bez Kropka.

Już prawie tydzień.
Kropcio, Kropson, Kropulla, Kropelek.

Od operacji (wyszycia cewki moczowej na brzuszek) minął ponad miesiąc. Od wypadku przeżył prawie rok.
Kropeczek, nasz przyjaciel, kolega Fossa i Mrysława, najlepszy kumpel TP.

Przyszedł do nas latem 2012, zawłaszczył pańciów, był Największym Łowcą, raz zaginął, raz się znalazł, znał się na kompostowaniu.
Miał w życiu pecha- wrodzona niewydolność nerek, skłonność do tworzenia się kamieni w pęcherzu, problemy neurologiczne, zwyrodnienie kręgosłupa, wypadek- coś było przyczyną, coś skutkiem. Myśleliśmy, że los się odwróci i zapomni, przez miesiąc od operacji Kropson był najszczęśliwszym i najbardziej kochanym kotem. Banalna prawdopodobnie i od razu leczona infekcja pęcherza, wszystko poszło źle i w ciągu dwóch dni umarł na zakażenie krwi. Miał cztery i pół roku.
Miał w życiu szczęście, że trafił na nas. Nie zaniedbaliśmy niczego. Trochę lepiej, że to wiem.

Wiedziałam, że tak będzie. Martwiłam się o niego wciąż, o każdym zdjęciu, które mu robiłam, myślałam, że może być ostatnim.
I było.

 W deszczowy dzień zalegał jak królewna na ziarnku grochu.

Razem z Mrysławem został pracownikiem miesiąca.

Jak zwykle pilnie uczestniczył w spotkaniach towarzyskich.

 Witał TP.

 I robił te wszystkie słodkie, Kropkowe, absurdalne rzeczy.

 Nasz kochany Kotek Sikający Brzuszkiem. Tłustym brzuszkiem, bo od operacji przytył 60 dag.

Z chorym zwierzątkiem ma się dobrą więź. Ono wie, po co spaceruje w klatce do weta. Czekał na nas u wylotu uliczki lub szedł do jednego czy drugiego sklepu, pilnując, czy nic się nam nie stanie i czy na pewno kupujemy fileta.
Chore zwierzątko jest bardzo drogocenne także przez zainwestowane starania, poświęcaną uwagę i emocje.

Albo i nie, mówi znany nam Czech. Takim chyba polskoczeskim, w którym oznacza to czy nie i jest zwykle częścią pytania (robimy to albo i nie?), ale we mnie zasiewa wątpliwość.
Tak będzie albo i nie.
Następny post będzie o szwedzkiej łące (przecież miał być) albo i nie.
Wiosną przyszłego roku albo i nie.
Nigdy nie wiesz i dobrze, że nie wiesz.
Albo i nie.

Śmierć zwierzątka, chorego czy nie, spodziewana czy nagła, stawia nas we własnej śmiertelności. Umarł pies cioci ("a myślałam, że mnie przeżyje"), umarł miły klient i mama przyjaciółki, czterdziestolatek pyta pięćdziesięciolatka, jak to jest za te dziesięć lat, ja pytam też... jedziemy do krainy wspomnień rodziców TP, ostatni raz z nimi? Albo i nie.
Tęsknię, płaczę, wiem, że Kropek nas kocha, wiem...

tymczasem w Moherii trwa życie.

(to zdjęcie i dwa poniżej- Angie Schima)

Mrysław uczestniczy w życiu towarzyskim.

Mrysław wita TP.

Bez Kropka.

Albo i nie?

Bluszcz kwitnie i cały brzęczy. Niniejszym adoptowałam tysiąc pszczół.

Trzmielina pnąca też kwitnie, nie wiedzieć czemu, już to robiła.

Głóg szkarłatny jabłuszkuje.

O Kropku i innych kotach między innymi: klik, klik, klik, klik, klik, klik, klik, klik (wiem, że nic wam po tym, ale ja powspominałam.)
Pozdrówka, Megi.
PS. tak, ja jeszcze napiszę o ogrodach i przyrodach. Się ogarnę i będę napierać jak zwykle, co zwykle lubicie i czemu dajecie wyraz w KOMENTARZACH. Mam niezłą listę nośnych tematów ;-)
Tylko że nie zawsze warto czytać, a co dopiero komentować, marne teksty. Szkoda czasu, wszak, jak widać, dni policzone.
Na szybko to mogę napisać, z wieloletniego doświadczenia i jak widać na powyższych fotkach, że U MNIE w ogrodzie rośliny są ważne, są podstawowym tworzywem ogrodu. I nie traktujcie tak poważnie "ogrodniczej blogosfery", bo... nie ma czego.