Wieża zdobyta. Ścichapęk.

Daleko jeszcze?
Tak z kilometr.
Taaa, skrzynka, skrzynka, tobół, grill i lekko pod górkę. I szit, węgiel zapomniany, Padre wraca do sklepu.
Ale jest. Taka piękna, jak tutaj, chociaż mniej niespodziewana.

To na szczycie to sosna, i jest to bardzo urocze i dziwne. Jak nad morzem albo na szwedzkich skałach.
Piknik pod wiszącą sosną zdarzył się spontanicznie, ścichapęk i improwizowanie.
I było STRASZNIE PRZYJEMNIE, zapomniałam, że może być tak przyjemnie.
[Chyba założymy Towarzystwo Wspierania Upadłych Wież. W swoim czasie dowiedziałyśmy się o niej tego:
Mateus napisał:
Tak "na szybko" znaleźliśmy analogie w postaci niemal identycznych w formie (czyli z tego samego okresu) i nadal czynnych wież widokowych na Bazaltowej Górze koło Paszowic i Radogoście koło Kłonic. Podobno podobnych wież było w okolicy pięć ale nie wiem czy ta "Wasza" jest zaliczana do tych trzech ,które nie ocalały (bo jest w ruinie) czy jest jeszcze dodatkową- szóstą. W każdym razie prawie na pewno jest częścią szerszego programu budowy większej liczby punktów widokowych wokół (?) Jawora w jednym okresie - pod koniec XIXw. (na to właśnie może wskazywać ich podobieństwo).
A Przemek - Neustechow: 
"...SGTS 19 wspomina o wieży na Damianku / Domsberg (285 m). Lakonicznie dość: wieża widokowa, kon. XIX wieku, 12 m. wys. 4 m. średn, ruina, okna ostrołukowe..."] (cytuję z komentarzy).

Wszystko, jak widać, niezwykle akuratnie. Ąębułkęprzezbibułkę. Z serwetkamy;-p, obrusem i talerzykamy. A więcej zdjęć u Inkwi.
Wiedzieliście, że owczarki szwajcarskie bywają dwukolorowe?

I co one paczą?

Na las pewnie paczą i napaczyć się nie mogą. Bo las, proszpaństwa, jak bajka. Każde niemal drzewo widoczne osobno, limonkowy klon, szarosrebrny buk, szmaragdowy modrzew, ciemne, wyrysowane świerki i sosny, a na okrajkach- czytelne w bieli sylwetki grusz, tarnin i czereśni ptasich.

W TYM lesie zauważyłam... wiciokrzew pomorski. Nieco płożący (wymarza?), ale na znacznej powierzchni. Stanowisko czy jakiś poniemiecki kaprys?

Ale naprawdę naprawdę naprawdę zachwyciło mnie Damianowo, wioska jak wyjęta z XIX wieku (tzn. tylko jeden dom w tępej syntetycznej zieleni, i jeden popegeerowski bloczek). W krajobrazie mojego serca:

Zielone i rzepakowe pola na łagodnych pagórkach, czyżnie, czerwone dachy, ogłowione wierzby...

Żuraw czy czapla?

Czapla;-)
Duży majątek otoczony cudownymi murami z łupka szarogłazowego. Obecnie łupek wydobywa się w pobliskim Jenkowie, i bardzo go lubię w ogrodowych zastosowaniach, jest taki neutralny i naturalny. Ale łupek użyty na stare mury i budowle pochodzi z płytkich, zwietrzałych warstw i jest jeszcze piękniejszy.

Z majątku nie ostał się pałac, który wyglądał tak:

(zdjęcie pochodzi stąd).
Ostały się budynki gospodarcze.

Te, które tak podkręciły Padre.
No bo... AAAAA!!!

Po pierwsze, za doprowadzenie niezniszczalnego budynku do takiego stanu powinno się... no co tam co tam... wieszać za jaja i gotować w oliwie, co niezmordowanie proponują śląskie zabytki, choć w nieco bardziej beznamiętny i zawoalowany sposób. Prawdopodobnie obcując nieustannie z takimi sytuacjami przyzwyczaiły się.
Po drugie, chętnie bym taką ruinkę nabyła, choć podejrzewam, że jest trochę droższa niż drewniany dom anety.
Po czecie, Agi, Inkwi, Padre, weźcie sobie tę ruinę. Zróbcie w niej salon z podłogą odporną na psy, pracownię, warsztat, warsztaty, skujcie tynki i bawcie się dobrze.
My z Radi weźmiemy sobie park. Cudowny park z układem wodnym, z żywą wodą płynącą u stóp wzgórza, na którym stał pałac, z niezwykłymi, nawet jak na Śląsk, drzewami- ogromnymi platanami, dębami, cypryśnikami błotnymi, jesionem wyniosłym 'Pendula', kasztanem jadalnym, topolami białymi... może i kolorowe buki są, ale tego jeszcze nie widać...

Będę w nim lekko stąpać... w przenośni, delikatnie formując dzikie czarne bzy... i w realu, lekko stąpać wśród stokrotek, kokoryczy, zawilców, przytulonych w ciepłych zakątkach pod murem fiołków, żankieli, kokoryczek wonnych i miodunek miodunek miodunek... nigdy nie widziałam naraz tylu miodunek.

Z moimi przyszłymi psami.

JA CHCEM TAKI PARK. Tupu tupu tup tup tup.

A w domku... martwa natura. Może nie całkiem martwa, ale nie- ożywiona.

To ja też tak samo. I pomyślałam, że w ciągu dnia tylko dwa razy pomyślałam, czy ktoś z obecnych umie przeprowadzić resuscytację krążeniowo- oddechową.
Czyżby Moc do mnie wracała?
Pozdrówka, Megi.