lipce

bo dwa:-)
trochę z tego, trochę z zeszłego roku.
Też był upał
też monsunowa pogoda
też dojrzewało lato.

W taką pogodę tylko krótkie spacerki

w stronę czereśniowego sadu w Langenbielau.

I nie, to nie są podagryczniki. Ewa napisała u siebie, że są, ale nie. I nie pamiętam, co to jest, ale ma rację, że się zachwycam:-)

(VegAnka z kuzynką)

Langenbielau w zachodnim świetle jest dziewiętnastowieczna i pocztówkowa.

 Im dalej w lato, im bliżej do zachodu, tym bardziej malowniczo. Impresjonistycznie.

(taki obraz wiele razy próbowałam namalować)

Trochę przed jesteśmy
i trochę po.
Dla mnie połowa roku to czas podsumowania i rozliczenia wiosny, czas, kiedy można odetchnąć, spojrzeć przed siebie i pomyśleć o wakacjach.
Oraz o tym, co mamy zamiar jeszcze przed wakacjami zrobić:-) i wciąż jest tego dużo, za dużo.
Skończyliśmy z fanfarami, językiem na brodzie, spaleni słońcem, brodząc w wodzie i błocie, pracując do 21- bylinową realizację opisaną w poprzednim poście. jes łi ken. Przez kolejne dni podlewałam po pół dnia, a przez kolejne pół padał deszcz zamówiony na trawę przez Padre i Szefa Szefów:-) kto się umie modlić, ten wymodli.
Zdjęcia też trochę sprzed, z początku lipców

(wykoszone łąki znów zakwitły jaskrami)

(wszędzie bodziszkowo łąkowo)

(wierzbownice przypominają mi Danię)

i trochę z po, tak będzie za tydzień- dwa... już...

 Myślę sobie.
O Kalinie z Kalinowa, która całe lato spędza za oceanem, i że nam o tym letnim Kalinowie nie napisze, i że pewnie tęskni do swoich róż, i oswaja zaoceaniczną obcość próbując nie odnosić jej do swojskości Kalinowa.
Coś zyskując coś tracimy.
Kalina spotkała się z Watką, z którą spotkała się już kiedyś przez tego bloga.
Dziwne i zawiłe są internety.
Myślę sobie.
Że mój czas na ziemi jest teraz tak piękny (cokolwiek bym o tym nie mówiła), jak to dojrzałe lato. Impresjonistyczne światło zamazuje szczegóły, spontaniczne burzany są nieprzebranie bogate.
Myślę sobie.
Jaka jest starość, czy ma coś wspólnego z łagodnym zachodem słońca, zapachem gasnącego dnia, oczekiwaniem na świetlikową noc.
Wracamy.

Do ogrodu babci, zwykłego i pięknego.

Albo do ogrodu cioci, który nie jest w Langenbielau, tylko w Obernigk. I też jest zwykły i piękny.

(ulubiona róża TP- "pusta czerwona", czyli Red Max Graf)

Takie to lato.
Agatowe. Bo dzisiaj, zaraz po spotkaniu z les clients, jedziemy do Lwówka.
Agata, mam nadzieję, też:-)
A wy też?
Później natomiast do Rabischau. Inkwi ma uro, złóżcie jej życzenia, bo jej będzie pszykro, że tak urosła:-)
Pozdrówka, Megi.
PS. nie ma o kotach, bo w tę upalną pogodę prawie ich  nie widuję. Czasem spotykam je w terenie:

(chłodzenie betonem)

(Kropson bawi się w naprawdę dużym ogrodzie)

PS. Czasem upał, czasem pora deszczowa.

 PS. A jeżyk.
Po czym odróżnić dzikiego jeża od domowego?
Ten domowy spotkany koło kompostu reaguje na imię Dżordżia i daje się złapać. A złapany ze złości i frustracji atakuje kolcami kota.
Domowy śmierdzi tak, że materializują się muchy z kreskówek, fruwające nad czymś smelly.
Domowego nie wypuścimy, dopóki się nie zważy (nie mamy wagi do jeży) i nie odmelduje u Honoratki, więc niech już nie próbuje uciekać.