Czyj jest ten krajobraz?

- zapytała kiedyś M. Dodając: ojczyzna, matczyzna, synczyzna?

Wśród refleksji końca roku można spróbować odpowiedzieć.
Ojczyzna. Ziemia ojca. To Wielkopolska. Stała wartość świata.
Matczyzna. Od zawsze naznaczona ruchem i zmianą (mama i ciocia urodziły się w Związku Radzieckim!!- ekscytowaliśmy się; tak stało w ich dowodach), ucieczką od zaokiennego upiora, wozem pod pierzyną, w mazurską ciszę i głuszę, gdzie kobiety i dzieci przeczekiwały wojnę. I dalej, nowe ziemie, Klenica, Świebodzin, Milicz, Legnica, Wrocław. Ale zawsze jedna stałość- wakacje na wsi i w przyrodzie, wspólne i podobne, czy na Dolnym Śląsku, Roztoczu, Bieszczadach, Puszczy Augustowskiej, czy na Kaszubach. Dobrze obejrzałam kraj z rodzicami.
Synczyzna? Synek prawdopodobnie mógłby mieszkać wszędzie, czy to w Australii, czy w Danii. Ale jakoś raczej nie na stałe. A na wakacje wybiera klimatyczną swojskość i egzotykę słowiańszczyzny, tak czuję.
Córczyzna? Jest tylko jedna. Spanie na torfowiskach, nasiąkanie zapachem bagna i podsiąkanie borowiną obrodziły miłością do Suwalszczyzny, jedynie wartej, żeby tam żyć. Zobaczymy... za chwilę:-)
A ja, a TP?
My jesteśmy stąd. Zdolnego Śląska.

I nie tylko my. Stąd są duchy przeszłości.
Te, które krążą wokół zrównanych z ziemią cmentarzy.
Te, które przechadzają się w zrujnowanych pałacach.
Te, które będąc jeszcze z ciałami jednością, posadziły drzewa, zbudowały domy, dworce i drogi.
Te, które wypędzono, wyegzorcyzmowano, ale wróciły, bo za bardzo kochają swój hajmat.

kościół w Pomocnem

dworzec w Lubawce

Wrocław Osobowice

tamże

rynek w Lubawce

i ratusz

domki tkaczy w Chełmsku. XVIII wiek, cenny zabytek drewnianej architektury, ale robią za mieszkania komunalne, których nikt nie remontuje i jakimś cudem nikt nie spalił.

klatka schodowa, Wrocław Leśnica

mój ulubiony sklep starociowy, Wrocław Stabłowice

To nostalgiczna, tajemnicza kraina. Wsysa jak torfowisko. Bardzo mocno wciąga i nastraja melancholijnie.
Z jednej strony- przyciąga tajemnicą, tak usilnie odkrywaną, sklejaną ze strzępków przez "najnowszych" mieszkańców, tych, którzy kupują i z pietyzmem odtwarzają stare domy i przedmioty.
Z drugiej- skłania do nostalgii nad przemijającą chwałą świata, bo jakżeby nie.
Z innej- poraża kontrastem między współczesnym chłamem i bylejakością a szczerością przeszłości (tu wiem, że idealizuję i przeginam, ale aktualna taniość przechodzi wszelkie pojęcie, toteż kontrast nabiera kontrastu).
Mam wrażenie, że i M., teraz z ziem odzyskanych, a kiedyś z prapolskich, to czuje.

***

coś jednakowoż jest niehalo.

Czarna Góra

 Krajobraz się sprzedaje i przekształca. Moja Czarna Góra z przeszłości to puste łąki, prawie jak połoniny.
Teraz to ośrodek narciarski, zdegradowane murawy, brzydkie hotele, krzykliwe pensjonaty.

Oto urokliwy, żabi staw w okolicy Obornik Śląskich.

 całkowicie zawłaszczony przez stowarzyszenie o pięknej nazwie.

nie tylko zamieszkiwać mogą, wchodzić także mogą tylko one

Letni mieszkańcy tej enklawy robią, co mogą, żeby wyciąć swój kawałek krajobrazu.

Parkując auto tuż przy domku,

sadząc żałosne iglaki.

Nawet przestrzeń publiczna jest zawłaszczana.
Nie tylko w taki sposób, jak wiemy.

Drzewa stają się kłopotliwym wrogiem.

Ogrody już nie te, nie wiejskie...

Tak to się dzieje na naszym Dolnym.
Tak, są i dobre rzeczy.

Most Rędziński, ładny i pożyteczny

odnowione uzdrowiska, tu Lądek Zdrój

stare i  nowe, a nowe też już stare- rynek w Jaworze

tylko zieleń, argh, ani historyczna, ani estetyczna. Zupełnie jak przed wrocławskim Dworcem Głównym, na temat którego słyszę same zachwyty niewiedziećczemu.

człowiek tradycja z Chełmska Śląskiego

z czego się cieszymy? proszę:

Dom Kołodzieja, jego historia i teraźniejszość

I wiele innych...

... wiele, ale to kropla w oceanie, wyspy światła w morzu barbarzyństwa.

A dolnośląskie zabytki?

Hipokryzję kampanii promocyjnej Dolnego Śląska, w której to kampanii chwalimy się tym, czego mimo wysiłków nie udało się zniszczyć i co zostało ocalone staraniem pojedynczych osób, bez wsparcia państwa, niestrudzenie obnaża m. in. Hannibal Smoke, w słowach mniej więcej tak górnolotnych, jak ja;-p; do tej pory udało mu się urazić ministra;-) Oczywiście minister niepotrzebnie się uniósł, od wojny było takich kilku, a od 89 roku kilku kolejnych... faktem jest, że to, co nie zostało zniszczone jako obce i wrogie, rozpadło się w wyniku zaniechania "za demokracji". Streszczenie afery tutaj- świetny blog.

(uważam, że warto podążać za moimi linkami, wynajduję perły wśród blogów, jakbyście się zainteresowali moją lewą stroną<<-, tobyście wcześniej znaleźli Gwen:-))))

***

Cóż ja mogę?

mogę choćby chronić drzewa. Te owocowe, topolowe, nieco starsze ode mnie;-p, posadzone czułą ręką...

... tych duchów.

I tylko tyle, i to niewiele.

I dlatego, otóż, hmmm...

... chociaż w zupełności wystarczyłby mi otwarty, wspólny, ogólnie dostępny krajobraz 

i nie mam manii posiadania i grodzenia

myślę czule o Kolejnej Moherii, które może stać się moim tajemniczym ogrodem.

I tym sposobem udam się na kolejną emigrację.

A może nie, może wcale nie.

mam tam metasekwoję, w Moherii2

i kłokoczkę południową

a także kłokoczkę kolchidzką

 O kłokoczce, magicznym krzewie, drzewku śmierci i drzewku różańcowym- tutaj.
Na razie jednakowoż mam wam jeszcze wiele do napisania.
Wasza dolnośląska bajkopisarka-
- Megi.

PS. chora jak chrobotek.
Śmiertelnie chora, jak powiedziała Inkwi (śmiertelnie chorzy są ci, którzy chodzą do lekarza, a ja byłam).
Sylwester miejscowo, jak nie pamiętam kiedy.
Ale niech mu tam.
Już trochę ozdrowiałam, więc nie powinno być nieprzyjemnie. Tylko zawaliłam sobie plany towarzyskie, knute w cichości.
A może za to coś napiszę?
Aha.
To czyj jest ten krajobraz?
Powinien być "nasz", być wspólną wartością, a wychodzi, jak wychodzi. Gorszość wypiera lepszość, inność się marginalizuje i nie walczy o swoje. Nie tak miało być. A jest.