W niedzielne popołudnie...

... co robimy po zajęciach? Czarnowłosa Edit zapytała Czarnowłosą Megi (Weganka nabyła mi farbę jedynie słuszną, która spowodowała nieoczekiwane efekty. TP powiedział, że wyglądam DZIWNIE, Edit określiła to jako WYRAZIŚCIE, nie jestem pewna, czy to są pozytywy.). Może do sklepu z butkami pójdziemy? wychytrzyła się Megi, mając nadzieję na nowy imidż i towarzystwo osoby, która w razie czego przeprowadzi resuscytację. Nieee, no co ty, taka pogoda! Jedziemy na WYCIECZKĘ!!!
Tak mi mów, i nie powtarzaj dwa razy. Jedziemy po Nati, a później szybkoszybko do Jarnołtowa, jedzonko w karczmie Rzym i jesteśmy gotowe na las.
Najbliższy las, ale po drodze też pięknie.

Ten młyn, ta rzeka, te łąki, świetliste i rozległe, o których pisałam tutaj. A lotnisko blisko, samoloty surrealistycznie schodzą do lądowania.
I ten las. Ten, w którym jakiś czas temu panowała przebiśniegoza.
A teraz jest wszystko.

 Światło między młodymi liśćmi.

 Dzika jabłoń o zapachu cynamonu, miodu i perfum.

 Gwiazdnica wielkokwiatowa, wyróżnik grądu.

 Groszek wiosenny.

 LILIA ZŁOTOGŁÓW w dużych kępach. Zakwitnie za dwa tygodnie (chyba że nadal będziemy bić krajowe rekordy ciepła), wtedy tam wrócę. Akurat dojrzeją nasiona kokoryczy.

 Kopytnik, stadami.

Kokoryczka wonna.
I... gajowiec żółty, jasnota purpurowa, zawilce gajowe i żółte, zdrojówka rutewkowata, szczyr trwały, perłówka zwisła, kokorycze oraz hohoho.

I ten zapach lasu pod koniec upalnego dnia. I ptaki, kosy, słowiki, wilga, zięby, pierwiosnki.
Ale plany na to popołudnie mamy bardziej rozległe.

 Deser (fu), a następnie wieś Gałów (tu sporo o historii). Piękny kościół w niej. Późnogotycki z renesansową sgraffitową elewacją, więcej o nim tutaj (i tak, Edit, Nepomucen to Nepomucen;-))

 Popaczcie, jak ten płaski powtarzalny element stwarza wrażenie trójwymiarowości!

I jakie bogactwo wzorów!
Pamiętam kościół z początku lat 90tych, ze śladową jedynie dekoracją. A jednak można.
W Gałowie w ogóle można.

Park przy pałacu także posprzątany, łąki koszone, chaszcze przerzedzone (ale bez przesady), stawy oczyszczone, łał.
Pałac nie miał tyle szczęścia. Kiedyś wyglądał tak, eklektycznie i historyzująco,

(zdjęcia oczywiście stąd, gdzie także więcej informacji o historii obiektu)
ale po pożarze "przed planowanym remontem" (hmhmhm) w 1998 r. stoi opuszczony i wygląda tak

Pora dnia, okolice zachodu słońca, zdecydowanie dodają gotyckiej tajemniczości.
I ten zapach, znowu, stygnącej łąki, rosy i jabłoni.

Wnętrza pałacu są niedostępne, ale tutaj można obejrzeć dużo fajnych zdjęć.
Natomiast park przez wszystkich opisywaczy jest traktowany z lekceważeniem- krajobrazowy, przechodzący w nadrzeczne lasy, o zatartym układzie kompozycyjnym.
Nieprawda, dla mnie akurat układ jest bardzo czytelny. Duża polana widokowa, pozwalająca podziwiać rozrzeźbioną boczną elewację, reprezentacyjny podjazd, obwodnica, skomplikowany układ wodny ze stawami nanizanymi na nitkę cieku... i te drzewa, topola włoska, świerki, sosna czarna, żywotniki, skrzydłorzech, białodrzewy, wszystko w słusznych rozmiarach... tylko muszę tam wrócić, żeby to dokładnie rozkminić i zrobić fotki...

 (to skrzydłorzech kaukaski z całym zagajnikiem odrostów korzeniowych)

... bo po zachodzie słońca jakoś takie niewyraźne;-p
Ale wyobraźcie sobie to ciepło zatrzymane w lesie, zapach czeremchy, śmiganie nietoperzy...
Wszystko to zdarzyło się wczoraj, między 16 a 20.
Mieszkam w pięknej okolicy, takie rzeczy na wyciągnięcie ręki.
Zmiana nastroju.
Upalne przedpołudnie w lesie trochę jak grąd, fragmentami jak łęg.

Podszyt totalny, rozgrzana, parująca dżungla leszczyn i czeremchy, czeremchy, czeremchy. Obłędny zapach.

I słowiki. Wychodzę na okrajek, jeszcze kwitła tarnina, ale upał w jeden dzień osypał ją z płatków.

Spotkałam tam smoczka, dinozaura.

I patrzyłam na krajobraz rolniczy.

I znowu- mieszkam w pięknej okolicy.
Chyba że... las graniczy z łosiedlem i jak zwykle nie mogę się nadziwić tępocie jego mieszkańców, działających na niwie poprawiania przyrody.

Sosny, wyrwane z jakiegoś boru i posadzone w łęgu, runo zasypane skoszoną trawą (dziesiątki m2 zniszczonych leśnych bylin!), bo "las wszystko przyjmie" i "się rozłoży", rewelacyjny pomysł odgradzania się od krajobrazu, dla którego w końcu tam mieszkamy (a może dlatego, że działki tańsze niż w mieście).
I tylko jednego żałuję- że nie odważyłam się wypuścić w rozpalone pola, żeby popatrzyć na sady jabłoniowe i rzepaki. Bo jutro może już ich nie być.
Ta moja zachłanność na widoki, zapachy, ta radość jak bąbelki szampana, to docenianie chwili i życie teraźniejszością- reakcja na okres szarości czy objaw dwubiegunowości? Nieważne, o wiele łatwiej żyć teraz, niż w listopadzie.
Obiecuję, że niedługo będzie o roślinkach i ogródkach, ale... w końcu podobno jest weekend (ha, od poniedziałku;-)), trzeba jeździć na wycieczki!
I tak... dzisiaj święto pracy, więc pracuję, spotykam się z les clients, oglądam działki i sprzątam. Jutro pojadę chyba do mojego Drugiego Domu. A w czwartek... chciałabym się wybrać na wycieczkę do Wąwozu Siedmicy.
To kto jedzie? Ha, teraz się okaże, kto czyta;-p
I jeszcze coś. Jak ja mam na imię?

Słodko, słitaśnie.
Pozdrówka, MEGI.