koszone/niekoszone

Męczące te trawniki, prawdaż? Obsługowe strasznie.
Poznałam niedawno miłego pana, który ma duży park.
(żonaty :-(
Jest, jak sam mówi, fanem trawników. Regularnie kosi hektary.
Z mojego i przyrodniczego punktu widzenia jest to działanie pozbawione sensu, ponieważ zabiera dużo czasu oraz zabiera pożywienie i schronienie różnym zwierzakom.
Ale co zrobisz.
Można próbować wypracować kompromis- kosimy tam, gdzie używamy, spacerujemy, bawimy się.
Nie kosimy (przez jakiś czas) w pozostałych miejscach.

Innym razem poznałam innego pana.
(też żonaty, ale niech tam sobie.)
Próbowałam mu wytłumaczyć, że nie można tak wszystkiego i naraz wykaszać, że NAWET NA POLACH GOLFOWYCH tak się nie robi.

Kaspi rysowała raz koncepcję dużego ogrodu przy domu spowitym w miękkie mietlicowe łąki. Trawy te bywają mokre, a przyjemnie byłoby przejść się tam i siam po wykoszonym.
(no bo że łąki mietlicowe i z morskiej trawki zostają, nieprzerobione na trawniki, to chyba oczywista)

W każdym z wymienionych przypadków szukałam w sieci zdjęć, na których są fragmenty koszonej i niekoszonej murawy, coby się nimi posiłkować w konwersacji.
No i kicha, nima.
To sobie zrobiłam. W słodkiej Bretanii. I proszę, bierzcie z tego wszyscy.
(mogę tak sobie pisać, bo WIEDZIEĆ, że dla wyszukiwarki trzeba zdjęcia otagować, a ZROBIĆ TO, to jednak różne rzeczy. Zatem mogę być spokojna, że się nie rozpowszechni ;-D)
Oto
koszone/niekoszone
w posiadłości Trévarez.

(to drzewa kameliowe)

 To rozwiązanie szczególnie podoba mi się w sadzie.

Pasuje do elementów geometrycznych.

Może wyznaczać szlaki komunikacyjne i osie widokowe.

 Podkreśla elementy architektoniczne, robi im miejsce.

 Takie proste,a takie piękne.

 Najprostsze rzeczy są najlepsze. Najlepsze ogrody są złożone z roślin, masywów i płaszczyzn, zadrzewień, kęp i trawników, z koszonego i niekoszonego.
Tymczasem czytam komentarz pod zdjęciem ogrodu, którym ktoś postanowił się pochwalić w sieci: same rośliny, nic wybitnego.
Ech. Jasne. Proponowałabym wycieczkę do dowolnego parku krajobrazowego. Same rośliny, jakiś zamek.

Wykaszanie ścieżek jest malowniczym, krajobrazowym, oszczędnym i kompromisowym rozwiązaniem (Baśka :-))

Bywa koniecznością- pokazana posiadłość jest własnością państwa, koszenie wszystkiego jak leci byłoby głupotą i marnotrawstwem.

Oczywiście wydawanie na częste koszenie wielkich obszarów pieniędzy gminnych czy prywatnych też jest głupotą i marnotrawstwem, bo zawsze można je wydać sensowniej, z korzyścią dla przyrody i krajobrazu.

Gdybyśmy jednak zaprzestali koszenia murawy między ścieżkami, postępowałaby sukcesja w kierunku zbiorowiska leśnego.

W parku tego miłego pana wyrosłyby podagryczniki, pokrzywy i jeżyny.

Można by zmienić bieg wydarzeń, sadząc podszyt z krzewów- jeżyny poczułyby się zbyt zacienione- i byliny, które zużywałyby składniki pokarmowe i konkurowały z pokrzywami.

Powiedzmy jednak, że nie sadzimy, a murawy są dostatecznie doświetlone. 

Wtedy wystarczy wykaszać raz w sezonie- proponuję robić to wczesną wiosną, w ramach wiosennych porządków, lub późną jesienią. Nikomu tym nie zaszkodzimy.

Można też odpuścić sobie koszenie na dwa sezony, nic się nie stanie.

Alternatywą dla koszenia jest wypas (wypalanie też ;-))

Szkoda, że wełniste kosiarki nie wygryzają równych ścieżek.

 A kto woli niekoszone?
Jeże, sarny i zające, które w letnie dni chowają w trawie swoje młode.
Nektarożercy i pyłkożercy.
Żmije.
Ziarnojady.
Pożeracze bezkręgowców.
Łowcy roślin.
Chociaż na wykoszonym bardzo wygodnie się poluje.

Pozdrówka, Megi.

PS. ja chcę znów tam być, w tej Bretanii.

Ale wiecie co? spontanicznie jedziemy na BUGę, dokończyć zwiedzanie. Byliśmy w maju, dopiero co był maj. To może znaczyć, że zaraz znów będzie.