wiosną przez Góry Kocie

wiosną, kwietniem i majem... Kocie Góry dobre na małe wypady, gdy czasu brak, przy okazji.
Dobre do życia.
Kocie Góry takie miłe i swojskie, i tajemnicze- tak je widzę. Tajemnicze, bo informacje, co można tu znaleźć ciekawego, gdzie najpiękniej kwitną słynne sady- są nie do wyguglania.
Może dlatego, że wszędzie jest pięknie.
Pierwsze zdjęcia- z wielkanocnego spaceru. Niedawno, a tak odlegle.

(Ślęza nad Niziną Wrocławską)

Pamiętacie, że miesiąc temu było tak BEZLISTNIE?

I jak cieszyły pierwsze zieleniny wiosny?

złoć żółta/żółć złota

bodziszek żałobny- nie żebym poznała po tych liściach, pamiętam, że rośnie w tym miejscu,

mgiełka liści grabu.

Skądinąd to cudowny czas leśnej świetlistości, oczekiwania na WSZYSTKO.

Zakwitająca śliwa.

Mam w Kocich Górach swoje fiołkowe miejsca.

Swoje hanami, co roku trafiam na inny jego aspekt. W tym roku przyłapałam brzoskwinie i ałycze.

(rok temu śliwy, dwa lata temu morele)

(ałycza, nie mirabelka- kora jak u wiśni i ciernie)

(ostatnie kwiaty moreli)

(i zapowiedź czereśni)

 Swoje miejsce z widokiem na najpiękniejszy wrocławski most.

Świeżą łakę, która dopiero rozkwitnie.

(jasnota purpurowa)

(rzeżucha łąkowa)

(pięciornik gęsi)

Dawne skromne budownictwo Kocich wzrusza.

(mur cmentarza w Wilczynie)

(kaplica cmentarna)

Wzruszają kwiatki w ogródkach.

(to chyba okrzemki. Na jednym z ogrodniczych blogów zalecano mycie szarym mydłem... ale czego to nie piszą na tych ogrodniczych blogach.)

Kocie Góry piękne nawet w deszczu.

Co zaś dopiero w słońcu. Takim, jak tydzień temu, kiedy skusiliśmy się na sady kwitnące na morenowych pagórkach.

Ustawka polegała tym razem na tym, że wystylizowana makowo skomponuję się z rzędami jabłoni i czereśni.

Życzenia niekoniecznie się spełniają.

Sady nie tak pięknie kwitnące, nie tak widokowe, należało pojechać w miejsca zimowo kijowe, te, w których zawsze się myśli trzeba wrócić tu wiosną

(i dupa)

a nie- spieszyć się przez oba wolne dni, 

spieszyć się z porannym obrządkiem, żeby wreszcie wyjechać,

spieszyć się z tym spacerkiem, żeby zdążyć na rodzinny obiad,

spieszyć się z powrotem

żeby i tak spóźnić się do teatru.

(swoją drogą, co jest z tym czasem? gdybym wiedziała, jeszcze dwa, trzy lata temu, że się tak porobi i zagęści, to bym... się jakoś do tego przygotowała może? a może zawczasu nauczyła odpuszczać i nie spieszyć, żeby zdążyć ze wszystkim? może bym nie była teraz tak na wszystko zachłanna?

Z drugiej strony- dopiero przez tan skłiz wiem, jak wiele rzeczy można (było) odpuścić, spuścić, zdać na kogoś. Nauczyłam się? Przyda się?)

Ale widoki piękne, tak czy siak.

Droga się trzyma od Niemca.

Takich nieużytków za Niemca nie było.

Co jest teraz najnaj? ten rudy, przejrzysty kolor ulistnających się osik.

Miałam ja ci za dziecka książkę, w której drzewa wyglądały jak główki sałaty, a pola były jaskrawozielone, właśnie tak, i jechał przez to pociąg. Moja estetyka.

 Ech, ten maj.

(jasnota plamista pod dębem)

(topole białe w łęgu)

(świerkowy ostaniec na polu)

A drogi takie wijące, miękkie i pyliste...

 Że ech.

Spory kawałek dało się tak iść.

I znowu budownictwo, i inne starocie. Z czasów, kiedy wszystko było prawdziwe i działa do dziś.

(w naszych samochodach poproszę takie opisy, co wlewać do baku. Zmniejsza szansę pomyłki o 50%)

 Ale wiecie co?
W alejach sadzą nowe czereśnie :-)

Pozdrówka, Megi.

( i nie myślcie sobie, że się tak wożę bezproduktywnie i narzekam na niedoczas. Brzoskwinie, fiołki i deszcz to w robocie.)