inne ogrody.

skąd taka cisza? gdzie się zapodziałam?
W czarnej dziurze.
Panika sięgnęła takich wyżyn, że postanowiłam wrócić do leczenia jej lekarstwami, a nie tylko sprzątaniem pod czaszką. Traktując to jako porażkę zresztą.
Jednakowoż okazało się, że serotoninę da się przedawkować. Przedświąteczny tydzień podział się nie wiadomo gdzie.
Czuję pewną niestosowność w pisaniu o tym TUTAJ, ale...
... ale.
To moje życie, skądinąd.
Lęk/panika objawia się tak, że kilka razy dziennie jestem w sytuacji zagrożenia życia.
Oczywiście subiektywnej.
Sytuacją śmiertelnego zagrożenia, powodującą niemożność oddychania, wzmożoną dzikość serca i wrastanie w asfalt jest wyjście do Żabki, zakupy w Biedronce, przejście z punktu A do punktu B (niemożliwe), korek uliczny (pamiętacie ten film z M. Douglasem? bardzo rozsądnie się zachował z mojego punktu widzenia;-p), jazda autostradą (nie można wysiąść), prowadzenie zajęć (bardzo przecież lubię), przeniesienie torby z praniem z pralni na balkon, umycie jednego okna, bycie samej w domu... i 1 500 innych sytuacji.
Ja nawet nic nie robię w ogrodach, w tym roku  nie przycięłam ani jednej gałązki, ja, Edzia Nożycoręka.
Nie daję rady.
Sami rozumiecie, że w tej sytuacji niedokładnie nawieziony trawnik, niepotrzebnie prześwietlony jałowiec czy inne codzienne nieporozumienia są jakby mniej ważne.
A ponieważ nawet w najbardziej komfortowej sytuacji od siedmiu lat wspomnienie lęku nie daje mi o sobie zapomnieć, to naprawdę są one mniej ważne.
Co leży w istocie u podstaw tego bloga.
I może dlatego pisanie o tym TUTAJ nie jest tak do końca niestosowne.
Dobra. Wiosna mi ucieka. Trochę zdjęć uratowanych z ucieczki.
Święta.

Więcej Świąt.

 W stadzie.

 Świąteczny poranek.

 Wegańskie superbabeczki autorstwa Weganki.

 Nie daję rady- nie znaczy, że nie staram się dawać.
Jakiś czas temu panika kończyła się na ostrym dyżurze, teraz bywa przetłumaczalna na język zdrowego rozsądku.
W moim ogrodzie.

 I w innych ogrodach.

Tak wogle wogle to dziękuję za pamięć i przepraszam za nieodzywanie:-)

W końcu to ogarnę, taki mam zamiar.

Trzymam się słów Joanny: nie ma takiej możliwości, żebyś nie doszła... kiedy tylko wydaje mi się, że nie dojdę;-)

Moi Rodzice, piękni i młodzi, odwiedzają mnie we śnie. Mogę na nich liczyć.

I nie tylko na nich:-)

Pozdrówka, Megi.