Jestem próżna i pewna siebie, owszem.
Ale nie mam o sobie zdania niewiadomo jakiego, dumą się nie unoszę, ambicji pozbawionam prawie i pokorę w sobie hoduję. A tu jakiś nieznajomy poświęcił mi całą noc. Naraziłam się. Pisząc w komentarzu do artykułu o trawach to, co tam poniżej cytuję.
No i doczekałam się pierwszego oburzonego, i to jak, łał.
I żeby to był JEDEN komentarz...;-p ale nieee...
JASSSNE, ŻE JE ZOSTAWIŁAM... niecodzienny popis.
Właściwie jak się chce komuś przyłożyć, to byłoby dobrze, gdyby przedtem przeczytać ze zrozumieniem, także kontekstu. No i fajnie byłoby mieć dystans, także do siebie. Ale cóż. Ech, faceci? Czy co?
A tak w ogóle to uczyńmy to zdarzenie przyczynkiem do dyskusji. O poziomie bloga. Ja uważam, że powinnam pisać jak najkrócej, najbardziej ilustracyjnie, nie uciekając od uproszczeń, bo pozwala mi to realizować- jak zwał, tak zwał, ale MISJĘ popularyzatorską i edukacyjną. Czyli że ktoś to da radę przeczytać, nawet, jak nie do końca czuje temat;-]
Laik czy amator czegoś się dowie, fachowiec upewni w swoich wyborach (sama często odczuwam frustrację i potrzebuję bratniej duszy w pobliżu, i żeby mnie ktoś po główce pogłaskał i powiedział: tak, masz rację;-)).
W końcu blog powstał w zamyśle jako przedłużenie kursu ogrodowego, czyli na poziomie podstawowej wiedzy o ogrodach.
Zdaję sobie sprawę z tego, że czasem będę musiała pewne tematy pogłębiać i rozwijać, bo przecież co roku zakwitnie to samo i nie da się tak w kółko.
Ale to dobrze, bo zmusi mnie do głębszego szperania.
A o kotkach, kwiatkach i wycieczkach i tak będę pisać.
A co WY myślicie? Płytki jest ten blog? Może ankietę zrobić? Chyba na nic to, bo jak czytacie, to znaczy, że wam pasuje;-]
A może tak (pisałam o tym już): to są TYLKO ogrody. Najczęściej małe i przydomowe. Drobne rzeczy, które nas cieszą. Które stanowią o urodzie świata i uprzyjemniają życie.
A życie to… łohoho.
Jak sobie pomyślę, czym jest życie, z jego blaskiem, fajerwerkami i styczniowymi deszczowymi popołudniami, to nie chce mi się myśleć o ogrodach. To znaczy o ogrodach tak. O rajskich ogrodach. O ogrodach Toskanii. O mini- ogródkach na kępach torfowców i na skałach. O poczuciu wolności i zawieszenia, kiedy jestem w podróży. O zapachu tych wszystkich roślin, przez które przedzieram się, żeby zrobić zdjęcie kotu.
Ale nie o smutnych trawnikach zrytych przez krety, kiedy pytanie „co z tym zrobić” zawisa ciężko między mną a le client, w końcu jedyną słuszną odpowiedzią jest „polubić”, a mnie przelatują rozmaite myśli (ech facety? i kobiety? co wy wiecie o życiu? i o kretach? przecież i tak umrzecie? nie macie większych zmartwień? może byście gdzieś pojechali, może na jakąś łąkę, czy do lasu?). Nie o murkach, podjazdach, żółtych elewacjach, kiedy jedyna rozsądna odpowiedź na pytanie „co z tym zrobić” brzmi „wyburzyć z całym osiedlem”, ale moim zadaniem jest rozwiązywanie problemów na dostępnym mi poziomie, bez zbędnych nakładów energetycznych, a nie kreowanie rewolucji. W końcu żyję z tego, że ktoś jest niezadowolony z przestrzeni wokół siebie i szuka kogoś, kto pomógłby mu to zmienić. Nieładnie byłoby mówić „a weź, nic z tym nie zrobisz, wysadź cały ten bajzel”.
A teraz widzę przed sobą Pewną Czytelniczkę, jak przekłada sytuację z kretem na gołębie srające z dachu na trawnik, i ma rację, moja empatia dotyczy raczej gołębi. Przeczuwała mój dissrespect i pytanie zawisło w próżni przed Niejaką Eweliną, ale podejrzewam, że Ewelina również ma dissa, kto wie, czy nie większego niż ja. Hardo jadę, ale wierzę w Pewną Czytelniczkę.
A na trawach faktycznie się nie znam. Podobnie jak na tysiącu innych rzeczy.
Bo nawet nie mam zamiaru się znać.
Bo gdybym się znała bardzo dobrze na jednej rzeczy, a nawet dwóch, to coś bym straciła. Gdzieś by mi uciekła uroda świata, te wszystkie rzeczy, których mogę doznać, może pobieżnie. Robiąc jedno, nie tknęłabym drugiego i setnego. Straciłabym więcej, niż zyskała.
Za to mam dużo tzw. miękkich kompetencji, które pozwalają mi funkcjonować w życiu i pracy. Potrafię i lubię rozwiązywać problemy, myślę syntetycznie, umiem przekazywać treści, znam się na fizjologii i ekologii roślin, ogarniam przestrzeń. A rozkminę taksonów zostawiam ogrodnikom i kolekcjonerom, i tak za nimi nie nadążę, zawsze wymyślą jakąś nową klasyfikację czy pstrą odmianę.
W temacie traw (oraz TURZYC;-p), jakby ktoś chciał czegoś wyczerpującego, mogę polecić
artykuł Mariusza S. na Ogrodowisku. Nawet mogłabym do niego coś dodać ze swoich doświadczeń uprawowych w różnych ogrodach, i może to zrobię.
Widzicie, jaka jestem wyluzowana? Jak p***ny kwiat lotosu na tafli wody.
I dobrze, że jestem taka stara i mądra jak sowa.
I dobrze, że nie jestem facetem o nadętym ego.
Bo byłaby RZEŹ.
A tak to tylko mam dodatkowego czytelnika w statystykach. I znajomego na fb, bo mnie zaprosił o_O Chyba, że przeczyta i usunie. Ale wtedy nie będzie miał przyjaciół;-]
A teraz widzę przed sobą pewną Domino, która bierze głęboki oddech i nabiera dystansu...
Dobrze pisać dla kogoś konkretnego, podobno;-)
Z aktualnych zdarzeń: mam kolejne tematy. Jeden- dlaczego ludzie nie płacą za projekt, który zamówili;-/ ale to taki bardziej socjologiczny, a ja się nie znam. Drugi- o zagospodarowaniu podwórek, na które wydaje się masę kasy, robiąc masakrę (ale to dopiero, jak coś się okaże z ofertą;-p)
Takie tam.
A w Moherii:
Przyleciał ptak.
Zakwitł kwiat. Kolejny. Mój ulubiony, bladoróżowy.
Inny kwiat, limonkowy ciemiernik cuchnący, zakwitnie za chwilę. Lubię go, bo pięknie ożywia kolorem, nasiewa się i długo dobrze wygląda.
Koty są dziwne:
Najdziwniejszy jest Foss, który w sianku szczurzym buszuje.
Potem błogo zasnął i musiałam go wybudzić.
Bo coś nie wyglądał, jakby miał sam kiedykolwiek...
Nt. ZAGADKI. Magnolia to, oczywiście, drzewiasta:
Duże drzewo, kwitnące w czerwcu żółtokremowymi kwiatami. Inne duże magnolie to: magnolia japońska (M. kobus), magnolia parasolowata (M. tripetala), magnolia lekarska (M. officinalis), magnolia wielkokwiatowa (M. grandiflora)- ale tę trudno u nas utrzymać, jest zimozielona.
W Hellekis rośnie dużo egzotycznych drzew, egzotycznych zwłaszcza w Szwecji. Miłorząb, metasekwoja, jodła kaukaska- ale to nic dziwnego. Za to kasztan jadalny, dąb burgundzki- już tak.
Brawa dla Gwenaelle, którą proszę o adres!
To idę spać. Chociaż trochę strach.
AAAAAAA!
Pozdrówka, Megi.
PS. sześć tysięcy ludzi przeciw ACTA we Wrocławiu. Każde pokolenie ma własny czas... myślę o Weganach, którzy odkurzyli swoje zwłoki i poszli protestować także w moim imieniu.
Edit:
Odłączyłam się i pojechałam w Wielkopolskę. Z Panem Trawiastym zawiesiliśmy bronie, po razie i wystarczy, można przestać się pastwić.
Dziękuję za WSPARCIE, ale WIEDZIAŁAM.
Kocham was, jak powiedziała pewna amerykanska blogerka.
