dlaczego po niemiecku?

zapytała Mirka.
Wiedziałam, że ktoś kiedyś zapyta:-)
Nie znam niemieckiego i tego żałuję. Nie to, co nasza Owca Erudycyjna.
Nie znam historii i mało mnie ona obchodzi.
(co mnie zatem obchodzi? moje prze- życie, życie prze- filtrowane, wczorajsza godzina na ziemi, pisanie posta- znaczy jego tekstu- pod niebem z żurawiami, łąkowy bukiet z czarcikęsem i zawciągiem)
Czasem używam niemieckich nazw dolnośląskich miejscowości.
Czaaasem.
My tu na blogach wiemy, jaką słowo ma wagę i moc;-)
Dlaczego po niemiecku?
Trochę ukrywam tożsamość tych miejsc. Tak jak gdzie indziej pisze się „pojechałam do W.”. Oczywiście tożsamość łatwo rozszyfrować, więc to nie najważniejszy powód.

Tożsamość miejsc jest różna, różny duch miejsca i czasu. Bielawa i Oborniki to Langenbielau i Obernigk, jakimi były przez stulecia, podobnie jak, powiedzmy, Waldenburg, Militsch czy Neurode.
Diorama Bielawy oglądana spod Sowich Gór to wieże neogotyckich  kościołów, kominy nieistniejących fabryk i przędzalni, szkoła TP, wszystko z XIXwiecznej pocztówki, na tle wiecznej Góry Milczenia. Tylko bloki z lat 70tych XX wieku zgrzytają w środku instalacji. Nie mam wątpliwości, że to Langenbielau, sprzed wojny i z dzieciństwa TP. Bielawa to tylko jedno miejsce, dom i ogród rodziców TP.
Uzdrowiskową zabudowę Obornik Śląskich, wille w historycznym stylu wśród parkowych drzew uzupełniają tylko pawilony biedrony, płachty reklam zasłaniające elewacje i zachwaszczone iglakami rondo. Oborniki to z całą pewnością Obernigk.
Nowa Ruda ma plastikowy rynek i lata górniczej świetności w pamięci mieszkańców, ale po bocznych uliczkach snują się duchy mieszkańców Neurode i postaci z Tokarczuk. Uchylając się przed odpadającym tynkiem.
W wielu innych wsiach i miastach czas biegnie, jakby nie biegł, jak w Rębiszowie. To znaczy- on sobie biegnie życiem, historią, zaradnością teraźniejszych mieszkańców, może nawet całkiem wartko sobie płynie, ale tego nie widać pod odpadającym, pięknie szarym tynkiem, przez okna z lat 30tych, może tylko pod parasolami z reklamą piwa czasem coś błyśnie.

Zwykle wiem, jak się miejsce naprawdę nazywa, jakie ma tajne imię;-)
Urodziłam się w Liegnitz, wszystko tam  było liegnitzkie. Ale mieszkałam tylko przez chwilę i Liegnitz stała się Legnicą.
Wrocław to nie Breslau, a ja nie jestem breslauerką. Wrocław lansują jako młode, studenckie miasto na wznoszącej fali zainteresowania turystów i podróżników, „miasto spotkań”, taki oficjalny slogan. Nie wiem, nie bywam. Jednocześnie podobno to miasto nudne, jednorodne, w którym nic się nie dzieje, wszyscy są na chwilę, umiera inicjatywa i wolontariat.
Oczywiście Wrocław to nie jedno miasto, są w nim piękne dzielnice, zaludnione potomkami pionierów, pierwszych osadników, gdzie czas płynie równolegle do szeroko rozlanej, ujarzmionej Rzeki. To miasto AnkiW (Gosianki Wrocławianki).
Są miasta, których nie nazywam po niemiecku, chociaż kiedyś takie były. Wejherowo, pruskie przez ponad dwieście lat, pozostało grodem Wejhera, zadziornego Kaszeby. Poznań to Poznań, miasto młodości mojej babci i mamy.
Imię miejsca ma znaczenie, a ja w takim nostalgicznym świecie mieszkam:-)
A wy gdzie?

Langenbielau spod czereśni

A teraz.
Białe świństwo i dziadostwo z rodziny selerowatych wywołało "lawinę komentarzy".
Wasze propozycje to:
- trybula. Nie, trybula ma wielokrotnie złożone, pierzaste, miękkie liście.
- podagrycznik. Ma podobne liście, ale ciemnozielone i miękkie (dziadostwo ma jasne, sztywne, szorstkawe), jest niższy, ma delikatniejszy kwiatostan, rośnie w lesie.
- barszcz zwyczajny. Ma charakterystyczne liście odziomkowe (nie sprawdziłam, nie ma na zdjęciach) i zupełnie inne owoce (dziadoskie widoczne na fotce). Korzenia też nie kopałam;-p
- marchew. No, nie. Marchew ma marchwiowe liście i bardzo charakterystyczny kwiatostan z jednym bordowym kwiatkiem w centrum.
- blekot, marchewnik, kminek- nie te liście i owoce (a kminek owszem, rośnie na suchych łąkach).

Szafer jest cudowny na takie przypadki, jak my lubimy botanizować leżąc na łące:-)
(i jakie to dwuznaczne)
Tym razem jednakowoż rozwalił nas z VegAnką: "rozłupki z bielmem cośtamcośtam"- a my mamy tylko te fotki pod słońce...

Ale jest takie miejsce
i proszę:
"Dość częsty, na północnym-zachodzie rzadko; skraje lasów liściastych, olszyny, zarośla, sady, rowy."
ŚWIERZĄBEK KORZENNY, Chaerophyllum aromaticum.

Nie powinnam powielać zdjęć, ale, powiedzmy- w zamian za upowszechnianie wiedzy i reklamę:
(bo to świetna, choć płatna strona. Za 19 zeta rocznie dostęp do dużej bazy zdjęć, opisów i prostych kluczy, polecam).

Tak on wygląda i trudno się dziwić, że kojarzy się z bujnym podagrycznikiem. Zdjęcie z Atlasu Roślin.

Właśnie takie owoce.

No i właśnie:-)
Pozdrówka, Megi.