącym, ale może chodzi o pogodę).

Ogarniamy ptaszki.

I traszki. Tak, to my zbiliśmy szybę.

W małym kartoniku.

Źle się stało, że przybycie Oudolfa zbiegło się ze stratami w stadzie- wszyscy kotowie mają żal i pretensje do małego, który pęta się smętnie po domu.
Ale wiecie co?
Mnie on pomaga na wszystko.

Mrysław zły.

Bardzo zły.

Równocześnie z trzęsieniem ziemi następował wielki wybuch, wybuch wiosny w Moherii.

(a także w Obernigk)

Nie ma tego złego- zima była tak zimowa, że jaśmin nagokwiatowy nie miał kiedy zakwitać kropelkami kwiatów. Zakwitł od razu złotą fontanną.

Podobnie kalina wonna- rozkwitła obficie w marcu, kiedy było ciepło i mogła pachnieć waniliowo, migdałowo.

 Morela kwitła w słońcu, może będą owoce.

 Żonkile śmiały się na żółto.

Mam nawet takie, z jakiegoś kwiatowego prezentu😉

Dałam radę posadzić bratki😍

Niebiańsko błękitniały oszlochy.

Mam tyle tulipanów! Różowe, czerwone fioletowe latarenki wszędzie.

(ciemiernik cuchnący)

 Mam narcyzy poetyczne!

 I gwiaździsty różanecznik!

 Nowe ptaszki!

 Groszki fioletowo- turkusowe!

(groszek wiosenny)

 Łapacze wody!

(przywrotnik ostroklapowy)

I epimedia tak wdzięczne (rosną bujnie i kwitną po północnej stronie domu, gdzie słońce nie dochodzi), że asz.

Są też czosnki dziwne,

pragnie kuklikowate

 i gąszcz.

Tak, u nas już tak zielono!

 Szczególnie dumna jestem z rabatek, które- jak kurtka Sailora- są świadectwem wolności jednostki😏
(i triumfu zaniechania kontroli)

Kiedyś plewiłam ten piękny podagrycznik, dzisiaj najwyżej zerwę trochę do zupy.

W Obernigk, filii Moherii, sprawy mają się podobnie.

(świdośliwa)

(miesiącznica roczna)

(ułudka wiosenna)

(barwinek pospolity)

(przylaszczka pospolita)

(jasnota purpurowa😗😗)

(dziki szczypiorek)

No cóż, chciałam tylko wyrazić myśl, że wszyscy mają prawo żyć. Także w ogrodach. Szczególnie w ogrodach, parkach, które postrzegamy jako enklawę pokoju i spokoju. Niech będą azylem dla roślinnych uchodźców.

Poza tym co.

O ile przez cały marzec nie czułam zapachów i zasmarkiwałam setki chusteczek, przycinając róże i hortensje, a po pracy spałam spałam spałam, o tyle teraz pracuję pracuję pracuję i staram się każdą wolną chwilę spędzać w przyrodzie (klik, klik, klik, dałoby się to przełożyć na bloga, ale to zbyt śmiałe i piękne założenie).

Tak było w wielkanocną niedzielę w podobornickim lesie, między deszczem a gradem.

Zaraz będzie konwaliowo.

Trześnia.

Czeremcha.

Kalinka.

Porzeczka czerwona.

Borówka czernica.

Kaprys leśnika😜

Piżmaczek wiosenny.

Gniazdo spadłe ze ściętej lipy- uwite z mchu, porostu i dziczej sierści.

Więc jestem sobie w takim krajobrazie, a jest to krajobraz zupełnie zwykły i pospolity, podmiejski.

I jest tak pięknie.

I...

jeszcze jeden dzień, słoneczna i ciepła sobota, u Rogatej Owcy.

Zupa w wazie, wiadomix. W tle żaby i żurawie.

 W celu, albo i bez celu.

Między zupą a winem oddaliśmy się dekadenckiej rozrywce fotografowania zawilców o zachodzie słońca.

Pod choinami. Kanadyjskimi.

Klon jesionolistny.

I...
kiedy patrzę na te połacie zawilców, zadaję sobie to pytanie, co wy- po co nam dopieszczone, stylizowane ogrody, skoro tak piękna jest bujna spontaniczność?
Po co nam ogrody, skoro z takim rozmachem maluje przyroda?
A kiedy patrzę na nich, takich wystylizowanych na parę bauerów, na piękne przedmioty, którymi się otaczamy, na kółka zainteresowań, w których się bawimy, na rozrywki w rodzaju fotografowania ślepowronów, zadaję sobie pytanie- czym to jest? którym ze sposobów na koniec świata?
I co na to koty?
Pozdrówka, Megi.