źle się dzieje w Moherii.

Umarł Kminek.
Dlaczego mnie się to przytrafia, dlaczego. Drugi ukochany kiciuś w ciągu roku (po Moherze, o którym pisałam tutaj).
Dlaczego? Bo sama się proszę. Ściągam do domu kocurów, które są genetycznie słabszą płcią, i tak to się kończy. Kocice nas nie opuszczają od lat.
Ale kocury są takie urocze. Pisałam niejednokrotnie, że Kminek jest najsłodszym kotem, wzorcem kociej empatii i niewyczerpanym złożem dobrych uczuć. Nigdy się na nikogo nie sfochował, kochał człowieki, zaczepiony nawet w nieodpowiedniej wg kota chwili mruczał i już. Nie, nie mruczał. On purrrrpurrrał całym sobą, z pełnym zaangażowaniem i oddaniem. Niejednokrotnie łapałam się na myśli, że to niemożliwe, jaki jest cudowny i wspaniały, i że nigdy nie miałam, i nigdy już nie będę mieć takiego kota. I za każdym razem mówiłam sobie- uważaj, co myślisz.

Co się stało?
W poniedziałek po południu dostał kataru i wysokiej gorączki. We wtorek przed południem był u weta, stwierdzono anginę, dostał antybiotyk i spał (pisałam w poprzednim poście). Temperatura spadła poniżej normy, zaczęły się wymioty (zmiana antybiotyku, leki przeciwwymiotne i przeciwzapalne), biegunka (kroplówka z glukozą 2 x dziennie, teraz to on był Wenflonem) i pozostawało tylko leczenie objawowe i czekanie. Podejrzewaliśmy wirus jak u Fossa, panleukopenię (wykluczona), perforację jelita (wykluczona), zatrucie. I chyba to jednak to ostatnie, bo mimo, że po wieczornej piątkowej kroplówce wetowa mówiła, że na razie nie ma się czym martwić, to w sobotę Kmini był już w bardzo złym stanie- zimny i niereagujący. Walczył, bał się, chciał z nami zostać, ale mu się nie udało...
nie udało się... taki silny, duży kotek... przytuliłam jego białe futerko, ciepłe od listopadowego słońca, jego małe uszka... myślałam o jego ostatnich chwilach, o tym, jak w piątek przyszedł do łóżka na chwilę powiedzieć purpurpur... i jak w sobotę podnosił do mnie główkę i miauczał, pomóż mi...
Kminuśki...

Przyszedł do nas w czerwcu, malutki, brzydki i przez nikogo niechciany.

Zdobył serca ludzi

i kotów.

Zrobił się ładniejszy i zaczął udawać dorosłego.

A później nastało lato i nasze zabawy w ogrodzie i na balkonie, które opisywałam.

Wyjechaliśmy na trzytygodniowe wakacje, a po powrocie czekał na nas zupełnie inny kot- duży kocur o bursztynowym spojrzeniu spod czarnej maski. Niezdziwiony wyjazdem, niezaskoczony powrotem zszedł ze stolika, na którym spał, na moje kolana, zalogował się i zaczął purrrrpurrrrać, jakby tak było zawsze i na zawsze... i mogłoby tak być...

Oczywiście, że nadal szalał i się bawił, zwłaszcza, że przybył mu Foss, braciszek zabawka

ale najczęściej widywałam go w takich sytuacjach

i dlatego tak strasznie brak mi tego białego futra obok na kanapie, na fotelu, na stole, na ławie w kuchni, na kolanach...
A tak spędzaliśmy jesienne wieczory

a tu Kminek jest chory, ale przecież nie tak bardzo...

Nie mogę w to uwierzyć, płaczę i płaczę. Tym razem nie nad sobą. Foss leży na moim brzuchu, śpiąc obejmuje łapkami moją rękę i dzielnie stara się zastąpić braciszka, mimo, że na pewno mu niewygodnie. Wcześniej Puszkin wrócił do domu po dwudniowej nieobecności, zajął mi całe kolana i przytulił się, i mruczał.  Polar sypia obok mnie, a Punia na moim biodrze. Wszystkie koty starają się mnie uleczyć.
Ale nie ma tego jednego...
budzę się i dalej go nie ma, coraz bardziej go nie ma...
nigdy nie zobaczy śniegu. I choinki. Kminuśki.

Jeszcze jednego kota nie ma. Nory. Nie pokazuje się od dwóch tygodni (Nora jest kotem "nadwornym" i "dochodzącym"), bywało tak, ale tym razem mam wrażenie, że stało jej się coś złego. Ktokolwiek widział...

Coś złego może stać się każdemu wychodzącemu kotu. Kminek mógł zjeść zatrutą mysz, albo wręcz specjalnie podłożoną przez kogoś trutkę. Odprowadzał mnie też do sklepu, zatrzymywał się na krawężniku i miauczał tęsknie (a ja znowu z tą myślą: kiedyś wyjdzie na ulicę...). Puszek chodzi daleko, na blokowisko, między samochodami... Foss wyprawiał się z Kminkiem na dalekie spacery... tylko kocice rezydują bezpiecznie w ogródku naszym i sąsiadów.
Coś złego stało się Kotusiowi (zjadł trutkę i nie udało się go uratować), Niebieskiej i Czarnemu (otrute SPECJALNIE przez przeciwników Schroniska dla Bezdomnych Zwierząt, które mieściło się za naszym płotem- stąd zresztą wieczna kocia obfitość), Gilowi (w któregoś Sylwestra potrącił go samochód), Zyziowi (jeszcze jeden ukochany kocur, który siedem lat temu wyszedł i nie wrócił), Oczlikowi (kotka, którą kilka lat temu robotnicy budowlani zabili rozbijając jej głowę), Pazurkowi (dziki kocur, który przez lata mieszkał na naszym balkonie, jadł nasze jedzenie, ale nie dał się dotknąć, i zniknął)... zawsze może stać się coś złego, i martwię się, jak ktoś długo nie wraca...
... ale nie mogę nie pozwolić im wychodzić. Kotom potrzebny jest ich rewir, bodźce, enrichment. W przeciwnym przypadku ich świat byłby uboższy... to tak jak z dziećmi, pierwsze samodzielne kocie spacery są jak ich pierwsze imprezy... ale one nie są dla nas, a wręcz przeciwnie, uważam.
Chociaż... czytaliście może tekst w Wysokich Obcasach pt. "Walka, ucieczka albo Facebook"? (o tym, że stres dnia codziennego trzeba jakoś rozładować, i sposobem kobiet jest pielęgnowanie relacji, np.fejsbuk właśnie). Więc dla mnie fejsbuk  (oraz blog;-p) to za mało, koty to w sam raz. I jakby Mikołaj oddał mi Kminka, albo ktoś zapakowałby barokowego kotka do pociągu, albo nie wiem co... to ja na skrzydłach bym się zaopiekowała kolejnym zwierzątkiem... a może to powinien być pies, taki proludzki, odpędzający samotność... a może zaprzyjaźnię się ze szczurami (jaką samotność? zwykłą. Serce to samotny myśliwy.)
I dlatego: jeden kot to opcja niemożliwa, Ewo. Opcja możliwa (w przyszłości) to koci wolontariat.
Przepraszam za ten łzawy i niemerytoryczny post, ale nigdy nie mogłabym napisać czegoś innego, gdybym nie dała sobie płakać i wspominać. Za jakiś czas Kmini będzie pięknym wspomnieniem, które przestanie boleć...
kiedyś...
Pozdrówka, Megi.