dwie wiosny

Szwecja w pierwszej dekadzie czerwca to marzenie, kalka wszystkich tęsknot i wyobrażeń o wiośnie snutych w długie jesienne wieczory (tak, to już za pół roku), powrót do Bullerbyn.
Po tygodniu nieco ochłonęłam z tego oszołomionego szczęścia, że tak, udało mi się w tym roku przeżyć wiosnę jak należy i jeszcze raz.
Ale zdjęcia wciąż obrabiam z przyjemnością, każde otwiera widok na przestrzeń i w światło.

 Wszystko kwitnie naraz. Wiosna w południowej Szwecji była w tym roku zimna i wilgotna (i tak pozostało), w lasach wciąż kwitły zawilce i pierwiosnki, w miastach kasztanowce i jarząby szwedzkie (ach, jakie to piękne drzewa!), w ogrodach lilaki i róże, na łąkach dopiero co przekwitły mniszki, a już w kwiat strzelały selerowate. No i storczyki, te wiosenne razem z letnimi. Nic nie wiem o fenologii, która jest tajemnicą, niekoniecznie funkcją czasu i temperatur.

(bodziszek leśny)

(wieczornik damski)

(lasu okrajek pełen niezapominajek)

(i orlików, aklei)

(a pobocza- porośnięte trybulą leśną)

(chyba.)

Leśne i rzadkie rośliny kipią na pobocza wiejskich dróg, nie ma tego na cywilizowanym od wieków Dolnym. Odwrotnie też- ogródkowe tłumnie opuszczają ogrody.

(czerniec gronkowy)

(lilia złotogłów)

(barwinkowa skarpa)

(przy naszej wilgotności powietrza nie ma na taką szans)

Względna bezlistność późnych jesionów, dębów i olch malowała moje ulubione światłocienie.

(jeden z najstarszych szwedzkich dębów, tych, co to mogą mieć i 1500 lat)

 Wartością dodaną jest zjawiskowy krajobraz kulturowy, te domki i murki z reklam i albumów, one tak sobie stoją i ktoś w nich mieszka. Wydawałoby się, że są tylko po to, żeby zdjęcia były lepsze- bo ze sztafażem- i żeby człowieki z miast i korpo mieli o czym marzyć.

(truskawki na klombie to bardzo częsty motyw w przedogródku)

(to wielkie drzewo to TOPOLA, nikt nie usunął tego chwasta od jakichś 200 lat, opieszałość i zaniedbanie)

 Gdzie człowieki, tam zwierze, niektóre mimo człowieków.

(padalec, jeden z nielicznych przedstawicieli herpetofauny)

(bażant nie tyle łowny, co polujący)

Trzecie królestwo też było reprezentowane. Jasne, że czwarte i piąte także...

Na łąkach spędziłam tyle czasu, że, jak twierdzi TP, wystarczy mi do następnego sezonu.

(głogi stały w piękności)

(dołem zaś głównie dzikie kminki)

(a to jest TRAWNIK)

Tak było w pierwszej dekadzie czerwca, w oczekiwaniu na midsommar, początek i środek lata. Chyba teraz dopiero zrozumiałam tę radość oczekiwania, nadchodzącą nirwanę niekończących się dni, stan przed całymi dwoma miesiącami sezonu.
Spokojne jezioro koresponduje z tą chwilą zatrzymania i przyczajenia.

(plaża jeszcze pusta...)

Po powrocie zdążyliśmy odhaczyć pierwsze ciepłe wieczory, śpiew kosa przez całe jasne noce, namacalność nagrzanego powietrza pachnącego kolejno czarnym bzem, styrakiem, robinią, jaśminowcem i lipą, truskawki z bezami, szczaw i szparagi, znikanie kotów śpiących przez całe dnie na podlanej ziemi, omdlały gąszcz ziół na tarasie, świetliki, zamilknięcie słowików, kolejne mazurki, myszki i ryjówki odbierane ciąteczkom i odchowywane w łazience.
W dwóch słowach-
wchodzimy w lato. Glad midsommar!

 Pozdrówka, Megi.
PS. Post może od czapy, bo w konwencji "gdzie byłam i co robiłam", której nie lubię i która mnie samą nudzi.
Ale byłam przede wszystkim- w czasie. W cudownym czasie. W podróży w czasie.
I w tej podróży pozostaję, upychając pracę między wyjazdy, a zdjęć już "nie muszę" robić, bo, jak twierdzi TP, mam ich na dziesięć blogów i nigdy nie wykorzystam. Nieco mi przykro, że nie komentuję, nie uczestniczę itp. Ale żyję. Dokładnie to.