... przerwa...

Przerwa w internecie.

Może być na kawę.

Bywają poranki  mroźne, bywają deszczowe.

Popatrzcie, jak wszystko się iskrzy, barwi, błyszczy, uzasadniając moje słowa nt. poniższych roślin „i jeszcze w dodatku pięknie się przebarwia jesiennie”.

Nie powiem, co to za jedne, zgadywać proszę.

Koty też mają przerwę. Puszkin w przerwie w rwaniu kocic na motor (rzadko mu się udaje coś wyrwać, bo wszystkie w okolicy są sterylizowane, i mówią „weź się, Puszku”) lubi posiedzieć na necie.

Braciszki w przerwie w spaniu lubią się ganiać po meblach.

W przerwie w ganianiu lubią spać.

Przerwa w przerwie: mieszkam w pięknym mieście.

Które ktoś uparcie chce zastyropianować, wyburzyć i zabudować.

Secesyjne dekory znikną pod strukturalnym tynkiem, komu by się chciało je odrabiać.

Dziury po kulach, które towarzyszą mi od zawsze, znikną pod styropianem.

Wiejskie i poprzemysłowe domki na obrzeżach znikną pod blokami, deweloperzy i architekci mielą modernizm na łatwo przyswajalną papkę, tak jak dekadę temu mielili polskie dworki.

Kto powiedział, że jest coraz lepiej? Połowa tego budynku została zmodernizowana- dostała nowe okna, elewację i żółty kolor. Straciła proporcje, piękny dach, rytm okien i boni.

To osiedle powstało dwa lata temu, zieleń na nim została zaprojektowana. Większość zdjęć robiłam z daleka i przez kraty, ale tak to jest, jak się fotografuje getto. Ja mam swój ogródek, z otwartą furtką, a prowadzi do niego wewnętrzna uliczka, którą często tupi tupi tupi mała dziewczynka z tatusiem przychodzi pobawić się z kotami. Przychodzi jak do zoo, a tatuś rozmawia z moimi sąsiadami. Mogę chodzić między poniemieckimi willami, oglądając architekturę, zieleń, koty i pranie na balkonach. Kto pozwolił deweloperom wyjąć z miejskiej przestrzeni całe kwartały i ogrodzić je „nur fur mieszkańcy”? A zieleń… proszę porównać z poprzednim postem. Że pora roku nie taka? Ależ tu się nigdy nic nie zmienia. Że nowoczesna taka? Te pola żwirowe i trawy to wyznacznik ogrodowej mody ostatnich lat, można według nich datować- „kultura ogrodów żwirowych”.

Inne wyznaczniki nowoczesności i wielkomiejskości: korytarz powietrzny i SkyTower. Tower to może i, do Sky mu brakuje.

Naprzeciw osiedla… przerwa. Ten Domek 13 lat temu stał w polu. Teraz blokersi i szeregowcy (z takiego bloku na boku) z góry zaglądają do okien, czynią zakusy na te straszne, zrzucające liście, zaśmiecające okolicę DRZEWA (tylko skąd te hałdy wszelakich śmieci w takiej okolicy, zamieszkanej przez samych porządnickich?), a mieszkańcy Domku mają to gdzieś, chociaż sami mówią, że się okopali. I są dowodem na to, że można. Zawsze i wszędzie. Można żyć po swojemu. Czego i wam życzę, a jakoś szczególnie naszejpolanie, zawziętej w realizowaniu planu tegoż. I dla niej te zdjęcia na dowód… że można. Sprowadzić domek ze Szwecji, malować go co kilka lat na zielono, obrosnąć lasem i łąką na kilkuset m².

(zdjęcia usunięte)

A kupa zieleniny przed Domkiem jest dowodem na działalność Ledum… o nie, nie zrobiliśmy nic złego. Brzozy i sosny zostały wysokie, oparliśmy się sugestiom, a nawet zleceniom sąsiadów, żeby tego nieswojego orzecha… tak przy ziemi… a płaczącą wierzbę… to tak do połowy (swoją drogą szkoda, że na mnie nie trafiło, bo miałabym okazję wysłać dziadów do dewelopera naprzeciwko, żeby się zapytali o wolne lokale).

Grrrr zdenerwowałam się;-/// no to przerwa

PS. Te psy powieszone na deweloperach i architektach... to nie do końca ich wina (chociaż architektowi trudno wybaczyć popełnienie koszmaru, który będzie straszył przez następne 200 lat), ale prawa pozwalającego na rabunkową gospodarkę przestrzenią, howk.

I pozdrówka, Megi.