rezerwat przydrożny

A cóż to?

A to Szwecja w pierwszej dekadzie sierpnia.
Teraz jest lepiej.

***

Turystyka zagraniczna dzieli się na
- edukacyjną
- kulinarną
- zakupową
- sexturystykę (ale to na Wyspach Owczych*)
*suchar
- i turystykę przyrodniczą.
Turystyka zakupowa zostanie wkrótce omówiona, bo chociaż niektórych nudzi

to udało nam się wypracować z TP model, który jest pasjonujący dla wszystkich, także dla was, jestem tego pewna.
Turystykę przyrodniczą uprawia się w międzyczasie i mimochodem.
Na przykład mimo siódmych już wakacji w Szwecji do tej pory nie trafiliśmy do Nohlmarken.
Rezerwat ten to 6 ha łąki wciśniętej między szosę a linię kolejową.

chodzi się po licznych ścieżkach i kładkach, od pkt. 1 do 40 lub dowolnie

Dawno, dawno temu było tu wzgórze zbudowane z wapienia, a że blisko osady, to je rozebrano na budulec czy coś.
Na skalistym, nieprzepuszczalnym podłożu wyrosła bujna łąka, bujna- bo podmokła z racji nieprzepuszczalności podłoża, a że bujna, to i wypasana.
Do czasu, aż zaprzestano wypasu (w latach 50tych XX wieku) i zarastała ona sobie olchą, osiką, a na fragmencie wzgórza- kaliną koralową.
Do czasu, aż Naturskyddsföreningen (czyli Szwedzkie Towarzystwo Ochrony Przyrody, czy jakoś tak) zajęło się odkrzaczaniem, wykaszaniem i przywracaniem stanu pierwotnego (w latach 80tych XX wieku), co robi do dziś.
Tylko 6 ha, zwykła łąka, a cuda tam, panie, cuda.
Na przykład takie.

I wiele, wiele innych- 370 gatunków roślin, co czyni tę łąkę najbogatszym w gatunki siedliskiem w Szwecji!
17 spośród 44 występujących w Sz. gatunków storczykowatych!
Tutaj lista roślin, a także historia odtworzenia łąki (trudno przetłumaczyć, ale warto obejrzeć zdjęcia, których nie zobaczycie u mnie, uświadomić sobie, jak rzadkie w Europie storczykowate sobie tu rosną, między drogą a pociągiem, nawiedzane i deptane przez krowy i ludzi, zabawić się czytaniem ich szwedzkich nazw- czy wiecie, że jeden ze storczyków nazywa się Adam och Eva, dlaczego?)

***

O tej porze roku to zwykła łąka.
Piękna, zielona, bujna, kwiecista.

złożona głównie z turzyc i skrzypów

kwitną szelężniki i zagorzałki, a suche torebki gnidosza błotnego szeleszczą potrącone

 Zarastająca, a jakże, wciąż trzeba to ogarniać.

 Pocięta strumykami

TP w poszukiwaniu Cratoneuronów

 takimi do przekraczania suchą nogą lub nie.

 Tu oto szuka się roślin.

Zaspecjalnie się człowiek nie naszuka, bo
po pierwsze- same złomy i resztki,

ostatni pełnik

zmokła welnianka

nieliczne kwitnące;-p gółki wonne

inne storczyki w takiej formie- wiecie, co to za jedne? bo ja wiem;-)

ale tego nie znam. W tle owoce kruszczyka.

w ogóle manga, manga storczyków 

z tym że wszystkie w takim stanie

sasanka, to już na ciepłym wzgórzu

i konwalie, tamże

po drugie- wszystkie PODPISANE, i to w sposóbniebudzącywątpliwości.

oto kungsmynta, mina damer och herrar.

Przyznam, że miałam uczucie pewnej nie- a- de- kwatności.
My, co wytropiliśmy wątlika błotnego i lipiennika Loesela w zakątkach Puszczy Augustowskiej i Suwalszczyzny, co odkryliśmy żłobika koralowego dla flory Suwalskiego Parku
zwiedzamy 6 ha łąki jak ogród botaniczny.
Obejrzeliśmy prawie wszystkie... słupki.

stanowisko słynnego miodokwiatu krzyżowego- to ten, co rośnie w Dolinie Rospudy, przez niego była ta cała rozróba z blokowaniem rozwoju infrastruktury naszego pięknego kraju. Nieszczery uśmiech.

och! jest! JAKI PIĘKNY!;-p

Miałam też poczucie stąpania po resztkach niczego- historii wapiennego wzgórza, tych wszystkich łąk świata, które były i znikły, tego przełamującego się lata.
Nic to. I tak spędziliśmy kilka godzin, ciesząc się tym, co jest.
Bo przecież coś kwitnie i coś cieszy.

pszeniec gajowy

czyli natt och dag

czyli- noc i dzień

mięta wodna, vattenmynta, ciemną wstążką wzdłuż strumyka

i całe łany dziewięciorników błotnych

o pięknej łacińskiej nazwie- Parnassia palustris

o cudownie wyrzeźbionych płatkach

i idealnych pręcikach.

Cieszą kolory lata.

kalina koralowa

 I brak kolorów.

 Tak widać łąkę z resztek wapiennego wzgórza.

krzaczor z pierwszego planu chętnie sadzimy w ogrodach, nieprawdaż?

 Staram się odpoczywać, podobnie ja TP.

Średnio jednakże, średnio mi to wychodzi.
Przewiduję jakieś zło.

***

Na codziennych spacerach z psami

 Bywa wstrząsająco pięknie.

Zdjęcia nie zawierają fotoszopów ani innych tanich efektów (cytując Dorotę, tylko odwrotnie, bo jej zawierały, co z pewnością dodało im blasku. Lubię tanie efekty, ale zgrzeszyłabym używając ich na tym niebie).
Pozdrówka, Megi.
PS. o Ćwirosławie, od VegAnki: Ćwir nawiązał ze mną głęboką pisklęcą więź i zaczął do mnie tak cichutko popiskiwać jak pisklątko Robi tak jak już sobie poje, popije i siedzi mi na ręce. Tak rozmawia do mnie Coś tam macha skrzydełkami, ale nie bardzo z tego latanie wychodzi. Dzisiaj chciałam z nim ćwiczyć siedzenie na żerdce od stołeczka (3cm nad ziemią), ale ćwir robił pi pi pi, skulił się, cofał się, w końcu się odwrócił i przytulił do dłoni. Jedzenia samodzielnego nie ogarnia, a dziś zauważyłam, że zanikają mu żółte plamy. Więc chyba pora najwyższa na takie rzeczy.