jesteś odpowiedzialny za to, co oswoiłeś

otóż
Ćwirosław umarł.
I zanim napiszę, co się stało, chcę wam opowiedzieć, jakim był wspaniałym mazurkiem.
Przeżył najtrudniejszy pisklęcy okres, kiedy trzeba go było karmić co godzinę, później co dwie.
Był pogodnym wróblem, kochał nas.
Ćwirał nie tylko gdy był głodny, wzmagał ćwierkanie słysząc kroki, bo chciał się z nami zobaczyć.
Na nasz widok potrząsał wszystkimi piórkami i skrzydełkami.
Skakał po gnieździe, później po dnie klatki, wreszcie po tamaryszkowych patyczkach i chętnie przeskakiwał na dłoń.
Nie bał się nic a nic, byliśmy jego mazurkowymi rodzicami.

Był taki żywy i bystry.
Ale był też dziwny.
Nie chciał jeść sam, stopniowo uczyłyśmy go jedzenia z ręki, a nie kulek sera wkładanych do dzioba, później jedzenia z miseczki.
Ale wolał nie.

Nie chciał jeść nic innego oprócz mieszanki nabiałowej, mieszałyśmy ją z ziarnami.
Ale nie lubił.
(po karmieniu ulungał się na dłoni, wygrzewał ją i ćwirczył cichutko)
Umiał pić tylko ze strzykawki.
Nawet nie próbował latać.
Długo siedział w pudełkowym gnieździe, zniszczył sobie piórka.
Naprawiły się, ale jedno skrzydełko zwisało lub układało się nierówno.
Mimo że pozornie wszystko działało.

Myśląc o jego wróblej przyszłości nie chciałyśmy, aby całe swoje potencjalnie dziesięcioletnie życie spędził nudząc się w klatce, izolowany od rzeczywistości, bo koty.
VegAnka szukała azylu, w którym mógłby być razem z innymi nieprzystosowanymi mazurkami.
Ale okazało się, że takie źle rokujące co do możliwości wypuszczenia na wolność raczej się wszędzie usypia.
Źle.
W dodatku Ćwir dość często tracił równowagę, przewracał się na plecki i panikował.
Czasem tak wpadał do miseczki z wodą, potem był cały przemoczony, bo jakoś nie umiał się otrzepać.
I tak go znalazła VegAnka. Przestał ćwirać i już go nie było, leżał przewrócony w miseczce.
(płaskiej i płytkiej, mniej niż cm wody, chyba się nie utopił? może się przestraszył i dostał zawału?)
Nasz słodki Ćwirek, Wróbelek Interaktywny.
Był z nami ponad miesiąc.

Bardzo, strasznie bardzo nam smutno i źle, mamy poczucie winy i...
... a może to Kropek go uszkodził?
... a może się zepsuł, jak wypadł z gniazda?
... a może tak miało być, może miał wrodzone wady?
... a trzeba było częściej zaglądać.
... a dlaczego tak mało czasu mu poświęcałyśmy, za mało się z wróblem bawiłyśmy.
(mało? jak VegAnka wyjechała na dzień, to myślałam, że się nie pozbieram. Praca na cały etat, karmienie wróbla, szczur na operację- uszkodził sobie oko- karmienie wróbla, Puszek do weta- znów się przeziębił, szczur do domu po operacji, karmienie wróbla, szczurów, Kropek do weta- pies go pogryzł kilka dni wcześniej, dziad ściągnął przedwcześnie szwy, karmienie wróbla, karmienie wróbla, gerbili i chomików)
... jesteś odpowiedzialny za to, co oswoiłeś...
Przy okazji okazało się, jak źle mają ptaki trzymane w niewoli.
Chciałabym uwolnić wszystkie kanarki, zeberki, makolągwy i ryżowce.
Hm. Chlip.

***

Jesień, proszę państwa, a co najmniej bardzo, bardzo późne lato.
Takie niebieskie, blue, melancholijne.

 I takie różowe i słodkie.

I takie też.

Niektórzy jednak uważają, że jesień.

Nic to, trzeba zmienić butki

ważne, że czerwone;-)

i w nią wkroczyć, tak?
Wszystko byłoby ok, gdybym mogła być bardziej na zewnątrz.
Lubię rysować, ale bez przesady.
Pozdrówka, Megi.