codziennie.

Codziennie po powrocie od weta zatrzymuję się w moherowym ogrodzie, gadam z kotami, robię zdjęcia.
Codziennie tak samo, codziennie inaczej.
Początek minionego tygodnia wyglądał następująco.

Jak to dobrze, że nabyłam pęczki z biedry.

I że mam w kuchni przebiśniegi.

Nie było z kim pogadać.

Pod koniec tygodnia powróciło światło.

Żeby nie było, że to wciąż ta sama kępa :3

Ok, ta JEDNA jest najbardziej fotogeniczna.

Przebiśniegi to chyba najczęściej fotografowane rośliny ever, ale w tej wiosny rządzi u mnie kalina wonna.

W zeszłym sezonie do tej klasycznej dosadziłam czysto białą i bodnantską, jak myślałam (różowe późniejsze kwiaty), ale okazała się... wonna i mam teraz gąszcz kalin. Wonnych. Do korekty.

 W słońcu bardzo odblaskuje, pięknie rozświetla i rozpachnia pochmurny dzień, a w realu to już w ogóle- setki białych pomponików kołysze się na wietrze.
(bo to duża kalina jest. Kołyszą się nad głową i dookoła wejścia na ganek.)

Listy w butelkach, klucze gęsi, szpaki, które przyleciały w ostatnią niedzielę lutego, tokujące puszczyki, próbne kosie piosenki, nudzenie grzywaczy... tak, to nieodwracalna wiosna... codziennie bardziej.

Od ponad tygodnia nie ma z nami Inki.

(zdjęcia specjalnie dla Barbary)

Zjawiła się znikąd prawie trzy lata temu, żeby spędzić u nas starość. Odkarmiła się, oddziczyła, nauczyła bycia w domu- i odeszła z całą tą mądrością i empatią dla innych kotów i ludzi. Tak bardzo szkoda.

Wiosna bez Inez.

Łanik czosnku dziwnego.

Bodziszek żałobny.

Frauenmantel.

Pod karmnikiem :-)

Któraś wiosna obędzie się bez nas, ale na razie napieramy.
Paczę, co tam u blogierów, a tam profesjonalnie zaczynamy sezon, obkładamy się katalogami roślin, robimy castingi na pracowników (myślicie, że nie muszą dopłacać za takie ekstra staże?). Trochę to na mnie jak płachta na byka, bo to, jak celnie zauważyła Ania w komentarzu pod poprzednim postem, "manipulacje na poziomie językowym, w tym moja ulubiona, czyli utożsamianie profesjonalizmu z komercją", no i to moje przekonanie, że jak coś jest "profesjonalne", to powinno być bez zarzutu, także pod względem językowym właśnie.
Bardziej mnie to jednak śmieszy, bo wiem, że na poziomie przyziemnej rzeczywistości nie inaczej niż u nas się dzieje. Bawi mnie kontrast i rozziew (a skąd wiem? bo działamy w tej samej rzeczywistości). Ładnie to kiedyś ujęła bezpretensjonalna (o właśnie, to słowo) el kowalik: "Środek sezonu, czyli szpadle wygięte w harmonijkę i pogubione klucze do podkaszarki".

Konewki szybko tracą pozory.

Samochody podpisane na spontanie.

Identyfikacja wizualna tworzy się na bieżąco.

Chwalę się porządkiem :-) drewno poskładane, zrębki w workach.

Doniczki posztaplowane. Chce ktoś? oddam wszystkie.

Rośliny jeszcze śpią, a wśród nich śpią jeże.

Kompost przełożony.

Mrysławy, Fossy i Kropki uwielbiają codzienny rytuał. Aż żałuję, że nie mamy więcej miejsca na spacery, wskakiwanie na drzewa, pozowanie do zdjęć, przysiadanie obok, kiedy się zatrzymuję, zabawy patyczkami, buszowanie w sianie.

Dla kosów.

Tak przygotowani do sezonu rozpoczęliśmy go czas jakiś temu. Można też powiedzieć, że nigdy się nie skończył, bo zima była, jaka była, dawała pracować.

Lubię mój domowo- regularny tryb życia, a jednocześnie myślę, że powinnam częściej bywać w różnych ogrodach. Bo też lubię, bardzo.

Ogłowiona wierzba mandżurska. Lepiej tak, niż zostawić wiotkie, częściowo suche gałęzie.

Ogród jeszcze zupełnie zimowy- podobają mi się te odcienie brązu w różnych fakturach.

Pióra mikrobioty syberyjskiej, zimowo czekoladowe.

Spontaniczny patent na wrzosowisko- mieliśmy do dyspozycji sporo turzycy włosistej 'Frosted Curls' i trochę wrzosów. Wrzosy rosną u nas źle (żyzne, ciężkie gleby, trudna końcówka zimy), z rzadka rozrzucone wśród turzyc nienajgorzej dają radę, nie tylko wizualnie.

Cudowna brzoza pożyteczna (na listy w butelkach).

Niewinne początki kozłka lekarskiego.

Onoklea wrażliwa, bardzo dobra paproć. Dryopteris sieboldii, powiedziały mądre ludzie. Jest zimozielona, kępiasta i, jak widać, też bardzo dobra.

Epimedium czerwone- bez wątpliwości co do wartości jako rośliny okrywowej.

Przebiśniegi przebiśniegami, a dzisiaj jedziemy na śnieżyce, do Muszkowickiego Lasu Bukowego, z Poszukiwaczami.
Chyba jedziemy. Dani może sprowadzić deszcz, a ja mogę się rozłożyć, gardeniowy wirus nie dał mi rady, ale ten, który wykańcza właśnie VegAnkę, lekko mnie napoczął.
Śnieżyce w Moherii kwitną od dłuższego czasu, na dzikie wybieram się od roku, więc niech się zdarzy!

Pozdrówka, Megi.