post sprzed tygodnia

Trawnik czeka, czeka nie- podlewanie, rośliny spontaniczne vs rośliny okrywowe też... i jesień, i koty, i Landesgartenschau...
Spędziłam tydzień na chorowaniu, doglądaniu prac w ogródku (tym ze zmiętym bluszczem;-p), przygotowaniu ok. 700 slajdów na kurs ogrodowy- jakoś te używane przestały mnie się podobać.
A poprzedni weekend był nostalgiczny, jesienny, ciepło- zadeszczony...
Mieliśmy zamiar pojechać tu i tam, ale okazało się, że trzeba przez Kruczą Dolinę.

A dni takie krótkie.
Czeba spać.
Zajechaliśmy na noc do Art- Baru (wiem, nie brzmi dobrze) w Chmieleniu.
Jako i osiem lat temu, kiedy robiliśmy projekt dla pewnego hotelu w Świeradowie Zdroju, mała Marysia uczyła się chodzić, a jej tato doglądał konie, owce i kozy.
Siedem lat temu, kiedy sklejałam się w małą kupkę nieszczęścia, Weganka spała w łóżku księżniczki, a tato Marysi karczował siewki brzóz na swoich polach.
Kolejne kilka lat temu, kiedy znowu pracowaliśmy w Świeradowie, była zimna wiosna, nie udało mi się uratować kota, który wpadł/ktoś go wrzucił do potoku we wsi, Marysia podawała gościom cukier, a jej tato obsiewał łąki.
Prawie dwa lata temu, kiedy przyjechaliśmy po kredens, a ja obfotografowałam nostalgiczny krajobraz mojego serca.
I tydzień temu. Wygaszone okna, grupka facetów rozpijająca litra na ganku, wśród nich tato Marysi, mówi, że przespać się to tak, kolacja raczej nie.
Ale herbata tak.

A przy herbacie: Marysia z mamą już tu nie mieszka, konie i kozy też się wyprowadziły, dom (600 m2- wybudowany podobno jako dom zgromadzenia sióstr zakonnych, podczas wojny przejęty przez jakiegoś wojskowego- btw, GDZIE JEST HYDRAL???), razem z zabudowaniami gospodarczymi, wyposażeniem (tato Marysi skupuje i renowuje antyki) i 50 ha łąk jest do sprzedania.
Co jest skutkiem, a co przyczyną.
Podobno z łąk, a właściwie dopłat na nie, można dobrze żyć. Dobrze, ale już nie lepiej- brykietowanie siana byłoby opłacalne, ale nie da się/nie opłaca się zatrudnić pracowników.
Nie można zostawić gospodarstwa choćby na chwilę, bo nie ma komu, wszyscy trzeźwi są w Niemczech.
Dość już tego, codziennego zabiegania, starania, przedzierania się przez trud życia, za pieniądze ze sprzedaży można wyjechać choćby na Florydę, gdzie ciepło i paliwo tanie.

Rozmowa toczy się dalej przy śniadaniu, w końcu szczęśliwe kury oferują jajka, jest co jeść, jeszcze nie umieramy.
W telewizorni w tle program "Polska wg Kreta", widzę pierwszy raz, nie mogę się zorientować, gdzie ta Polska, który to park linowy, basen z pływającymi w balonowych kulach osobami, tor quadów, może góry, może morze, na pewno nie Chmieleń, tu nie ma takich atrakcji, może jakby były, to sprawy potoczyłyby się inaczej.
Trochę smutno, trochę to znamy. Tak wygląda nostalgiczny Dolny Śląsk.
Żeby nie było: tato Marysi nie jest żadnym nieudacznikiem i malkontentem, gospodarstwo sprzedaje od dwóch lat, ale inwestuje w nie, a zabudowania remontuje.
Kupujemy kilka secesyjnych gadżetów i nieco szpejów, na pewno nie opłaca się już grzać do Niemiec, zresztą pada, gnębi mnie przeziębienie...

Decydujemy się wracać przez Dolinę Pałaców i Ogrodów, oglądamy Maciejowiec, Łomnicę i Wojanów, i robi się jeszcze bardziej nostalgicznie... tak rodzi się kolejny wątek cdn...

Wieczorem przez sen słyszę w wiadomościach entuzjastyczne wykrzykniki pod adresem Polskiej Doliny Loary i wydaje mi się, że mam naprawdę wysoką gorączkę. Bo jak to, skoro jest tak? Czy naprawdę ta Wawa jest tak daleko?
Refleksja okołotematyczna: czytam kilka blogów o mieszkaniu na wsi/przeprowadzce z miasta na wieś/realizowaniu marzeń o mieszkaniu na wsi.
Ktoś tam mieszka, pracuje gdzie indziej, codziennie przemierza kilometry między miastem a wsią.
Ktoś zmienił swoje życie tak, żeby mieć pracę blisko domu na wsi, którego jeszcze nie ma.
Ktoś szuka spokojnej przystani, wiek zwolnił go z pracy i może wybierać.
Ktoś ma zamiar połączyć mieszkanie z pracą (warsztat) albo już to robi (agroturystyka).
Ktoś musi wziąć sprawy we własne ręce, a wieś bardziej nadaje się dla jego planów.
Gdybym miała zmienić swoje życie w ten sposób...
... to  nie mogłabym kierować się sercem.
Tylko racjonalnie wybrać miejsce, w którym mogłabym realizować plan.
Ciekawe, jakie to byłoby miejsce. Jaki plan. Jakie to będzie miejsce. I plan.
Ostatecznie wolałabym jednak, żeby moja polana była wszędzie, dokądkolwiek się udam.
To co? Porozmawiamy? Powiecie mi, jaki jest WASZ plan?

Dobra wiadomość: secesyjne gadżety, w tym jeden ewidentnie nadający się na złom, przetrwały na pace kilka godzin, we wsi. Ełropa, panie.

Pozdrówka, Megi.