wiatr we włosach, wiatr w żaglach

Dziękuję Ewie G za wyróżnienie (znowu;-)?). Polecam Ewy blog, sama ją zresztą niedawno wyróżniałam. Ewy blog o literackich inspiracjach, o ogrodniczych ciekawostkach.
Znowu mam pisać o sobie? Ja ciągle piszę o sobie, cały blog jest o mnie. To, jeżeli pozwolicie, dzisiaj w tym duchu już do końca posta;-] A z polecaniem poczekam... aż was poczytam, tak w okolicach Blog Day.
Bo- załapałam się. Już się nie fochuję, że lepsza Suwalszczyzna, że w przyszłym roku już Czarnogóra, że zimno, wykąpać się nie można...

(widać, jaka ZIMNA woda?)

Po prostu wkręciłam się na całego.
Duch podróżniczy mnie opanował.
Jeździmy tu i tam. Jak przystało na podróżników prawdziwych, nasze wycieczki planujemy mniej więcej w połowie, resztą rządzi przypadek. Bo nie mam dobrych map ani gps, bo zanęci nas kawałek przyrody, bo nagły kaprys ściągnie nas z trasy.

I jest zajebiście. I jest przepięknie. It's beautiful, szwagier.
Dziękuję mojemu TP, z którym życie jest podróżą, z którym podróż jest jak życie- zwykłe, skromne, bez zbędnych ruchów, fajerwerków, samolotów i hotelu na Bali, za to z czułym rozpoznawaniem najbliższych okolic. Jest dobre i proste jak czarna kawa.

Myślę, że tak, jak ludzie zatęsknili za sielskim otoczeniem i przeszłością, tak kiedyś zatęsknią za prostymi podróżami. Odpowiednie biura i przewodniki się przydadzą;-]
Zbieram sobie materiał do pisania o przyrodzie i zieleni, ale najpiękniejsze ulotne wrażenia i zachwyty wiążą się z krajobrazem kulturowym, tak innym, niż u nas.
Bo... kilka kilometrów za całkiem sporym i cywilizowanym miastem rozciąga się torfowisko jak z filmu o początkach Ziemi, a niemal na jego brzegu stoi farma, której mieszkańcy wyglądają jak amisze i są amiszami, i sprzedają sok z czarnego bzu i ręcznie robione masło.

Bo w kolejnym loppisie, w wielkiej pofabrycznej hali, szwedzki krasnolud moje dwa uzbierane koszyki zakupów wycenia machnięciem ręki na 200 koron (nawet nie wiem, co tam kupiłam o_O), a sam wraca do krasnoludzkiej pracy, polegającej na rozbijaniu sprzętów młotkiem, aż echo niesie pod dach.

(w kolejnym mogliśmy tanio nabyć dwie głowy łosia. A w przyszłym tygodniu będzie tu loppis z bagażnika, taki zlot i wyprzedaż jak na programach w BBC Lifestyle. Nas już nie będzie:-///).

Bo między dwoma domami we wsi 24 30- tonowe kamienie ułożone w kształt statku przypominają o kulcie Odyna.

Bo codzienny lunch, wybrany na chybił, może okazać się kompletną niespodzianką, hiszpańską inkwizycją.

A zagłębianie się w gospodarstwa przenosi mnie prawie na Suwalszczyznę.

Może ja ten mój zachwyt przedstawię na przykładach.

Pierwszy- drewniany kościół w Skagerhult z XVII wieku.

Otwieramy drzwi dużym kluczem, zwisającym na łańcuchu...

Nastrój wnętrza jest niesamowity.

Jest i stół pod oknem, w zakrystii;-) Detale zapierają dech:

Jakoś tak myślę o anecie i jej meblach, i wszystkich rzeczach, które nas przeżyją. Jak kruche okienne szyby z epoki...

Pozwalamy sobie na drobne zabawy

Wychodzimy, zamykamy.

Drugi- chata w Kulang z końca XVII wieku.

Patrząc na wiekowe (tutaj akurat to słowo na miejscu), a żywicujące bale, w zwężających się ku górze zrębach, na podwaliny z jednego pnia drzewa, na wnętrze, które mogło być równie dobrze wyposażone w XVII, jaki i w XX wieku (dom był zamieszkały do 1936)... nie wiem, co myśleć. Chyba to, że OSTATNIO dużo się zmieniło. Np. rozkmina, jakich bloczków na fundamenty użyć, zamiast POŁOŻYĆ DRZEWO...

I co? Kościół na bezludziu, otwarty, pełen zabytkowych, a przenośnych sprzętów. Stuga na uboczu, z otwarta, niezasikaną i niewysprejowaną piwnicą, bez stosów puszek i butelek wokoło. W ogóle stoi, nikt jej nie spalił. A ciekawe, że w PL tak nie można. Pamiętacie moje posty z podróży po Dolnym Śląsku? Smutek, chaos, zaniedbanie, ogólna rozbiórka, tylko niektóre miejsca jawią się jako oazy dobrostanu. Może i ten rozpiździel i nostalgia są tajemnicze i fajne, ale prowadzą do przepaści i ruiny, i niedługo nie będzie co zbierać. A tu- inaczej. I mimo widomego wygodnictwa i niewielkiej  przedsiębiorczości, jakoś w co drugiej wiosce ktoś sprzedaje rzeźby albo wafle, tak od 13 do 15 w środy i soboty...
Lubię Szwecję.

Lubię J i P, i zawsze będę chciała przyjeżdżać do ich słonecznego domu, bo to oni tam mieszkają. I gdziekolwiek by nie mieszkali. Znajduję u nich spokój i proporcje.
Lubię Szwecję, i do końca życia będę miała tam co odkrywać.

I co?
A, jeszcze to, że wolałabym może nie być taka odkrywcza i zachłanna, i czasem spędzić wakacje jeszcze prościej, przecinając promień kilkudziesięciu km na rowerze, z wiatrem we włosach, wracając uchetana wieczorami pachnącymi sianem, i zbożem, i grającymi świerszczami... czy jeszcze kiedyś...
Kiedyś. Kiedyś marzyłam o robieniu ogrodów, teraz- może to fajne i czasami twórcze, ale żaden cud i miód.
Kiedyś myślałam o osiedlowym loppisie z dodatkiem moich ulubionych duńskich ciuchów, teraz- wiem, że z nudów bym umarła, mając za towarzystwo przedmioty i przedmioty.
Kiedyś... a teraz chciałabym pić codziennie kawę w innym miejscu i pisać o tym dla was.
I chciałabym codziennie pić kawę w fotelu z widokiem na okno północne i wschodnie i kotem na kolanach, i pisać o tym.
Kiedyś. Koniec wakacji, koniec końców.
Wracamy. Zaczynam od nowa.

Więcej zdjęć nt. krajobrazu kulturowego i opisanych nastrojów dla fanów.
Pozdrówka, Megi.