I uporczywie go nie ma.

Nie o człowiekach to będzie, którzy umarli i nie ma ich uporczywie, ale o rudym kocie Puszkinie, który wyszedł na przechadzkę i nie wrócił.
Wyszedł po południu we wtorek, 28 października.
I nie wrócił.

Za tym, że wróci:
- Puszek dobrze zna okolicę w promieniu co najmniej kilometra (bo jest kotem wychodzącym od zawsze, zdecydowanie działa to na jego korzyść),
- jest dorosły (ma sześć lat) i rozsądny,
- jest ostrożny w kontaktach z ludźmi, psami i samochodami,
- jest zdrowy, silny i był najedzony,
- mieszkamy w ogarniętej i bezpiecznej okolicy (brak agresywnych psów biegających luzem, uspokojony ruch samochodowy),
- już mu się zdarzało wybyć na trzy dni i wrócić,
- koty nie znikają ot tak, zawsze ktoś gdzieś je widział, są jakieś ślady.

Za tym, że nie wróci:
- od dawna mu się nie zdarzały takie zniknięcia,
- nigdy nic nie wiadomo- wystarczy jeden zły człowiek, jeden samochód, jeden zbieg okoliczności,
- wolo Ania mówiła, że ludzie lubią BRAĆ sobie rude koty, bo są takie fajne;-/
- uporczywie go nie ma.

Co zrobiliśmy:
- sprawdziłyśmy z VegAnką najbliższą okolicę, czy gdzieś nie leży umarły, potrącony przez samochód. Nie leży. Dalszej okolicy nie ma co i jak sprawdzać pod tym kątem, bo przez ulicę przechodzi gdzieś tu blisko i później chodzi ogródkami itp.
- poprosiłyśmy sąsiadów o sprawdzenie garaży, piwnic i komórek, w których mogli go przypadkiem zamknąć,
- rozwiesiliśmy ogłoszenia, w których o to samo prosimy dalszych sąsiadów,
- powiadomiliśmy (i zostawiliśmy ogłoszenia) dwóch wetów, trzy okoliczne sklepy zoologiczne, wolo Anię i dwie panie karmicielki,
- dałyśmy ogłoszenie na fb i olx,
- powiadomiliśmy schron i byłam tam,
- jesteśmy w kontakcie z Ebrą (którą nb. uważamy za najbardziej konkretną i najmniej gwiazdorską lokalną fundację prozwierzęcą),
- osobiście lub zdalnie sprawdzamy wszystkie sygnały o rudym kocie widzianym na Jagodnie, Biskupinie, Fabrycznej (to nie on, to inne zagubione biedne rudasy. Swoją drogą, brałabym.) Poza tym- wiem, że to daleko- 8, 12, 7 km, ale hu nołs. Mógł wsiąść z kimś do busa np.)

Co możemy i mamy zamiar jeszcze zrobić:
- będziemy szukać w najbliższej okolicy. Od kilku osób mieliśmy sygnały, że był widziany (np. wczoraj ok. 21) za magiczną granicą ulicy Krzyckiej i torów kolejowych. Puszek nigdy jej nie przekracza- wciąż jedzie nią strumień samochodów, poza tym mieszka tam wet- ale gdyby wydarzyło się COŚ, mógłby przejść i nie wiedzieć, jak wrócić. Z drugiej strony wydaje się to mało prawdopodobne- koty mają bardzo dobrą orientację w terenie i zmysł magnetyczny, a w nocy jednak ulica jest pusta.
(jednak to nie on, ten kot ma obrożę)
- będziemy pytać co jakiś czas w schronie,
- rozwiesimy więcej ogłoszeń,
- poinformujemy pozostałe fundacje, bo może do nich trafi.

Jeżeli wróci, to:
- zaraz o tym napiszę,
- będziemy sławić życie.

A jeżeli nie, to:
- będzie nam bardzo smutno, jeszcze bardziej niż teraz, i będziemy tęsknić do końca życia,
- postaramy się nie robić z życia afery, w końcu sami jesteśmy sobie winni. Biorąc kota i kochając go bardzo narażamy się na takie coś, a koty wychodzące, niestety, żyją krócej.

Jestem pod wrażeniem tego, jak pomocni są ludzie, ile dostajemy wiadomości i telefonów, jak dobrze znają okoliczne koty i ładnie o nich mówią. Jak się troszczą o to, że śpią pod samochodami i coś może im się stać, jak się angażują, kiciając wieczorami koło swoich domów tylko dlatego, że widzieli tam jakieś rude futro.
Rozsyłają wici i poruszają całą dzielnię, jak wetka Magda.
Jestem pod wrażeniem działania fejsbuka. Nie mojego, to VegAnka, jak nikt starszy i młodszy, jest prawdziwym uczestnikiem tego fenomenu komunikacyjnego.
Obcy ludzie tracą swój czas na pisanie wiadomości ze słowami wsparcia:-)
(wyjątek stanowi niepomocna zamknięta grupa Koty, z której się zaraz wypiszę, bo zaśmieca tablicę)
Bardzo za to wszystko dziękujemy.

To jednak nie pociesza za bardzo, bo Puszkin zniknął jak kamień w wodzie... więc

co mogło się stać:
- jednak ktoś go uderzył, zranił lub zabił (prędzej człowiek niż samochód) i nie znalazłyśmy go w chaszczach,
- ktoś go porwał i trzyma w zamknięciu,
- wywiózł się gdzieś daleko.

Puszku, wracaj już. Jesteś najlepszym kotełem ever.

Przedwczoraj na cmentarzu miałam zajawkę, że tam zostanę.
Nie mieć rodziców i kota- tu macz, doprawdy.
Wszystkich uporczywie nie ma.
(jak to ujęła nasza koleżanka blogowa na wspomnianym powyżej portalu społecznościowym- mija tyle lat, odkąd nie wiem, gdzie jest moja mamuś. Bardzo pięknie. Ja też nie mam wielu informacji tego rodzaju.)
Pozdrówka, Megi.