Atrakcje i Arboretum.

Sobotnia wycieczka odbyła się w rozszerzonym składzie- oprócz trzech pospolitych uczestniczek także Natalkowa nastoletnia sis oraz TP.
No a w większej grupie obowiązują inne reguły. Żadna tam edukacja i kontemplacja, muszą być atrakcje. Udaliśmy się więc do wód, w stronę Lądka Zdroju.
Atrakcje były w liczbie:
1. Kraj- obraz.

2. Antyki Niemcza, sklep starociowych mebli. Meble jak meble, ale wnętrze starego młyna...

3. Żmija zamiast żętycy na hali w Czarnej Górze. W sumie można było się spodziewać, że owce mają teraz inne zajęcia, niż produkcja serwatki dla turystów.

4. Spożycie pstrąga. Można sobie wyłowić i spożyć.

5. Koniki i kociki.

6. Wody zdrojowe.

7. Bad Landeck.

8 Ciaaaasteczka.

I- mój cel ukryty, Arboretum Lądek Zdrój.

To tak w kierunku Ewy G.- traktuję poważnie nasze zamiary i chciałam sprawdzić, czy Arboretum oczarowuje tak, jak przed trzema laty.
I tak, i nie.
Tak- z powodu cudownych egzemplarzy wyrośniętych drzew, położenia w dolince potoku, niesamowitego runa, gąszczu wszechobecnych azalii pontyjskich, odnawiania się tych azalii i jodeł, no i obecności Arboretum, mojego fejsowego kumpla i czatownika, jeszcze jednej dobrej znajomości z neta (z reala od wczesnej wiosny, kiedy Arboretum najechało mnie niespodziewanie i zabrało na spontaniczną wycieczkę do Ogrodu Botanicznego, było słodko;-)).

 (to świerk wężowy, Picea abies 'Virgata').

 (ma ponadmetrowe zwisy;-)

 (młode listki grujecznika japońskiego)

 (siewki azalii pontyjskiej)

 (nalot jodły pospolitej)

 (fantastyczne runo)

(Arboretum i ja;-) zobaczcie, ile tam fajnych fotek roślin:-) a tutaj więcej zdjęć)
Nie- bo azalie nie zdążyły zakwitnąć... a ja na nie liczyłam, na ten piżmowy trujący charakterystyczny zapach...

Bo Arboretum stara się zmienić, ucyfilizować, ubrać w berberysy i trawniki.
A żeby to osiągną wycina się kilkudziesięcioletnie, rzekomo "zacieniające" i "pospolite" drzewa, są plany, żeby zaorać znaczne fragmenty runa, ściółkować rabaty korą.
NIEEEE!
Nie róbcie z Arboretum przydomowego ogródka ani parku miejskiego. Niech zostaną azalie, jodły i pospolite świerki. Ja bym zrobiła to tak (to moje rady dla Arboretum):
1. Zostawiłabym kilkudziesięciometrowe modrzewie japońskie. To nie one zacieniają, tylko ściana bukowego lasu, wśród którego leży Arboretum (swoją drogą trzeba być naukowcem, żeby na to nie wpaść. Swoją drogą, jaką to nauką- czy sztuką- jest architektura krajobrazu? Rzemiosło, i tyle. A nasz UP jest wytwórnią doktorów od widzimisię.) Planowana tu rabata "bardzo atrakcyjnych roślin" z konieczności powinna ograniczyć się do różaneczników, azalii, hortensji i kalin. Bardzo atrakcyjnych.

(bukowy las, pięknie się odnawia).
2. Za to na przeciwległym, ciepłym i słonecznym zboczu jest miejsce na kolekcję lilaków, suchodrzewów, kolkwicji, krzewuszek, tawuł...
3. ... jeżeli już musimy sadzić takie pospolite chaszcze, bo wobec ograniczonej powierzchni postawiłabym na super- egzoty, które trudno gdziekolwiek spotkać, a które wytrzymają górskie warunki- magnolie (drzewiasta, parasolowata), miłorząb, oczary, fotergille, świerki, derenie, kłokoczki, kielichowce... (nie znaczy to, że nie ma tu egzotów- są piękne szydlice, mamutowiec, jodły, metasekwoje i... cała lista na stronie)

4. ... i żeby zrobić im miejsce, wycięłabym zdemotywowane świerki kłujące.
5. A także nie prowadziłabym eksperymentów skazanych na niepowodzenie, jak np. posadzenie kaningamii.
6. Dolinę potoku zaludniłabym (zarośliniłabym... brzmi jak zaśliniłabym...) kalinami (japońską, koralową, Burkwooda i innymi) oraz dereniami (kwiecistym i kousa). Dodałabym wysokie byliny, tyleż rodzimych (modrzyk, smotrawa), ile obcych (tulejnik, rodżersja).
7. I naprawdę wystarczy sadzić krzewy i drzewa w okółkach wśród runa, nie ma potrzeby uprawiania całych rabat.
Proste? Prawie jak osłona naukowa;-p Chciałabym, żeby się spełniło. Bo na Arboretum mi zależy jakoś... osobiście. Zrobię listy.

A w niedzielę- Świdnica, po której chodziłam razem z Przemkiem i Leptir, nieświadoma ich obecności. Każdy znalazł coś dla siebie. Pogoda zupełnie inna.

Świdnicki Ratusz doczekał się wieży. Runęła w latach 60tych, a ostatnio odbudowanej nałożono hełm.
Targ był pełen duchów.

Tak przemija... to, co cenne dla jednych, jest nieważne dla innych... szukamy w tych pudłach na chodnikach swojego świata, reszta trafia na śmietnik, nawet najpiękniejsze zdjęcia... bezimiennych osób, szczątki dokumentów, rysunki, pocztówki, listy, grafiki...
Szkoda, że rzeczy żyją dłużej niż ludzie.

(a to szablony do monogramów, z cienkiej ocynkowanej blaszki)
I tyle tych atrakcji.
Pozdrówka, Megi.