Rabata na końcu świata- Ogród Ewy.

To o kolejnym ogrodzie z duszą. Albo z duchem, jak kto woli, dosłownie.

Kobieta z przeszłością i Mężczyzna po przejściach spotkali się w pełni swego życia. Pokochali się, On zostawił dla Niej swój kraj i zamieszkali razem. We Wrocławiu, w dzielnicy skromnych poniemieckich domków, na skraju parku. Rozbudowali i wyremontowali swój dom, zasadzili w ogrodzie miłorząb, tulipanowiec i znaleźli spokój, którego strzegła biała Matka Boska, kupiona w pakiecie z domem.

Po kilku latach poczuli się niewygodnie w ogrodzie z widokiem na przestrzał na parkową alejkę, z ciasno rosnącymi iglakami. Nasza interwencja polegała na uporządkowaniu spontanicznych nasadzeń, wyznaczeniu płynnego, dynamicznego kształtu trawnika, dosadzeniu zmiennych, kwitnących, barwnych jesienią liściastych krzewów i bylin. Furtkę do parku przesłoniliśmy parawanem z żywotników (akurat TU pasowały, nie odżegnuję się;-)) i ogród nabrał charakteru:

On i Ona, tacy szczęśliwi i świadomi tego szczęścia. I to ich szczęście, takie zasłużone.




















Nic jest na zawsze. Ona, Ewa, zachorowała i umarła. A On... dba o ogród. Tyle może zrobić. Za każdym razem, kiedy przyjeżdżamy coś ogarnąć, ma łzy w oczach i mówi, czego Ewa by chciała, co dosadzić, jakie kwiaty lubi... Ewa... mimo że sam nie spędza już w tym domu tyle czasu i w sumie, po co to, dla kogo...

A ja za każdym razem na nowo dowiaduję się, czym jest miłość, życie pozagrobowe i co jest w życiu ważne. I jasne, że róże, które posadziliśmy koło białej figurki, są BIAŁE, bo Ewa takie lubi. Dobrze to pamiętam, nie zapomnę... o Ewie. Bo to Jej ogród.

I nie ochroniła Matka Boska, nie ochroniła...

(a cała historia przypomina mi ogród na Wyspie Księcia Edwarda z Ani z Zielonego Wzgórza, ten z narcyzami, pamiętacie?)