drobiazgi osobiste.

Poniedziałek: wstać, ogarnąć powierzchnie płaskie, pranie i kuwety. To pranie chyba zalegało od soboty, wyprane,w pralce. Nie mam czasu, żeby pojechać na działkę nr 1 i nr 2, a szkoda, bo może bym zrobiła zdjęcia wiosny i kwiatów. Po drodze na nr 2 jest przebiśniegowy las w dolinie Bystrzycy, nie szkodzi, w niedzielę będziemy w okolicy, przebiśniegi dopiero zaczynają. Zamiast wycieczki: działka nr 3, uzgadnianie zmian i zakresu prac. Po drodze fajny outlet jest, ale nie ma czasu, nie szkodzi, będę tam na początku przyszłego tygodnia. Działka nr 4, tylko popaczeć, co by zmienić. Obiad- nie pamiętam. Działka nr 5 i 6, popaczeć, ustalić zakres... spać. Obudzić się. Napisać maile. Spać.
Wtorek: wstać, ogarnąć. Za późno na działkę nr1/wtorek (tzn. za późno wstałam), umówiona nr 2/wtorek- nowa, duża, do projektowania i urządzenia, podmokła, z olchami i czarnym bzem nad strumieniem, budzi nadzieję na fajną realizację i optymizm, bo inwestorka nie ma nic przeciw łanom bylin, stawkowi i wilgotnej łące. Ścisk w żołądku nieco się rozluźnił. Do domku, nie spać, nie spać, odpisać na maile (te krótkie), napisać maile, stworzyć dokumenty (zmiany w 3/pon., ze zdjęciami; opis + linkownia do innej, opis do wyceny 4/pon.; zmiany w doborze roślinności w projekcie z berberysami, nad którym już się tu pastwiłam- zamieniłam berberysy na nieberberysy; listy zakupów roślinnych), opracować folder zdjęć na stronę (ostatni?)
Środa: nie ma jak nalać wody do czajnika, bo gary piętrzą się w zlewie. W sypialni i okolicach piętrzy się nieposkładane pranie z dwóch tygodni oraz to, co wypadło z szafy. Do południa nie będzie ogarniania, bo trzeba (jak zwykle w ostatniej chwili) pokolorować mapę, poskładać rysunki, policzyć byliny i powierzchnie do projektu, który ma być oddany po południu. Na ksero trzeba być do 13. Luz, zdążyłam iść z kotem do weta, pozmywać i ugotować pyszną młodą kapustkę. Pranie jutro. Już wiem, że w sobotę co prawda będziemy w okolicy lasu przebiśniegów, ale nie zdążę tam zajrzeć. Może w niedzielę.
Nie robię wszystkiego sama. Nauczyłam się, jak to się mówi, "delegować zadania", dzielić się rysowaniem i chodzeniem na ksero z Ewe i Alą, odpuszczać sobie całą niekonieczność. Ale i tak jest tego za dużo. Okresowo.
Napisałam, żeby się trochę wytłumaczyć (Ewci, Ewie G., Halinie, anecie, Adze... ) z wiadomo czego. Jak napisałam w komentarzu u anety, rzeczywistość nieco mnie przerasta. Ale ja ją jeszcze przerosnę. Jak Chuck Norris.
Pod warunkiem, że dam radę, bo skumulowany stres sprzyja panice, a panika mnie opóźnia i w ogóle jest bardzo życiowo niewygodna. Doszłam do absurdalnego etapu, kiedy panikuję, że będę miała panikę. Jednak aby się leczyć, trzeba mieć zdrowie, a mnie go już na to nie wystarcza.
Dobra.
Wiosna w tym roku jakaś taka oporna i nieśmiała. Niewczesna. Chociaż pewnie w zeszłym roku przyszła później, coś pamiętam z bloga;-)

Właśnie- z bloga pamiętam, bo zdjęcia gdzieś zaniknęły, przepadły w przenoszeniu z kompa na dysk i z powrotem. Zostały tutaj. Może ten blog jakoś archiwizować? Robicie tak?
Wiosna poza tym wilgotna:

I tłusta jakaś taka:

Szpaczky przyleciały, zupełnie jak w zeszłym roku, grube, lśniące i rozdarte:

Pierwszy wiosenny targ staroci w Świdnicy (pierwsza niedziela miesiąca)

zapisał się wiekopomnie.
Od TP (Towarzysz Podróży, warto przypomnieć;-))) dostałam bransoletkę. Kupił i dał mi później, i myślał, że to niespodzianka, hehe.

Pierwsza myśl: że jestem tak stara, że muszę ozdabiać się wypasioną biżuterią, bo byle co mi już nie pomoże.
Ale kocham ją. Jasną krwistość granatów, gładkość szlifu, wgniecenia i dopasowanie do nadgarstka.
A sama (uważaj, bebelu) kupiłam sobie FOCZKĘ.

Foczka jest z foczego futra i usprawiedliwia ją tylko to, że pochodzi z lat 70- tych ub. wieku. A mnie usprawiedliwia to, że taką foczkę, tylko siwą, przywiózł mi w tamtych latach ze Skandynawii mój Tato, no i... potem ją kochałam, a później pogryzł mi ją pies, a później Synek... no i musiałam sobie odkupić. Nom.
Inne czarne zwierzę domowe:

Słoneczny Polar.
Puszkin natomiast znowuż się zepsuł. Spadł lub skoczył na jakieś materiały budowlane, wbił sobie w łapkę plastikowe kolce, wyciąganie, szycie, spazmy, podarta kurtka, zakrwawiona torebka, masakra. Już naprawiony.

A Fossil urósł i jest pięknym młodym kocurkiem o tygrysich ruchach.

Takim dużym jak Aguti.

Uwielbiam kocią mowę ciała. A właściwie mowę ich USZU.

O to chodziło. Obcy na terenie.

Aaaa... teraz się odłączę. Zajrzyjcie do anety, ma piękną misję, której kibicuję i staram się pomagać. Albo może raczej BĘDĘ się starała. I- pamiętam o wyróżnieniu do flo! ale to za chwilę...
... pozdrówka, Megi.
PS. Jeszcze jeden link. Poruszyło mnie.