święta w Moherii

składają się z ładnych detali...

 Bluszcz tak pięknie owockuje. Posłużył do wykonania mojej wersji "deck the hall with  boughs of holly":

 Gdzieniegdzie widać wiosnę

 A ówdzie zima w pełni

 Jemioła natomiast spadła z wiatrem jak na zamówienie

Ptaszorki na huśtawce:

I zainstalowana komodchen:

Prezenty nie doszły, ale jeszcze mają szansę. Kurierzy polegli;-p Zakupy jadalne zrobione. Uszka i pierogi zamówione, złamałam się jednak. Wigilia zorganizowana...
... jeszcze tylko sprzątanie po Panu Złota Rączka, który robi drobne naprawy (te tam wypadające gniazdka, obwiśnięte przewody, peknięte kafelki...), krótka wizyta w "mieście" po zakupy, które nie zrobią się przez neta, i można zagłębić się w przyrządzaniu magicznego jedzenia, skupiać się w kręgu światła, odpędzać demony ciemności...
... dzisiaj jest najkrótszy dzień. Podobno przez dwanaście dni bożego narodzenia ciemne siły walczą o panowanie na Ziemi, przegrywając ze Słońcem. Bezpieczniej te dni walki przeczekać w domu, w kręgu, za szańcem maku, grzybów i podarunków dla bliskich. Czas zwalnia aż do zatrzymania...
... można też spędzać go tak:

... co wcale nie jest od rzeczy. Zwalnianie czasu skłania do jego ignorowania.

Wspominałam ostatnio o miłych spotkaniach.
Było ich trochę i będą jeszcze.
Poznałam A, która jest jak płomień. Obiecuję sobie następne spotkania:-)
A i T zaprosili nas na obiad znienacka i miałam okazję podziwiać ich talenty- mistrzowsko- kuchenny T i objawiony fotograficzny A. Obiecuję sobie więcej, zwłaszcza, że łączy nas co najmniej Suwalszczyzna.
W Zielonym Domku choinkowe lampki odbijają się w szybach, a za oknami brzozy, sosny i śnieg... Obiecuję sobie herbatkę z pomarańczą:-)
Poinsecja jest od Agi:-))) Obiecuję sobie więcej kaw!
Marie, która studiuje architekturę krajobrazu w dalekim świecie, zapełniła moją wyobraźnię ideami. Obiecuję napisać.
Flo podarowała mi wianek... Obiecuję go sfocić i też coś dać flo przy okazji bardzo długo odkładanego spotkania.

Jak to się ma do samotności? No nijak. Oczywiście, że mam towarzystwo na każdą okazję.
Z Agatą mogę iść na kije, pojechać na biegówki albo w góry.
Z Beatą mogę iść do kina, wystarczy zadzwonić, a ona zawsze.
Z Edit mogę pojechać na wycieczkę, mogę wpaść do niej na kawę i hohoho.
Mogę pojechać na starocie, iść do teatru, pójść na wrzosowisko...
I tak dalej.
Więc to nie jest taka samotna samotność, to samotność w sercu. Do przeżycia.
A NA PEWNO nie jestem samotna tu, w życiu blogowym. Wiem, że pewnie nie macie teraz dużo czasu na czytanie, ja też niekoniecznie, ale kątem oka zajrzałam tu i tam, co słychać w dalszym ciągu rozsyłania wyróżnień. I już widzę, ile będę miała nowych blogów do poczytania, przez was rekomendowanych. Wyróżnienia są fajne. Blogowanie jest fajne:-)
Oraz Fossil jest fajny, jak się bawi myszką:

Jasne, że na stole.
No to... do napisania. Dobrych świąt.

Pozdrówka, Megi.