wszystko przez te księżyce. Dalszy ciąg.

no bo na kogo można zwalić takie zwroty akcji, jak nie na ciała niebieskie?

Kropek, nasz kotek pechowy, ma trzy i pół roku i często ulega wypadkom.
Pewnego razu pies zdarł mu płat skóry z tyłka.
Innym razem kot Gibon zrzucił go ze schodów i obtłukł strasznie.
Kiedyś spadł z wysokości, rozbił pyszczek i ułamał sobie ząb.
Przydarza mu się to, bo jest... trochę niedorosły? trochę opóźniony? trochę niepełnosprawny ruchowo?

Ale tym razem to nie była jego wina. Kropsonowi ktoś urwał ogon.
Próbowaliśmy to wytłumaczyć inaczej- samochód go sponiewierał. Utknął w jakimś okienku lub innym wąskim przejściu. Spadł z pnącza.
Jednak nie ma innych obrażeń ani śladów na futerku. Wygląda na to, że ktoś złapał go za ogon, szarpnął i wyrwał. Albo uderzył deską czy kijem u nasady ogona.
Mogło być gorzej, prawda? mógł zabić.

Skutki są straszne- wielki krwiak, ogon bezwładny (rdzeń przerwany za pierwszym kręgiem ogonowym), kot nie sika sam (od tygodnia jest cewnikowany raz lub dwa razy dziennie), wypróżnia się bezwiednie, nie ma czucia w miednicy.
Źle.
Chociaż już trochę lepiej.
Przeżyjemy? Jeżeli nie zdarzy się coś nieprzewidzianego (a drżę kilka razy dziennie, dziś np. w moczu jest krew, może nie dziwne, ale.), to tak.
Jak kot się trochę naprawi, to czeka go amputacja ogona- taki bezwładny będzie się ciągnął po ziemi i niszczył, może się zakażać. Chociaż Leon Rogatej przeżył z takim ogonem kilkanaście lat.
Na razie czekamy na poprawę wyników wątrobowych i nerkowych.

 Oto biedny, obolały i znękany Kropcio w ostatnią sobotę, która była jednym z tych złocistych dni.

Jednorożec emanował mocą.

Pająki przekazywały ją dalej.

Dzięki temu świat wciąż jeszcze dobrze wygląda.

Zapomniałam, co to za trzmielina ze śmigiełkami. Może kogoś zapytam. Teraz już czerwienieje.

Mam moc na stole.

 Tak sobie czaruję, ale to niewiele pomaga.
To tylko kot i tak dalej.
Jednocześnie cierpiące, smutne stworzenie. Nie- ludzka osoba, wdzięczna za zainteresowanie, za przyniesienie śniadania do łóżka (Kropson zamieszkał w kocim więzieniu [transporterze] z własnej inicjatywy), wyciągająca do nas łapki, grzeczna na spacerach, na które ją wyprowadzam, prawie jak pies przy nodze. Zależna, wymagająca opieki.

Nie pojechałam zatem do R, mam nadzieję, że Inkwi i Rogata bawią się cudownie :-) macham im.

To nie w R, rzecz jasna. Pasterka u siebie.

I to jeszcze nie całe zło.

Inez, Inka, Ineska, nasza biała kicia- nasza od prawie trzech lat- wkrótce od nas odejdzie. 

Pośród licznych schorzeń, jakie miała, kiedy do nas przyszła, była grzybica i zakażenie gronkowcem małżowin usznych. Jedno ucho się wyleczyło, na drugim rozwinął się nowotwór- aż mi się nie chce czytać diagnozy, co to za wredny rak.

Póki da się opanować ból, póki nie widać innych zmian- jest sobie. Dużo śpi, w ciepłe dni rozciąga się na ciepłym żwirze lub asfalcie, misząc krótkimi łapkami. 

Ech.

Źle mi. 

Takie fajne są te koty, takie potrzebne, lecznicze, takie same w sobie. A ja na każdego patrzę, jakby był wspomnieniem kota. Na Mrysława, który jest samą witalnością i energią, rześką jak dźwięk jego dzwoneczka. Na Fossa, miękką, płynną kotowatość. Na Polar, która ma już trzynaście lat, a bawi się z błyskiem szaleństwa w oczach. Nawet wredność Puni i schizy Nory cenię sobie bardzo.

Widzę wyraźnie, że kiedyś ich nie będzie. Może zaraz. A ja znowu będę płakać.

To musi być zły wpływ krwawego Księżyca. Pamiętacie? każdy już dodał zdjęcia, tylko ja jeszcze nie. Super Księżyc- moje, Czerwony Księżyc- TP. Mniejsza o jakość. Ten nastrój.

 Przeciw złym wpływom są wpływy dobre.

Niech zwyciężają.

Jutro (po wecie) idę na roślinny spacerek, mam nadzieję, że pierwszy z serii. Zazdraszczajcie, dołączajcie.

W ten sposób okazało się, że tytuł poprzedniego posta jest bardzo nieaktualny. Jak się polepszy, to się popieprzy i owszem, tyka. Z tej okazji fotka pt. nagrobek ogrodnika. Że też ludzie chcą mieć coś takiego w ogrodzie :-)

Pozdrówka, Megi.

PS. Edytuję, zamiast odpowiadać na komentarze tym razem.

Bardzo wam dziękuję za wszelkie dobre słowa, są dobre.

Ja już się przyzwyczaiłam do tej sytuacji, w końcu minęło 11 dni, więc się już nie wściekam ani nie płaczę.

Po prostu dwa lub trzy razy dziennie chodzimy odsikać kota, zrobić zastrzyki i tak dalej.

Nie wiążę wypadku Kropka ze sprawą Puszka, nie uważam, że to część układanki.

Człowiek, który robi takie rzeczy, może być psychopatą, ale może być też tylko bezmyślny i nieempatyczny. Nie pomyśli, że jednym kopnięciem sprawia tyle cierpienia zwierzakowi i ludziom, wie tylko, że nie lubi/nienawidzi kotów, które włażą mu w drogę/srają na trawnik, on, on, on ich nie lubi i już, to jest najważniejsze w jego świecie.

Takie rzeczy biorą się z przegęszczenia (statystycznie w szwedzkiej wiosce zdarzaja się rzadziej), wychowania (tak, uważam, że dzieci tych matek szczujących dzieci na gołębie prędzej zrobią coś takiego, niż dzieci, powiedzmy, Tupai) i braku refleksji.

Też wolałam myśleć, że to nie jest sprawka człowieka, ale jakoś się nie dało.

Nie wiem, na ile Kropek się naprawi, na razie idzie ku dobremu. Inka się nie naprawi, to bardzo smutne. Nie pozwolimy, żeby cierpiała z bólu- i to też jest bardzo smutne. I przerażające, mnie.

I kocham Księżyc, to taki zabieg stylistyczny i pretekst, żeby fotki pokazać ;-)

Trzmielina, jeżeli nawet zwyczajna, to zapomniana przez mnie odmiana.

Co do kociej wolności- zamknąć je w domu to tak, jak zamknąć Dominikę Chmurę (z 'Chmurdalii') na Piaskowej Górze. Piaskowa Góra nie jest warta, żeby dla niej żyć. Tak mi się skojarzyło, bo niedawno słuchałam w aucie.

Uciekłabym z tymi kotami, ale ucieczka przez labirynt wymaga czasu.

Na razie sobie uciekam na bok. Nie sądziłam, że mała wycieczka z Poszukiwaczami Roślin da wszystkim tyle radości i zrobi nie dzień, a dwa dni. Super sprawa i mega potencjał, jak to mówio.

No to dobranoc, dzięki za wsparcie i już nie płakajcie :-)