zima a sprawa jeży

Wiosna, panie. I wieje tak, że świat staje na głowie.

Spotkałam dzisiaj jeża, co za śliczne zwierzątko. Chodził sobie po ogrodzie w samo południe, w styczniu.

Szedł poboczem drogi, taki śnieg, w lesie, ale co, w lesie jest u siebie, prawda.

A ja znalazłem jednego na podwórku w mieście. Dałem mu mleka,  trzymałem przez noc w kartonie, w niedzielę z dzieciakami zawieźliśmy go do lasu, co on robił w mieście, pewnie się zgubił.

Wpisy tego typu częste w internetach.

Pogoda dziwna, ciepła, to i zwierzaki zachowują się nietypowo.

Komentuję, staram się naprowadzić na właściwy trop. Taki:

1. Jeże nie żyją w lasach, żyją w mozaikowych siedliskach w pobliżu siedzib ludzkich. Las jest w rozumieniu potrzeb jeża ubogim w pożywienie i niebezpiecznym miejscem.

2. Jeże są aktywne nocą. Jeż, którego spotykamy w dzień, może być ranny, chory lub głodny.

3. Zimą jeże hibernują. Są zwierzętami owadożernymi, w zimie nie ma dla nich pokarmu, więc w stanie spowolnienia funkcji życiowych muszą przetrwać ten niekorzystny okres. Wybudzone z hibernacji (np. przez psa, nadgorliwego ogrodnika buszującego w kompoście, pogodę) mogą nie zdążyć zahibernować ponownie przed nadejściem mrozu, a głodne i osłabione mogą nie wybudzić się z kolejnej hibernacji.

Jeżeli spotykamy jeża  o nietypowej dla niego porze dnia, roku lub niejeżowym miejscu, to powinniśmy się zaniepokoić.

Wyznawcy humanitarnej ochrony zwierząt uważają nawet, że powinniśmy działać.

Jak?

Jeżeli to duży jeż- powyżej 700 g, czyli większy od grejpfruta- możemy go obserwować i dokarmiać. Jeśli spodziewamy się zmiany pogody, powinniśmy zabrać go do pomieszczenia o temperaturze min. 16 stopni lub przekazać jednej z "jeżowych" organizacji: Ekostraży, Jerzemu dla jeży.

Koniecznie trzeba to zrobić w przypadku małego jeża.

Czego potrzebuje jeż w domu i w ogrodzie? Tego, co wszyscy: schronienia na noc, bezpieczeństwa, wody i pokarmu.

W domu można trzymać go w większym kartonie wyścielonym gazetami, które będziemy wymieniać. Raz dziennie, po zmroku trzeba wypuścić go na kilkugodzinną przechadzkę, nakarmić i napoić.

(oczywiście nie namawiam nikogo do trzymania jeża w roli zwierzątka domowego, jest to zresztą nielegalne- jeż jest zwierzęciem chronionym, nie wolno go odławiać. Mówię o przejściowej, nagłej i ekstremalnej sytuacji ratowania zwierzęcia, które powinniśmy niezwłocznie przekazać pod opiekę uprawnionych, linkowanych wyżej organizacji.)

Zapewnienie schronienia i bezpieczeństwa dla jeży w domu i w ogrodzie było tematem kilku moich postów (bardziej merytoryczne pod linkami, wszystkie w zakładce "jeże"), KIEDYŚ postaram się napisać- w końcu- więcej o urządzaniu ogrodów przyjaznych zwierzętom.

Chętnie podzielę się także prezentacją przygotowaną na zeszłoroczny Dzień Jeża (wyślę na priv).

Co je jeż?

Owady. Larwy owadów. Małe kręgowce. Jaja ptaków. Sporadycznie i na przednówku ślimaki i dżdżownice (co zresztą nie jest dla jeża dobre, bo są one nosicielami pasożytniczych nicieni wywołujących chorobę płuc). Padlinę. Trochę pokarmu roślinnego. 

Jeże w ogrodzie warto dokarmiać- wystarczy kocia karma. Jeżeli jednak opiekujemy się jeżem, który jest tylko przez nas karmiony, nie ma możliwości samodzielnego żerowania (chory, ranny, zimą)-  karma musi być wysokiej jakości, a podstawę żywienia powinny stanowić owady (np. larwy drewnojadów,mączniaki, karaczany), mielona wołowina, kocia karma z dużą zawartością mięsa wołowego (Animonda, Royal, Bozita), od czasu do czasu jajko lub biały ser, nigdy mleko.

 

Można oczywiście zaniechać interwencji, pozostawić sprawy ich biegowi.

Idąc za myślą, że w przyrodę nie należy ingerować, tak jak niekoniecznie dokarmiamy ptaki lub nie przejmujemy się losem miejskich kotów.

Jednak nie ma już dzikiej dziczy, oswoiliśmy ten świat i jesteśmy za niego odpowiedzialni.

Jestem za ochroną humanitarną, każde życie jest cenne, jedyne.

Jestem za konkretnym działaniem, lajki niewiele pomogą.

Dlatego czasem się wtrącam, mądrzę, sprawiam przykrość i bywam nawiedzona.

Lepiej u siebie niż u kogoś- dziękuję, Gosianko, za pomysł na ten post! wydawało mi się, że pisałam to już tysiąc razy, ale może powinnam wciąż.

Pozdrówka, Megi.