lanie wody

w Dzień Zaćmienia postanowiłam jednak podlać. Sucho jak szlag.
Tak to sobie wymyśliłam- tu sobie podlewam, tu się ściemnia.
Myśl zasłyszana mi się kołacze, że projektant jest reżyserem nastroju, no to wuala, reżyseruję sobie, lanie na planie.

Ładnie, czyż nie.

Pod słońce spoglądałam z pewnym niepokojem, zawsze to jakiś koniec świata.

Ale nic się nie stało.

Świeci as usual.

W koniunkcji z Księżycem i Wenusem.

Zaćmienie.

VegAnka przypomniała mi, jak w sierpniu 99 patrzyliśmy w przyciemnione szyby samochodów na stacji kolejki w Bieszczadach, a w nich odbijał się rąbek Słońca.

Wtedy praktycznie nie było internetów, zasypanych pięknymi zdjęciami szczątkowego Słońca. Teraz nawet nie próbowałam z nimi konkurować, patrzyłam na świat, poszarzałe na północy niebo.

Początek zaćmienia (i podlewania)

i jego kulminacja.

Różnica niewielka, i cóż?

Nawet jak zniknie 70% Słońca, możemy tego nie zauważyć.

Jak smog zabierze prawie trzy czwarte światła, damy radę to pominąć.

Czy gdyby znikło tyle naszego świata, roślin i zwierząt, też byśmy nie zauważyli?

Co jest ważne? 

Myślałam, że światło.

Ludzie, wspomnienia- ile nam wystarczy?

Przypomniało mi się to o relatywizmie i zdolnościach adaptacyjnych. Że po pewnym czasie akceptujemy dany stan jako naturalny i najlepszy możliwy.

Dobra, tyle lania wody.

Wiosna w Moherii postępuje, szpaki obżerają się owocami bluszczu, plują pestkami, ćwiczą wilgowe i kosie piosenki. Nie nauczyły się miauczenia ani alarmów samochodowych- na szczęście.

Mam już małe żonkile.

 I posadzone bratki.

 Oraz różanecznik dahurski w pełnym rozkwicie.

Mam też Mrysława, który nieskończenie mnie cieszy swoimi wyrazistymi i czytelnymi minami i zachowaniami.

Kotek nabzdyczony jak zwykle.

Kotek przyczajony.

Kotek uśmiechnięty.

Kotek węszący.

Kotek, czyli piesek.

Kotek śpi.

Wcale ni śpi, tylko się nudzi. Zajmuj się kotkiem.

Poza tm mam wspomnienie, wydobyte ze snu VegAnki.

Latem, na rowerach, w Puszczy Boreckiej, wyjeżdżamy z lasu, wieczorny powiew studzi pot na ramionach. Do domu daleko, na razie jesteśmy w wiosce, na skrzyżowaniu szutrowych dróg. Wieś jest ulicówką zaginioną w czasie, wspomnienie nie mówi, czy domy to ceglane pruskie zydlągi, czy podlaskie drewniane chaty. Jest szuter, malwy, lipiec, daleko do domu, cała puszcza.

Ale mam moc, nie lękam się niczego. Potrafię wrócić, chociaż pewnie będzie mi zimno z wyczerpania.

VegAnka chciałaby odnaleźć tę wieś, przeszukujemy mapy google i chyba wiemy.

Ja chciałabym odnaleźć tę moc, musującą radość, stan bez lęku, zbędnej rozkminy, czas, kiedy mogłąm wszystko i byłam nieśmiertelna, i zrośnięta z posłusznym rowerem.

Dziesięć lat temu, może dwanaście.

Lanie wody, nie?

Pozdrówka, Megi.