Opowiem wam o Puszku.

Żeby Puszka pożegnać i zapisać w dobrej pamięci.

Przyszedł do nas jako podrośnięty kociak jesienią, sześć lat temu. Z domu, gdzie nieodpowiedzialnie rozmnażano koty, co miało wpływ na zdrowie Puszka, niestety.

Dla mnie miał być kocim synkiem, lekiem na antycypowany syndrom pustego gniazda (bo ludzki Synek właśnie się wyprowadził), dla VegAnki- utraconym prezentem maturalnym (malutki, karmiony butelką Maturek, który przytrafił się właśnie w czas matury, umarł na FIP- oczywiście to nie jest tak, że dajemy sobie zwierzakowe prezenty, po prostu tak się czasowo zbiegło i przytrafiło).

Był po prostu Puszkinem.

Jedynym w swoim rodzaju.

Przerażonym i histeryzującym, schowanym pod szafą w nowym domku.

Uważnie obserwującym ludzi i robiącym wszystko to, co oni, wkrótce potem. Puszek kopał łapkami w ogródku jak jego człowieki, jadł szpinak i siadał na stole, blacie, umywalce, żeby móc patrzeć im w oczy i rozmawiać z nimi.

Kotem niewidzialnym dla większości gości.

Kiedy miał mniej więcej rok, ujawniła się jego choroba- alergia oddechowa nasilająca się latem do duszności i brak odporności, objawiający się łapaniem wszelkich infekcji. 

Miesiąc bez weta to był sukces. Od tej pory wiedzieliśmy, że Puszek nie dożyje starości, ciągłe kuracje sterydami, antybiotykami i lekami poprawiającymi odporność nie pozostaną bez konsekwencji.

I w pewnym sensie tak się stało.

Obawiam się, że jego problemy zdrowotne były uwarunkowane genetycznie, przez złą kombinację recesywnych genów w tej nieodpowiedzialnej rozmnażalni.

Jeszcze jeden argument za sterylizacją. 

Puszek bawi się jak mały kociołek

ale po zabawie musi odpoczywać.

Nauczył się oddychać przez rurkę z języka.

Trochę potrwało, zanim udało się na tyle ustabilizować zdrowie Puszka, żeby mógł zostać wykastrowany (tzn. żeby można mu było bezpiecznie podać narkozę). W tym czasie był prawdziwym hardkorem, znikał na kilka dni, przychodził z poranionymi łapkami, oczywiście zasmarkany, zaczynał leczenie od nowa i naprawdę przysparzał mi więcej emocji, niż Synek w nastoletnim wieku.

Nosił wtedy obrożę z adresatką, ale dostał z kolei alergii skórnej i wyłysiał na szyi;-)

A później stał się słodkim, cudownym, pogodnym mimo dolegliwości kocurem o prawdziwie rudym charakterze.

Wracałam do domu, a on patrzył na mnie spod któregoś samochodu. Wyciągał się na asfalcie.

 Zanim doszliśmy do drzwi, dawał radę zrobić kilka ósemek wokół, ugryźć w łydkę, podłożyć się pod nogi i zabić człowieka.

 Moheria była jego. Zawsze gdzieś wśród liści, pod bluszczem, na kompoście, pryzmie zrębek, w paprociach, patrolujący, ogarniający, z czujnym ogonem opuszczonym do połowy.

Uwielbiał gościć nas u siebie:-)

Ogon^^

Bawił się tam jak kociak.
Wychował Kminka, Fosska i Kropka.

Gdy któryś z młodych padawanów robił coś ryzykownego, oddalał się bez pozwolenia lub przechodził przez płot, Puszek szukał nas z głośnym miałłł??? mamaaa!!! pacz!!!!!, żebyśmy naprawili to, czego on nie umiał.

Był bardzo mądry.
Jeżeli byliśmy w ogrodzie w crocsach, to ok. Butki oznaczały, że idziemy do wujka Tarko lub cioci Magdy;-)
Kiedy źle się czuł, regularnie wracał do domu o 19.05, pięć minut po zamknięciu gabinetu weta.
A jak już wracał, to był Kotem Pudlastym

 Naruoterowym

a najczęściej Ogólnie Śpiącym.

Śpiącym Wszelako i Wszem Wobec oraz Wszędzie.

 I zawsze, zawsze najukochańszym oraz Tym, Któremu Wybaczano.

 Coś do wybaczenia by się znalazło- ta porcelanowa duńska mewa...

... i to zachowanie tygrysa, obsikiwanie mebli, gryzienie nas i kotów, kiedy zwierza nie wypuszczano na dwór na życzenie...
... ale kiedy wracał, śmierdzący mokrym futrem, zasmarkany, ładujący się pod kołdrę i kłujący błotnistymi łapkami...
... to, Puszku, to nas stapiało.
I wieczory spędzaliśmy tak.

 Więc tak, Puszku, śpiący w Moherii pod rododendronem,
czytałam dzisiaj, że nie jest nam źle, kiedy nas nie ma, bo się jeszcze nie urodziliśmy. I tak samo nie jest nam źle po śmierci, kiedy nas już nie ma.
Źle jest tym, którzy zostają.
Na zawsze zostaje dziura, którą po trochu zasypuje czas.
Nie wiem, ile jeszcze pożegnań przede mną.
Ale właśnie tak chciałam pożegnać, Puszku, ciebie.
Zapisać w obrazkach, w słowie i pamięci.
I ja, i VegAnka, i TP mamy złe, niewegańskie myśli. Nie wypowiem ich tutaj, wyedytuję poprzedni post i napiszę, ostatni raz.
Do zobaczenia, Puszku, albo i nie. W innym futerku, we wspólnej, nie- złej nicości.

 Pozdrówka, Megi.
I bardzo wam dziękuję za komentarze pod poprzednim wpisem.