lato- chwasty rulezzzz!!

Zapędziłam się w te rabaty... a tu nadejszło niespodziewanie, spodziewanie, niestety, za szybko, zbyt nagle, za gorące... lato. Zbyt już, bo dzień się przesilił, wcale długi nie jest, a dłuższy nie będzie. I tak to od wiosny... wszystko ma się ku jesieni.

(przez lata u progu wiosny, tak w marcu, śniłam koszmar: wychodzę ja obejrzeć świeżą zieloność, a tu... rude kasztanowe liście. Po czasie sen okazał się proroczy, koszmar się ziścił: kasztanowce za oknem rudzieją w połowie lata za sprawą szrotówka.)

A teraz wszystko kwitnie, dzikie i oswojone, i co najpierw? Zgodnie z hasłem bloga;-) CHWASTY, czyli rośliny spontaniczne.

Moglibyśmy powiedzieć: rodzime. Ale te najbardziej ulubione chwasty polne, te maki, chabry, wyki, ostróżki, tak miło kojarzone, wcale rodzime nie są. Chwasty segetalne- towarzyszące uprawom rolnym- są archeofitami, czyli przybyły do nas ze zbożami, lnem itd., tworząc swoiste zespoły.
Może dlatego są nam bliskie, przez swoją archetypiczność (archetypowość?).

Podążając polną drogą z Kryniczna do Psar, tą samą drogą, na której, śniegiem zawianej, dokładnie co do dnia pół roku wcześniej wymyślałam swój pierwszy tutejszy post, (ale zimno, cooo?) trafiłam na pole wyjątkowo niekulturalne rolnie i miałam używanie, ha:

ostróżeczka polna, Consolida regalis;

wyka ptasia, Vicia cracca;

chaber bławatek, Centaurea cyanus;

i oczywiście mak polny, Papaver rhoeas;

oraz maruna bezwonna, Matricaria inodora, a wszystko to w delikatnej mgiełce miotły zbożowej:

A zboże marne i rzadkie:

co jest zresztą warunkiem powodzenia np. założenia makowo- bławatkowej rabaty. Są to rośliny jednoroczne lub dwuletnie, kiełkujące na odkrytej glebie. Mają krótki okres wegetacji, dlatego często zakwitają np. w drugiej połowie lata na budowach i w różnych tam wykopach.

Oczywiście. Zdjęć narobiłam co najmniej tyle, co aneta piwoniom i dziecku;-), dlategóż też więcej tutaj.

Szłam dalej, potykając się o rumianek bezpromieniowy- ten to pachnie!

i plącząc się w powoju polnym:

 takie z niego, ach! sukieneczki tancereczki!

Aż dotarłam do pola o wysokiej kulturze:

jest, owszem, różnica. Szkoda, że bioróżnorodność przeszkadza, nie idzie w parze z ekonomią.

A jeszcze dalej 

dopadła mnie plaga żółtych domów 

oraz towarzyszących im, do bólu sztucznych ogrodów

ha, wieś dolnośląska:-///

Na pocieszenie- jeszcze jeden chwast:

mój ukochany dziki bez czarny, hyćka, Sambucus nigra. Chwast, tym razem ruderalny, kiedyś rosnący głównie w żyznych dolinach rzek, dziś towarzyszący osadom ludzkim, porastający różne zaazotowane miejsca. Trochę nielubiany, pewnie za swoją chwastowatą pospolitość, a niesłusznie, bo- te kwiatki jak gwiazdki!

rewelacyjne do dekorowania jedzenia. Ten zapach czarnej porzeczki! I zastosowanie ogrodowe, bo szybko i pewnie urośnie wszędzie, kwitnie niezawodnie, obficie i pachnąco, no i ma wiele odmian- a to czerwonolistne, pstrolistne, strzępolistne... o proszę... i proszę... i proszę.

W następnych dniach zaczęły ćwierkać wieczorne świerszcze... zakwitły przytulie, brodawniki, świerzbnice, groszki bulwiaste... i lato wkroczyło w pełnię, zanim zaczęło się kalendarzowo...

No... a następnym razem- lato w ogrodach i zagadki.

Pozdrówka, Megi.