magiczne jezioro

Dzień dobry. 

Na fejsie jestem użytkownikiem strony "nie wyrabiam się z robotą, bo mam straszny zapierdol na fejsie" (skądinąd nudy i nie polecam, ale częstotliwość postów koresponduje z nazwą). To samo mi się przydarzyło ostatnio- nie wyrabiam się z bloggerem, bo mam straszny zapierdol w robocie. Znaczy: ogarniam rzeczy PILNE zamiast WAŻNYCH, czyli działam niezgodnie ze sobą, co powoduje frustrację. Aby nie zapomnieć, co jest ważne... kolejny post z cyklu "nad rozlewiskiem". Ewentualnie proszę się przełączyć.

Tytułowe jezioro oglądałam ostatnio dwa tygodnie temu, w ciepły, snujący się, przedwyjazdowo nostalgiczny dzień. Naprawdę magiczny dzień, naprawdę magiczne miejsce. Jezioro to Vanern, jedno z tych, o których uczy się w szkole (ja przynajmniej tak miałam w zamierzchłej przeszłości;-p), bo jest jednym z największych w Europie (Ładoga, Onega, Wener, Wetter...;-p). Są miejsca, z których nie widać drugiego brzegu. Nadjeziorne miejscowości są jak nadmorskie. Żeby pojechać w bardziej dzikie okolice, trzeba objechać jezioro, co dodaje do wycieczki 100 km.

J mówi, że przychodzi na tę plażę o czerwonym, granitowym piasku, pod sosnami, w momentach, kiedy zadaje sobie pytanie, co TAM robi... i znajduje odpowiedź.

Aha. Oczywiście koniec wakacji optymizmem nie przepełnia, ale... zdałam sobie sprawę, że nie jest źle. Że koniec to nowy początek, a koniec wakacji to jak nowy rok. Że zaraz sobie wykminię jakieś działania typu malowanie pokoju, malowanie skrzynki na listy (wreszcie;-/), spotkam się z kimś, pojadę na wycieczkę... a w międzyczasie popracuję, co też bywa zabawne. A będąc gdzieś tam w związku z pracą pójdę na kijki, zrobię zdjęcia chwastom, wrzucę je na bloga...

Oooo, rok temu tak nie było. Rok temu wróciłam sfrustrowana, za chwilę byłam zmęczona, a za następną chwilę nie byłam w stanie wyjść z domu. I jak to ciut ogarnęłam, to wymyśliłam: przy każdym zadaniu spróbować podzielić odpowiedzialność, oddać komuś część. Szybko podejmować decyzje, nie pałować się z myślami. Ustalić hierarchię, w której ja>ludzie> praca>dom (najbardziej odbiło się na domu, który jest zapuszczony, ale tutaj należy uświadomić sobie, że ja#dom).
Wymyślenie bloga pomogło w tym niesamowicie, bo nagle- nie wiem, czy się nie powtarzam;-p- uświadomiłam sobie, że NAPRAWDĘ dużo robię, wiem i umiem. Że dużo się u mnie dzieje, bo mam o czym pisać. I że WIĘKSZOŚĆ rzeczy, za które się biorę, jednak wychodzi. Taka funkcja terapeutyczna bloga;-] dlatego tak go lubię;-)
Wpis dedykuję J, która mnie zainspirowała do zmian, Agnieszce, Która Chce Odzyskać Swoje Życie, i Wszystkim Sfrustrowanym Po Wakacjach.
Jezioro spokoju:

(a horyzont krzywy, bo go nie widać w tej jasności i niebieskości)

Fakty związane z jeziorem:

Brzegi w większości porasta bór sosnowo- świerkowy z domieszką brzozy i osiki:

a w nim owoce:

zimoziół:

i grzyby. Aborygeni oraz imigranci z grzybów uważają tylko kurki i pieczarki, i to sklepowe, więc inne gatunki rozsiewają się swobodnie:

ha, zbiory ze ścieżki;-)




















W miejscach, gdzie płytką glebę przecierają skały, roślinność jest karłowata i północna:

A w miejscówce o nazwie Łososiowa Dziura (Laxhall) jest bardzo przyjemna knajpeczka, do której trzeba wrócić w przyszłym roku:

Magiczne jezioro. Naprawdę magiczne.
Więcej zdjęć?














PS. 1. Żeby nie było, że tylko w Szwecji jest fajnie- w ostatni weekend byłam we Wrocławiu i w Świdnicy, i było bardzo fajnie. Zagadka: KTO jest w koszyku?

PS. 2. Jeszcze o terapeutycznej funkcji bloga: kiedy nocny lęk ściska mnie w pięści tak mocno, że lot za okno wydaje się wybawieniem, szansą  na zaczerpnięcie oddechu, wyrwaniem się na wolność- wymyślam sobie to zdanie... i mija powoli.
Poza tym za nisko mieszkam.

Peace&love, Megi.

niebiesko na niebieskim.