nie do ogarnięcia

nie mam siły na więcej, niż przeklejenie z fb apdejtu pod zdjęciem VegAnki, dla niefejsbukowych czytaczy.
Tydzień temu zamieściliśmy tam takie ogłoszenie:

ZAGINĄŁ! - WROCŁAW, KRZYKI (okolice ul. Skarbowców i Krzyckiej). 28.10 zaginął nasz kot Puszkin (reaguje również na Puszek, Puszeczkin). Puszkin wyszedł z domu po "obiedzie", 28.10 (wtorek) między godziną 16-17 i do tej pory nie zjawił się w domu. Co prawda zdarzało mu się już wcześniej znikać, ale nie przy takiej pogodzie. Nie miał też powodów, żeby się na nas obrazić. Puszek jest dużym 6-letnim kocurem (obecnie jest nieco szczuplejszy niż na zdjęciu) o bardzo gęstym futrze. Jest alergikiem i często "łapie" infekcje dróg oddechowych, dlatego czasem chrapliwie oddycha. W taką pogodę mógł już się zaziębić, więc zapewne już jest zasmarkany i załzawiony  W takim stanie sprawia wrażenie bardzo chorego - może ktoś wziął go za bezdomną bidę i zabrał go do domu... Być może został zamknięty przez przypadek w komórce/piwnicy/garażu...

UPDATE - 2.11.2014
Dostajemy wiele zgłoszeń o rudych kotach z bliższych i dalszych okolic - wszystkie informnacje na bieżąco sprawdzmy. Niestety żaden z tych kotów nie był Puszkinem  Niektóre z tych rudzielców swoje domki mają, inne prawdopodobnie swoje domki zgubiły... Mamy nadzieję, że znajdą swoich pańciów wkrótce... 
Dziękujemy za wszystkie zgłosznia - każda taka informacja jest dla nas na wagę złota! Dostajemy również odpowiedzi od naszych dalszych sąsiadów, którzy Puszka kojarzą - dzięki temu możemy stworzyć mapę ulubionych miejsc i wędrówek Puszkina, a co za tym idzie efektywniej go szukać. 
Mieliśmy sygnały, że Puszkin kręci się po osiedlu Przyjaźni - niestety wczoraj okazało się, że to nie nasz Puszek. Puszkiem nie jest również kocur z ulicy Deszczowej - znamy tego pana od dawna. Były doniesienia o dorodnym rudym kocurze na parkingu Lidla przy ul. Powstańców Śląskich. Ale jakim cudem Puszek by tam zawędrował? Bardzo boi się samochodów... Może ktoś lub coś mu "pomógł" w tym... Będziemy sprawdzać ten trop.

Sprawdziliśmy ten wątek, i wiele innych... rudy kot pod kościołem, koło szkoły, tu i tam...
wczoraj odebrałam telefon

PUSZKIN NIE ŻYJE. 
Dostaliśmy telefon, że na opuszczonym terenie za naszym domem znaleziono zwłoki rudego kota. Niestety okazało się, że to Puszkin. Zwłoki zostały ewidentnie podrzucone, wyrzucone jak pozostałe śmieci do dołu. 
Sekcja wykazała, że Puszkin zmarł wczoraj po południu. Jego żołądek był wypełniony kocią karmą, zjadł swój ostatni posiłek niedługo przed śmiercią. Puszek był karmiony regularnie. Wskazuje to na to, że Puszek był przetrzymywany od zaginięcia u kogoś w mieszkaniu. Wskazuje na to również brak wydzielin wokół nosa i oczu - gdyby Puszkin ostatni tydzień spędził na zewnątrz zapewne byłby już przeziębiony.
Sekcja nie wykazała żadnych nieprawidłowości, żadnego urazu, otrucia... Istnieje hipoteza, że w wyniku silnego stresu astma Puszkina przybrała na sile i kot się udusił. 
Osoba, która Puszka przetrzymywała musiała go UKRAŚĆ niemal spod naszego domu. Puszkin nie oddalał się od domu. Musi mieszkać w okolicy (pozbyła się zwłok na lokalnym dzikim wysypisku). Więc musiała widzieć nasze ogłoszenia! Musiała przeczytać, że Puszkin potrzebuje opieki weterynaryjnej! Ale tak naprawdę czy trzeba przeczytać ogłoszenie, żeby wpaść na to, że z kotem z dusznościami trzeba jechać do weterynarza?!
Jak bardzo musiał być przerażony nasz kot, jak bardzo musiał tęsknić za domem, za swoimi kocimi przyjaciółmi, za nami, żeby musiało do tego dojść... 

i tak się skończyła ta historia.
Nie ma możliwości, żeby było inaczej.
Nie tak na przykład, że był gdzieś przypadkowo zamknięty, wypuszczony, nakarmiony i wracał do domu, i coś mu się stało.
Wśród tych wszystkich dobrych, pomocnych ludzi mieszka psychopata bez wyobraźni, gnój bez serca.
(tu można przeczytać komcie na fb)

Tego wieczora, kiedy Puszek zniknął, wyraźnie i nagle go zabrakło. Budziłam się w nocy i nadal mocno zdawałam sobie sprawę z braku. Rano dalej wszystko było nie tak.
Dlatego od razu zaczęłam go szukać, chociaż nawet dwudniowe zniknięcia były w normie, a w ciepłych porach roku koty swobodnie wchodzą do domu i z niego wychodzą.
Puszek był jednak nawet w tych swoich nieobecnościach bardzo OBECNY, gdzieś blisko, chociaż niewidoczny.
Jest mi tak źle, że go nie uratowałam. Że czekał na nas, wciśnięty w jakiś kąt, pod szafę czy łóżko, i nie mogliśmy nic zrobić.
Nie mogę myśleć o dobrym życiu, jakie miał, tylko o tym, jak bardzo się bał i był nieszczęśliwy przedwczoraj.
A teraz pomyślcie o zwierzętach, tych głupich, zależnych, niższych istotach bez uczuć, na których przeprowadzamy badania i eksperymenty. Co muszą czuć i myśleć, o czym nie chcemy wiedzieć.
Nie tylko koty.

Jutro cię pożegnam, Puszku.
Pozdrówka, Megi.