przez ile dróg

no, przez ile? żeby się odwiesić?
Uznałam, że 23 km bez żadnej tam zaprawy czy co będzie ok.
Ja tam bardzo bardzo nie lubię czytać, jak ktoś gdzieś pojechał, zobaczył, zwiedził, zjadł, po prostu nie dla mnie czytanie o podróżach. Zupełnie odwrotnie do samego podróżowania.
Zatem myślę, jak to napisać, żebyście przeczytali.
Może w formie komentarza do przewodnika, przygotowanego na okoliczność wycieczki zorganizowanej przez sekcję nordic walking Stowarzyszenia FAN Promocja Sportu. Był to szósty etap przejścia z kijkami Drogi Świętego Jakuba, na poprzednie etapy czaiłam się od wiosny, ale kurs ogrodowy bruździł.

***

Zaczynamy o 7 rano (w sobotęęęę!!!) na PKS we wro, jedziemy do Środy Śląskiej.

Kawa, pieczątki podbite na plebanii, rozgrzewka na skraju pól.

 "(...) W czasie dalszej wędrówki poruszać się będziemy boczną drogą, która dokładnie powtarza pierwotny przebieg Via Regia. Droga z twardą nawierzchnią prowadzi nas koło zagajnika. Kierujemy się w stronę widocznej wieży pałacu w Proszkowie."

"(...) Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są:

kościół fil. pw. św. Anny z pierwszej połowy XIII wieku, przebudowywany w 1698 roku oraz w 1824 roku
zespół pałacowo-folwarczny, z drugiej połowy XIX wieku:
pałac, zbudowany po 1880 r.
park
mur ogrodzeniowy."
"(...) Po dojściu do wsi na rozejściu dróg wybieramy kierunek na lewo, brukowaną drogą. Po 200 metrach mijamy pałacyk z wieżą."

Przepiękna to wieś i nie zobaczyłabym jej nigdy w życiu, gdyby nie wycieczka, bo nie spodziewałabym się takiego zadupia i zarzecza w całkiem cyfilizowanej okolicy. Niewiele jest tam rzeczy młodszych niż lata 30te XX wieku, droga wiedzie przez środek folwarku, szkoda, że wszyscy na tych kijach tak zapierniczają, bo widoki widowiskowe.

Postemp się wkrada, droga jest taka rozkopana, bo najpotrzebniejszym działaniem wg siakichś decydentów okazało się pokrycie niezniszczalnej, ponadstuletniej kostki asfaltem w formie żwirku ledwie maźniętego smołą, który nie dotrwa do następnej wiosny.

W opinii uczestników wycieczki wieś zaniedbana, szkoda, że taka zaniedbana.

No może i szkoda, ale: domy schludne (chlujne;-))) i nie wyglądają biednie, droga do małej poprawki, tylko pałac i folwark sypią się, ale to dolnośląska norma.

"(...) W centrum wsi zwiedzamy romański kościół pw. św. Anny z XIV wieku."

Nie zwiedzamy, kościół jest tradycyjnie zamknięty. Wokół z satysfakcją odnotowuję wiekowe, pogańskie jesiony.

"Spod kościoła idziemy drogą nr 94 w kierunku Zielonej Góry. Mijamy transformator i skręcamy w drogę gruntową. Opuszczamy wieś i kierujemy się w stronę lasu."

 Ze śródpolnych, a nawet polnych zbiorników migrują małe ropuszki jak skaczące grudki błota, dopiero co wyrosły z kijanek. W lesie dołączą do nich małe żabki brunatne. Żaby zielone wciąż godują.

Klonowa aleja jest jak pieśń, chwalmy Pana.

"Przekraczamy nieczynną linię kolejową i przechodzimy obok leśniczówki."

"Wchodzimy do Wilczkowa."

"Przy kościele pw. Matki Boskiej Różańcowej skręcamy w prawo i wchodzimy na drogę asfaltowa w kierunku Malczyc."

Tym razem brzęczące lipy, nie jesiony.

"Po drodze mijamy po lewej stronie jeziorko, a po prawej wieś Rachów. Wchodzimy do miejscowości Malczyce."

Malczyce: duża wieś, od wojny mocno prawosławna (rezultat akcji Wisła, stąd cerkiew w poewangelickim kościele (projektu Hansa Poelziga!). Są na tyle duże, że pośród nieciekawej zabudowy znajdują się i perełki:

W Malczycach droga wpada do rzeki. To nieczynna przeprawa promowa.

"(...) W Malczycach można zobaczyć nieczynną cukrownie, zakłady papiernicze. Po minięciu ruin papierni skręcamy na wybrukowaną drogę w prawo, prowadzącą pomiędzy korytem Odry a wałem przeciwpowodziowym."

Bardzo nieczynne te fabryki. Wg uczestników duchy budynków robią przygnębiające wrażenie, a ta część miejscowości jest "brzydka".

Jeszcze kilka lat temu wyglądały całkiem całkiem, widać ślady walki, kolejnych wytwórni i hurtowni, nawet teraz coś się dzieje.

Ale się rozpadło.

Cóż się dziwić, we Wrocławiu ostatnio wysadziliśmy zabytek projektu Poelziga (znów, tzn. znów pana P. i znów zabytek, po cukrowni, rzeźni i tkalni), w Malczycach szkoda materiałów wybuchowych, samo sczeźnie.

Trochę inaczej na to paczę ostatnio, widząc, jak cukierkowo- styropianowo remontuje się niektóre zabytki, nie te, które na to zasługują, tylko te, które, entliczkpentliczek, miały więcej szczęścia.

Jest w tym pewna sprawiedliwość, w tym oddawaniu pola przyrodzie. I jakiś sens. I piękno. Na taki trop naprowadziła mnie Ania M. 

Agata, społeczna z wykształcenia, empatyczna z natury, widzi to inaczej, przez pryzmat ludzkiego losu, beznadziejnego bez pracy.

 Tak się stało, że świat odwrócił się od rzeki, nasza wielka i dobra Oder przestała nizać na siebie najbogatsze pałace, porty i fabryki.
I płynie tak samo, po staremu.

"(...) Rzeka oddala się w prawo, a my idziemy przez las do rozwidlenia z żółtą muszlą. Wybieramy drogę w lewo w kierunku Lubiąża. Omijamy opactwo, wybieramy drogę w prawo (jak znaki z białą muszlą). Przechodzimy pod wiaduktem, następnie kładką przez rów i dalej pieszym szlakiem żółtym. Dochodzimy do rozstaju dróg i skręcamy w lewo do Kwiatkowic. N początku miejscowości skręcamy w lewo lub prosto (jeżeli chcemy zobaczyć kościół św. Jadwigi lub zrobić zakupy). Obie drogi schodzą się za wsią i prowadzą do Prochowic."

 No i tutaj zonk, bo łęgowy las nad Odrą okazał się być zalany, co poprowadziło nas głównie asfaltami i brukami, i dodatkowymi kilometrami w południowym słońcu.
To jest prawdziwa pielgrzymka, zauważyła Agata, krew, pot i łzy, trud nieskończon.
Co nie świadczy o Agaty przekonaniach, ale o głębokiej rozkminie.

Do 30 km szukałam sensu.
Po co tak się spieszyć, zamiast podziwiać dzieło stworzenia i kontemplować jego przejawy. W końcu to pielgrzymka.
Chwalmy Pana, Kimkolwiek Jest, i róbmy zdjęcia.
Szczególnie jeżeli napotkamy cud, jakim jest Drzewo Chusteczkowe.

Przecież ja jestem niewierząca.
A jeżeli chodzi o odchudzanie, to skuteczniej jest kijkować trzy razy w tygodniu po godzinie, a nie raz w miesiącu do zdechnięcia.
Ja w ogóle czego innego szukam, nie chodzenie jest dla mnie wartością, i nie grupa, tylko te widoki, żabki i rośliny.
No ale sama bym się tak nie wybrała, a nie mam z kim chodzić.

***

Po 30 km okazało się, że pozostały jeszcze 4, takie nie do przejścia.
Zepsuły mi się stawy biodrowe, stópki nie chciały mnie nosić, łapki machać kijami, a przed oczami przeleciały mroczki.
Złapałyśmy stopa do Prochowic, kupiłam Kadarkę, zawiozłam się autobusem do Środy, gdzie zostałam znaleziona przez TP w poczekalni dworca

(telefon też się rozładował)
i zawieziona do Inkwi. Powitana brawami, nakarmiona, wykąpana, poczułam się jak młoda bogini (z naciskiem na młoda, i na bogini, bo jes, aj ken;-))
To, że dzisiaj nie poszłam na zumbę na Pergoli, to wina wina (Kadarka była czecia), a nie tam zakwasów.
A w ogóle to fajnie było.
Szło się wśród, i wśród zapachu, przytulii, cieciorki, nostrzyka, serdecznika, ślazu zaniedbanego, goździków kropkowanych, traganka, macierzanki, kozibroda, cykorii podróżnik, wrotycza, powoju polnego i zapewne wielu więcej, ale nie mam fotek i nie pamiętam.

 I w ciepełku lata.

Może to ma sens.
A poza tym, jak wdzięcznie zauważył VegAnin, niekoniecznie trzeba we wszystkim doszukiwać się sensu.
Za miesiąc i dwa mnie nie będzie, ale ostatni tegoroczny etap, do Zgorzelca- dlaczego nie?
Pozdrówka, Megi.